In Scheldewindeke ben ik, volgens de bakkersvrouw althans, een ingeweken stedeling. In Gent was ik eerst kotstudent en daarna een ‘blijven-plakker’. Tijdens m’n jeugd liep ik school in het Waasland, meer bepaald in de raap-en-rooster-stad Lokeren. Daarvoor stond mijn school in Wachtebeke, waar ik niet werd verwekt, maar wel sinds m’n geboorte woon, weliswaar als kind van economische vluchtelingen. Sidmar was in volle expansie en trok werkvolk aan van uit de ruime omgeving. Mijn ouders woonden tot dan in Gent, maar komen allebei uit de streek met de lelijkste naam: het meetjesland. Dit, met enige overdrijving, nomadische bestaan zorgt ervoor dat ik geen echte ‘heimat’ heb.

Thuis spraken we geen ABN zoals dat in die tijd nog heette, maar een tussentaaltje. Met mijn Wachtebeekse vriendjes kwamen wat lokale klanken mee, maar omdat Wachtebeke net tussen het meetjesland en het waasland in valt, is dat een beetje mossel noch vis. Eens in Lokeren werd de ‘a’ al wat palataler en sloop er hier en daar wel een ‘neig’ in mijn vocabularium. Van mijn studententijd in Gent hou ik voornamelijk Westvlaamse invloeden over van de studie-, kot- en bedgenoten (niet dat die drie steeds in één persoon vervat zaten). Dus ook op taalgebied heb ik niet echt een uitgesproken identiteit, tenzij je vlaamsch as such zou benoemen.

En toch, ergens voel ik toch een verbondenheid. Als ik op een verloren avond door Gent dwaal voel ik me nog steeds een beetje Gentenaar. Ik passeer nog jaarlijks eens op de Lokerse feesten waar ik dan wat vage bekenden tegen het lijf loop, maar sterk is die band niet meer. Ik was dan ook slechts zes jaar pendelaar en de vriendschappen met de middelbare schoolvriendjes bestaan enkel nog als ‘verbinding’ op facebook. Wandelend in Wachtebeke en zeker op de grens met Moerbeke voel ik me meer verbonden met de natuur daar dan met de mensen.

En toch, bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker. Een aantal maal per jaar passeer ik Eeklo, de stad waar mijn vader opgroeide en waar nog steeds een groot deel van de familie woont. Omdat ik gisteren toch te vroeg was voor mijn afpraak liep ik even langs bij  het graf van oma en opa, op het oude deel van het kerkhof. 1912-1983 staat er onder Richards naam. Ik had er nog nooit echt bij stilgestaan, maar vandaag maakte ik het sommetje. Mijn vader was pas 39 toen hij zijn vader verloor. Plots, zonder aanleiding, op reis in Spanje. Eind augustus wordt ik zelf ook 39. Op zo’n momenten voel je toch een hechte band met je ‘voorvaders’, je roots, of hoe je het ook wil noemen. En ook al waren zij op hun beurt ook inwijkelingen uit het naburige Maldegem, toch heb ik het gevoel dat mijn wortels ergens verstrengeld zijn met deze van de grote beuken op het kerkhof van Eeklo.

Voor het eerst ben ik ook langsgeweest bij de sobere gedenksteen voor (nonkel) Luc. Ondanks het zonnetje en het warme briesje kreeg ik toch weer kippenvel. We zijn nu bijna tien maanden verder, maar nog dagelijks kruist hij mijn gedachten, vaak in kleine, alledaagse dingen. Gisteren bijvoorbeeld las ik een artikeltje over Simon and Garfunkel. Het was nonkel Luc die ons hun muziek leerde kennen. In zijn eigen ‘living’ naast zijn slaapkamer, op de eerste verdieping bij oma, waar hij als vrijgezel woonde, had hij een collectie mooie platen, grotendeels bijeengesprokkeld uit Londen, het muziekmekka uit die tijd. De uren die ik daar, in dat kleine universum, spendeerde staan voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Op de terugweg luisterde ik naar Radio 1. Er werden vrijkaarten uitgedeeld, maar ditmaal niet aan Luc Roels uit Eeklo.
[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/homeward_bound.mp3|titles=homeward bound|artists=simon and garfunkel]