Er was mooi weer voorspeld voor vandaag en oma A. stelde voor om eens met de drie oudsten naar de speeltuin aan de sporthal te trekken. Vroeger deed ik dat regelmatig met de kinderen, maar door Finns namiddagslaapje komt dat er niet zo snel meer van. Een goed idee dus. Na Finns dutje fietste ik hen tegemoet. Finn vindt het heerlijk op de fiets en zo’n grote zandbak is natuurlijk ook niet te versmaden. Met schep, emmer en boek [ongebruikt, wat dacht u?] togen we dus daarheen.

In en rond de sporthal verzorgt de gemeente haar speelpleinwerking. Onze kinderen kennen dat niet [ik ben gelukkig altijd thuis in de vakantie] en vroegen dus wat al die kindjes daar deden. Ik legde uit dat kinderen daar terecht kunnen als hun papa en mama moeten werken in de vakantie. Ocharme. Al vond Cas dat het nog wel plezant leek, want hij had gezien dat ze elkaar natgespoten hadden met water en daar was hij heimelijk wat jaloers op.

Rond tien voor vijf kwamen zo’n veertigtal kinderen de pakweg tien kinderen die toen rustig in de speeltuin zaten, vervoegen. Over een overrompeling gesproken. Enkele monitors posteerden zich aan de ingang van de speeltuin met een houten bord waarop in koeien van letters de prijs voor één, twee of drie bollen ijs stond. Onze kinderen direct laaiend enthousiast natuurlijk. Ik wachtte even af, want het was niet onmiddellijk duidelijk of kinderen die niet naar de speelpleinwerking gingen ook ijsjes mochten kopen. Ik was dan ook verbaasd toen één van die monitors nogal erg bruut tegen alle kinderen zei dat ze weg moesten gaan. De kinderen, vooral de jongsten, dropen beteuterd af en de enkelingen die zich niet snel genoeg uit de voeten maakten werden nog maar eens afgesnauwd. Aan onze kinderen werd gevraagd of hun mama wel bij hen was, want “kindjes zonder mama of papa krijgen geen ijsje”, zo stelde een moni het. De onze toonden hun centje en wezen naar mij op de bank en werden dus bediend. Maar ik vond het vooral zo zielig voor alle andere kindjes. Mooi weer, warm zelfs, een godganse dag gespeeld, welk kind zou niet verlangen naar een ijsje? Maar nee, geen medelijden, ze moesten maar wachten op hun ouders en hopen dat die goedgezind genoeg waren om centjes boven te halen voor zo’n halfgesmolten ijsje.  Kan er dan geen gratis ijsje af voor kinderen die naar de speelpleinwerking gaan, vroeg ik me af? Was dit op eigen initiatief van de moni’s, om wat zakgeld te verdienen? Of wil de gemeente nog wat extra geld uit de zakken van de ouders kloppen?

Ik zat op het bankje met een bijzonder wrang gevoel en ik denk niet dat ik ze snel naar de speelpleinwerking zal sturen!