Neen, ik ga hier geen politiek discours afsteken over de gebeurtenissen van de laatste weken in Egypte. Ik heb het over de cinema aan de Korenmarkt in Gent. Ooit, toen ik nog jong was en de bezitter van een weelderige haardos, was dat zowat mijn vaste cinema. Niet alleen de programmatie  was dik in orde: gericht op een cinefieler publiek en met een voorkeur voor Franse films [daar waar de Studioskoop eerder Brits gericht was], ook het café, toen nog op de eerste verdieping, werd zeer vaak gefrequenteerd. Na de film, maar vaak ook op zondagnamiddagen, waar je toen op je dooie gemak met een koffie of een thee en een lekker stuk taart kon genieten van het uitzicht en een goed boek [ja, zelfs ik heb ooit boeken gelezen, zij het vaak filmscripts of boeken over regisseurs]. Ik spaarde toen ook al mijn filmticketjes, voorzien van datum, titel en een quotering, in een weckpotje. Jammergenoeg is het potje niet meer.

Wel, dit weekend is het er eindelijk nog eens van gekomen. De oudste twee waren op weekend met de JNM naar De Populier in Velzeke en de jongste twee logeerden een nachtje bij Opa en Oma Asper. Van die kinderloze dag maakten we gebruik om in de laatste soldenbakken te graaien en een aantal zaken te halen die we alleen in de ‘stad’ vinden. Tussendoor nog eens door de gangen van de Ikea gewandeld [met in het achterhoofd de herinrichting van de erkerkamer tot de ‘meisjeskamer’, ergens deze zomer] en toen terug naar het centrum. Druk, wat zeg ik, megadruk. De Sint-Michielsparking zat ‘vol’ en zelfs in Ramen was er niet bijster veel plaats meer. Vanop de Sint-Michielsbrug zagen we toen al de staart van de rij aanschuivenden aan de kassa van de Sphinx. Even overwogen we nog om ons thuis in de zetel te nestelen met één van de dvd’s die dringend moeten bekeken worden, maar omdat de kans dat we snel nog eens naar de cinema zouden geraken even groot is als deze waarbij we de Lotto winnen [voor alle duidelijkheid, we spelen niet op de Lotto] schoven we toch maar netjes aan achteraan de “queue’.

En of het de moeite waard was? Op voorhand had ik bewust nog niks over Rundskop gelezen, al had ik – hoe kan het ook anders in deze gemediatiseerde wereld – wel al eens de trailer gezien. We zaten op een van de voorste rijen, in een houding die veel weg had van een boeing 737 bij take-off. Maar het wende wel en zo hadden we geen last van de chipsverorberende medemensen achteraan in de zaal.

De film wordt voorgesteld als een film over het hormonenmilieu, vetmesters en malafide vleesboeren. Persoonlijk vind ik de film veel meer dan dat. De omgeving waarin de film zich afspeelt is inderdaad zeer louche, maar au fond is dit een zeer persoonlijke film over een man die duidelijk niet goed in zijn vel zit. De films start dan ook zeer sterk met een poëtisch vergezicht en de off-screen stem van Matthias Schoenaerts die in een voor ons exotisch aandoend Truiens dialect een proloog brengt. Daarmee is de toon gezet. Vaak staan de geromantiseerde beelden van de boerenstiel, de mooie landschappen en de close-up shots van het imposante lichaam van de hoofdrolspeler in schril contrast met de rauwheid van zijn bestaan. Die balans blijft de film aanhouden tot het eind. Zelfs op momenten dat het er gewelddadig aan toe gaat spat het bloed niet van het scherm. De score van Raf Keunen, die hier zijn langspeeldebut maakt, is bij wijlen gezwollen, maar vervalt zeker niet in meligheid of overdramatisering. Vaak is de muziek niet prominent aanwezig, wat volgens mij een meerwaarde is voor een soundtrack, maar bij enkele scenes is het zeker een meerwaarde.

Ik overwoog nog even een nieuw weckpotje boven te halen, maar ik vrees dat het ticket er heel lang alleen in zou zitten. Er zou alvast wel met pen op de achterkant geschreven staan: Rundskop | 12 februari 2011 | *****.