Ik ga hier niet beweren dat we fan zijn van het eerste uur, verre van. Dead Man Ray hoorde je nu en dan wel eens op StuBru, maar echt potten breken deed het niet. Neen, het was een optreden in De Laatste Show ergens in 2003 dat de vonk deed overslaan. In zijn eigen haast onverstaanbare Engels vertolkte hij daar Swedish Designer Drugs met een flair en charisma van Brussel tot Tokyo. Sindsdien zijn we hem blijven volgen en is zijn aanhang hier in huis ook gegroeid. Toen Cas voor het eerst onze cd’s ontdekte wou hij die graag op zijn [mijn maar ik gebruik die zelden] mp3-speler.

Een paar jaar geleden togen we naar de Gentse feesten om de heer Stuyven met zijn vrienden aan het werk te zien, maar omdat de hemelsluizen zodanig open stonden dat we bijna van straat spoelden ruilden we hun optreden voor een avondje film. Na afloop konden we nog net de laatste noten van Housewife meepikken.

Toen vorig jaar het programmaboekje van het NTGent in de bus viel maakte ik snel een ‘oortje’ bij de pagina ‘Daan – Theatertour’ en werd het op de shortlist gezet. Zo kwam het dat wij bij het uitwuiven van 2010 op de valreep nog eens met ons tweetjes naar een concert gingen. De kinderen werden voor de gelegenheid in bewaring gegeven bij opa en oma Asper.

We schrokken wel even toen we de zaal zagen voldruppelen. Ik vermoed dat wij bij de jongsten hoorden. Een raar volkje. Geen oude rockers of alternativo’s, maar eerder deftige madammen en meneers, hier en daar wat verloren gelopen kvlv-adepten. Misschien allemaal opa’s en oma’s van kinderen die les krijgen van Isolde Lasoen? Samen met Daan en Isolde vulde cellist Jean-François Assy het podium. De heren in stemmig zwart pak, Isolde in een kerstig rood kleedsken.

Op het sober met witte spots verlichte podium stond een grote (ontstemde) zwarte vleugel, een gitaarstaander met een zwarte gitaar, een cello, een gereduceerde drum, een vibrafoon, buisklokken en een bugel. Meer moet dat niet zijn dacht Daan. Maar als je de nummers een beetje kent weet je dat ze normaal rijkelijk overgoten zijn met een bombastische saus van electronica. Hoe vertaal je dat nu naar zo’n minimumbezetting, en is dat een beetje gelukt?

Om eerlijk te zijn: we waren niet over elk nummer laaiend enthousiast. Soms was de ‘uitkleding’ een verpuring en werden de nummers er intenser door, maar af en toe misten we toch wel dat tikkeltje meer. Het klonk bij aanvang van het concert ook af en toe onzuiver en onzeker, maar naargelang de avond vorderde liep het wel los. Isolde multitaskte zoals enkel een echte vrouw dat kan: vibrafonerend, bugelend en kling-klangend op de buizen en zich zo nu en dan met haar hoge hakken naar haar drum reppend.  Daan wisselde piano met gitaar af en meneer Assy toverde vanalles uit zijn cello.

Het was dus in vele opzichten een bijzonder concert waar ik met graagte nog eens naartoe trek later op het jaar. Benieuwd of ze tegen dan al meer op elkaar ingespeeld zullen zijn.

Als uitsmijter: de versie van housewife zoals terug te vinden op hun nieuwe cd: Simple

foto’s: Alain Buyck