Zo omschrijven sommige mensen het half uurtje waarin ze op zondagochtend samen met de kroost naar Mega Mindy zitten kijken. Het mag wel wat meer zijn, dacht ik. Op de agenda stond al een hele tijd een matineevoorstelling in het NTGent te prijken. “Zoon”, van, door en met Raf Walschaerts [de oudere heflt van Kommilfoo]. Maar aangezien de meisjes bij Opa en Oma Wachtebeke logeerden en met hen naar een babyborrel gingen profiteerde ik ervan om er samen met onze oudste zoon een langer verblijf in Gent van te maken.

Zo vertrokken we na een gezapig zondags ontbijt al ruim voor de middag naar de stad. Vorige week opende daar immers het STAM, maar omdat ik niet zo’n massamens ben, liet ik het openingsweekend wijselijk aan mij voorbijgaan. Zondag was een uitgelezen kans om onze schade in te halen. Een stralend herfstzonnetje, parkeerplaats vlakbij, niet te veel bezoekers, vriendelijk personeel, wat wil een mens nog meer?

Mijn persoonlijke opdracht bij het bezoek was tweeërlei: naast het ontdekken van het aangebodene focuste ik me op de presentatie, zowel analoog als digitaal, van de stukken. Ik heb een paar jaar geleden op het werk een voorstel geformuleerd om een virtuele toegang tot de Belvedère van de boekentoren te ontwikkelen. Een vliegertje dat wel even opging, maar al snel onder het stof terechtkwam. Met de nakende renovatie en het daarbij gepaarde afsluiten van de toren, is de nood aan een zicht-op-afstand echter prangender dan ooit.

Ik had vernomen dat er in het STAM een aantal interessante projecten geïntegreerd waren. Zo kan je er aan de hand van kaarten en foto’s doorheen Groot Gent wandelen, [al is het eerder vliegen] en dit in vier verschillende periodes, gaande van de middeleeuwen tot vandaag. Ook is er een zeer hip project met Microsoft Surface tafels waarop je een eigen filmpje kan samenstellen dat even daarna wordt geprojecteerd op een videowall. Verder zijn er nog een aantal minder interactieve digitale presentaties en zijn er natuurlijk ook de infopanelen en bijschriftjes allerlei. Ik moet zeggen: er is met zeer veel zorg en oog voor detail gewerkt aan de voorstelling van de objecten. Een strakke, maar niet al te beperkende huisstijl wordt overal doorgetrokken en dat geeft alles een mooie eenheid. Leuke vondsten ook hier en daar, zoals het omplooien van de dibond-infopanelen en het uitfrezen van het zaalnummer erin. Infoplaatjes werden niet vastgevezen maar bijna ouderwets genageld. Er werd precies ook niet echt op een cent gekeken: het aantal projectoren, lcd-schermen, computers en audioposten is nauwelijks bij te houden.

Inhoudelijk is er een zeer logische opbouw die je chronologisch door de geschiedenis van Gent loodst. Om alles te zien heb je wellicht een paar dagen nodig, maar je kan op eenvoudige manier zelf je accenten leggen en daar blijven hangen waar je interesse het meest naar uitgaat. Zo was Cas zeer geïntrigeerd door het luikje over  de “rechtvaardige rechters”, heeft hij zich geamuseerd bij de filmfragmentjes en kon hij zich natuurlijk uitleven aan de Lego-tafel. Ware het niet dat we nog naar het NTGent gingen, hij zat er wellicht nog zijn eigen versie van het Belfort te bouwen.

Oh ja, over “Zoon” vertel ik op een andere keer wel iets meer.