Jullie vertellen dat Gent zijn eerste lichtfestival achter de rug heeft is wellicht een open deur intrappen. Daar waar er vooraf niet zoveel animo rond was, veranderde alles na de eerste doortocht in het journaal. Donderdagavond ben ik, samen met een aantal collega’s, de stad rondgetrokken om de verschillende kunstwerken te ontdekken. Er hing een leuke drukte in het centrum, een beetje als de avond voor de Gentse feesten. Maar koppenlopen was er niet echt bij. Leuk meegenomen, zo konden we makkelijk de verschillende attracties ontdekken en blijven hangen daar waar we wilden. Omdat het concept en de ‘kunstwerken’ kindvriendelijk waren wou ik graag terugkomen met de drie oudsten.

Aangezien vrijdagavond toch al wat drukker is dan de andere avonden door de circusles van Marthe en Cas werd de trip verdaagd naar zaterdagavond. Dit met het risico dat er meer volk zou zijn, maar door vroeg te starten zou dat nog wel allemaal meevallen, zo dacht ik althans. Die hoop werd snel de kop ingedrukt toen we al bij het binnenrijden van Gent moesten aanschuiven. Dan maar een alternatieve route berekend en via een paar sluipwegjes de auto geparkeerd aan het rectoraat van de UGent. Hier ook al: veel volk, aanrijdende auto’s, fietsers, drommen mensen te voet. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en gepakt met een picknick (lees: boterhamdoos volgestouwd met sandwiches met kaas en choco [voor de gelegenheid] en een veldfles water) trokken we naar het centrum. Na onze eerste tussenstop, aan de leuk gevonden projectieplaats voor Jonas Geirnaerts Flatlife, moesten we even wachten om de Fatback Brass Band aan het werk te zien. Een ideaal moment voor een geïmproviseerd aperitiefje op de trappen van de kiosk van de Kouter.

Daarna ging het richting Aula waar reeds een ellenlange file stond. Dan maar snel naar de binnentuin van D’haene-steenhuyze voor de feeërieke en poëtische bloemlampjes van Sophie Guyot. Maar ook hier stond reeds een massa mensen aan te schuiven voor wat wellicht een ‘passage’ zou zijn aan het ‘elentrieken’ bloemenperk. Dan maar spoorslags [voor zover dat gaat door een door een mensentsunamie overspoelde Veldstraat]  naar de Korenmarkt voor wat wellicht het meest verbluffende stukje van de avond was. Spectaculaires toverde er op het postgebouw een hightech sprookje waarbij je niet wist waar eerst te kijken. Verbluffend staaltje van techniek, ook al liet die het eerst afweten waardoor het gebouw, bij de heropstart van de 6 [zes!] pc’s die het ding aanstuurden, ongewild sponsor werd van Microsoft Windows xp.

Zodra alle pc’s en projectoren terug ‘on speaking terms’ waren genoot iedereen, met veel ‘oohs’ en ‘aahs’. We vervolgden onze weg via het in ‘lichterlaaie’ staande Belfort, langs de nachtlampjesbijeenkomst aan het NTGent naar de Achtersikkel voor het intrigerende en volgens de meisjes af en toe akelige werk van Mr. Beam. Duck Soap van Het Pakt was de laatste stop van onze nachtelijke tocht. Moe, koud (ondanks het wollen ondergoed en het extra laagje), maar zeer tevreden keerden we terug naar de auto.

Als het van de kinderen afhangt gaan we volgende keer opnieuw naar het ‘lichtjesfestival’, maar dan misschien wel op de eerste avond.