Binnenkort wordt Finn 17 maanden. Jawel, u leest het goed, 17 maanden. Bijna anderhalf jaar al mogen we genieten van ons guitig baaske. En genieten doen we echt, van deze laatste keer een peuter in huis. Niet dat het altijd even gemakkelijk is. Nadat ik hem voor de zoveelste keer uit de keukenkast haal, van de tafel pluk of de poes uit zijn wurggreep moet bevrijden, is ook mijn geduld soms op. Dan ben ik blij dat hij een dutje wil doen en ik even rust heb. Maar daar tegenover staat dat we voor de vierde keer mogen meemaken hoe interessant de evolutie van zo’n peuter is. Ook al beperkt zijn actieve woordenschat zich tot een twintigtal woorden, hij begrijpt zoveel meer. Wanneer hij moe is en ik vraag of hij wil gaan slapen, gaat hij spontaan naar de deur van de gang. Als dat niet gemakkelijk is! En dan moet ik snel zijn, want anders wordt hij ongedurig en denkt hij dat ik niet snap wat hij wil zeggen. Maar we begrijpen elkaar doorgaans zeer goed, mijn zoon en ik, al was het maar omdat we de hele dag samen zijn.

Hij houdt van ritme en regelmaat en weet vaak al vooraf wat er komen gaat. Wanneer we naar school rijden begint hij al voordat hij de wei met paarden kan zien, enthousiast ‘paa’ te roepen in zijn autostoel. Natuurlijk wijst hij ook de koeien aan met ‘paa’, maar dat is geheel volgens de regels van de taalontwikkeling. Zijn de weilanden leeg dan zegt hij laconiek ‘neeh’ (x 35 dan), misschien om mij te laten weten dat er niets te zien is en ik gerust op de weg kan letten.

Maar wat vooral opvalt aan onze kleine deugeniet is zijn vrolijkheid en zijn energie. Vol enthousiasme banjert hij door het huis, babbelend en brabbelend, van het ene stuk speelgoed naar het andere interessante object – liefst géén speelgoed, liefst iets kleins om mee te prutsen en liefst iets gevaarlijks. En dat hij gevaarlijk en roekeloos kan zijn, heeft hij gisteren eens te meer bewezen. Of nee, eigenlijk was het gewoon een stom ongeluk. Hij liep met zijn speelgoedtelefoon in de hand van de serre naar de keuken, struikelde over de mat en kwam met zijn voorhoofd keihard tegen het stenen opstapje terecht. Hij stond recht en huilde hard, dus ik was niet direct in staat van paniek, tot Lena naar hem toeliep en gilde: “bloed, mama, Finn bloedt!!”

Een snee tot op zijn bot, wel vier centimeter lang, over zijn voorhoofd – Frankenstein was er niets bij. En dan ging alles in een stroomversnelling: zakdoekjes om het bloed te stelpen, kalmte bewaren, de andere kinderen sussen en geruststellen en de dokter bellen. Gelukkig woont die vlakbij, maar hij wou er zich niet aan wagen – te diep en op een plaats waar het wel zeer belangrijk is dat het mooi gehecht wordt. Dus moesten we even later toch nog naar de spoedafdeling, alwaar we snel en zeer correct geholpen werden. Gelukkig kon het gelijmd worden en Finn verbaasde dokter en verpleger door zijn kalmte. Welwillend onderging hij de hele procedure. Gelukkig mocht hij even later naar zijn eigen bedje en hoefden we niet ter observatie in het ziekenhuis te blijven. We kwamen er dus al bij al zeer goed vanaf. En vandaag liep hij alweer even roekeloos rond te banjeren, zich van geen gevaren bewust.