In het oktober is het elf jaar geleden dat we trouwden. Vorig jaar schreef ik er al eens iets over. Niet dat we dat vieren, zo’n trouwverjaardinges. Ik herinner me een aantal jaren geleden dat ik ’s morgens telefoon kreeg van mijn moeder met een welgemeende proficiat en dat ik behoorlijk uit de lucht viel. Waarom er dan weer over schrijven vraagt u zich wellicht af.

Wel, door enige fysieke veranderingen [neen, mijn rechter ringvinger heeft niet in de vleesmolen gezeten] draag ik al een aantal maanden geen trouwring meer. Ik wou hem laten aanpassen, maar merkte net te laat dat Christa Reniers geen winkeltje meer heeft in Gent, en in Antwerpen of Brussel raken we dezer dagen niet zo snel meer.

Toen we tijdens de afgelopen Gentse Feesten de kraampjesmarkt, waar we vroeger graag vertoefden, maar die we al een tijd ‘kwijt’ waren geraakt sinds Polé Polé de Koornlei annexeerde, herontdekten vonden we er een aanvaardbaar alternatief. Leuke, mooie en in zeer vele maten verkrijgbare ringen in een tot nog toe onbekend materiaal. Ik dacht eerst dat het hout was, maar denk nu eerder aan hoorn of zoiets. Ik hoop in elk geval [voor Marijke] dat de diertjes niet voor onze ringen zijn geslacht. Zelf koos ik een zwart exemplaar. Mijn madam selecteerde na een half uurtje passen, wikken en wegen, draaien en keren, twee modelletjes.

Negen euro waren we lichter, maar zo konden we op de terreinen van  ‘Batakamp‘, onder toeziend oog en met goedkeuring van gelegenheidsgetuigen K&I [die ons zo’n slordige 15 jaar geleden volledig op toevallige wijze bijeen brachten] nog eens een ring om elkanders vinger schuiven.

You may now kiss the bride, en daar doen we het toch voor niet?