Marthe is de enige van de kinderen die soms eens zin heeft in vlees. Om haar tegemoet te komen wordt hier heel af en toe wat biovlees gekocht [lees: gemiddeld één keer om de twee maanden]. Eten we buitenshuis, dan mag ze uiteraard zelf kiezen. Want hoe overtuigd ikzelf ook ben, ik wil natuurlijk niet dat ze later zegt dat ze nooit vlees kreeg thuis en dan van de weersomstuit een grote carnivoor wordt. Ze mogen dus af en toe hun stem laten horen bij het bepalen van het menu.

Gisteren vroeg ik dan ook terloops aan Cas of tofuworstjes goed waren voor bij de appelmoes [overdag mee op uitstap met de klas van Lena, ’s avonds oudervereniging, tussendoor colruyt, een dagje met weinig tijd om te koken dus]. “Of heb je liever eens een echte worst?” opperde ik.
Cas: “Nee, hoor, mama, vegetarisch is zeer goed voor mij. Jij zegt altijd dat ik geen vlees nodig heb om groot te worden als ik mijn hele bord leegeet en ik doe dat, want ik vertrouw u.”

Een medaille voor mijn voorbeeldige zoon graag, hij verdient het!