Vanavond stond een optreden van Hannelore Bedert geprogrammeerd in ’t Groenendal, de ‘cultuurtempel’ van Merelbeke. Ik heb haar voor het eerst gehoord toen ze een paar jaar geleden de Nekkanachtwedstrijd had gewonnen. Een klare stem, teksten met een hoek af en lieflijke melodietjes met weerhaakjes. Ik was meteen verkocht. Toen haar eerste cd ‘Wat Als’ eind 2008 in de rekken lag, vond je hem al spoedig ook in onze cd- en mp3-speler. Zo ontdekte ook Cas de nummertjes [hij ‘leent’ al maanden mijn mp3-speler], en hij vindt de liedjes wel mooi. “Ik ken ze wel niet allemaal van buiten, zoals die van Daan [beiden zingen in een voor hem vreemde taal], maar ik vind ze wel leuk”, aldus Cas.

Toen Marijke afhaakte voor vanavond [Finn zijn timing is niet altijd perfect] moest ik niet lang zoeken naar een vervanger, zeker niet nadat Cas de smaak te pakken had na het optreden van ‘Het Zesde Metaal’ deze zomer. Zo kwam het dat het Cas was die tijdens onze rit naar Merelbeke de gsm opnam. Wellicht was K. verbaasd Cas aan de lijn te krijgen, maar rijden en niet-handenvrij-bellen gaan voor mij nog steeds niet samen. Of we twee zitjes konden vrij houden, ze zouden iets later zijn. We zaten dus meteen in goed gezelschap op de oranje stoeltjes in de bij aanvang mistige zaal. Op het podium, met uit het plafond groeiende bomen, ontwaarden we 3 microfoonstaanders, wat verraadde dat er in kleine bezetting gespeeld zou worden.

Hannelore werd bijgestaan door haar vast bandgitarist Thomas Vanelslander. Bij aanvang vond ik hem wel nogal zeer fel zijn best doen om er iets alternatiefs van te maken; iets geheel anders dan de cd-versie. Bij wijlen deed hij me denken aan de sambaballenmaster van de Happy Mondays, of soms dacht ik dat hij gewoon was voor smurfen te spelen: nooit een twee meter lange bonenstaak zijn gitaar zo laag weten te bespelen, voorovergebogen naar de grond alsof hij constant zijn ‘nestels’ aan het controleren was. Maar ik wijk af. Een aantal nummers kregen nu een heel andere dimensie, wat af en toe resulteerde in zeer hoekige arrangementen, wat dan weer wonderwel paste bij Hannelores vaak zwarte, maar niet zware teksten. Bij ‘Meneer’ en ‘Altijd Nooit Meer’ gaf dat vonken. Op andere momenten deden Thomas’ uitgesponnen intro’s me denken aan de soundtrack van ‘Dead Man’ van Jim Jarmusch,  waarop Neil Young met enkele gitaarstroken een mysterieuze sfeer weet op te bouwen.

Het niet op de cd prijkende ‘Onze Vader’ was broos, zoals het hoort, net zoals ‘Helemaal’. We werden getrakteerd op  nog een paar nieuwe nummers, waarvan ‘De Ballen’ zelfs een opgewekte zinsnede had, al moest je daarvoor wel wachten tot de allerlaatste zin. Bij het laatste nieuwe nummer heeft Hannelore wel zeer hoge verwachtingen: ze wil graag ‘keppedoze’, het westvlaams voor knuffelaar/lieveling/… ooit zien schitteren in de nieuwe versie van de Van Dale. Ik zette het alvast in de titel, als deze blog ooit nog een hit wordt komt ‘keppedoze’ zonder enige moeite bovendrijven in google.

Het spelplezier droop van het podium en de ontspannen sfeer zorgde ervoor dat haar tekstmisser bij ‘Imaginaire’ haar door heel de zaal maar al te graag werd vergeven. Als tegenprestatie kregen we op het eind nogmaals dit opgewekte, maar zwarte nummer.

Dit was Hannelore Bedert, ‘Helemaal Alleen’, maar ze maakt me nu nog meer benieuwd naar ‘Helemaal’, waar ze in volledige bezetting speelt zoals op 29 april in cc De Stroming in Evergem.

Terwijl Cas zijn gehandtekend ticket koestert maak ik julle muzikaal warm met een paar minder radiogevoelige pareltjes.

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/Hannelore_Meneer.mp3|titles=Meneer|artists=Hannelore Bedert]
[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/Hannelore_Feest.mp3|titles=Feest|artists=Hannelore Bedert]
En voor wie zich niks kan voorstellen bij de soundtrack van ‘Dead Man’, de openingstrack.
[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/neil_young_Dead_Man.mp3|titles=openingstrack van Dead Man|artists=Neil Young]