Het is een hele tijd het voorrecht geweest van nonkel Luc, het winnen van vrijkaarten. Nu neemt broer Peter de fakkel wat over. Zo kwam hij vorige week met het voorstel om samen naar An Pierlé & White Velvet te gaan zien in de Handelsbeurs in Gent. Aangezien ik die madam wel mag smaken en er op zaterdagavond toch niks wereldschokkends te gebeuren stond na de afwas van Marthes verjaardagsfeestje, stemde ik graag in. Ik herinner me nog goed wanneer ik haar voor de eerste keer hoorde. Het was ergens in 1996. Ik werkte nog bij Pieters Visbedrijf, reed nog met een Opel Astra en luisterde nog naar Studio Brussel. Ze had net haar passage gemaakt in de Humo’s Rock Rally en daar menigeen van zijn stoel geblazen met haar versie van Gary Numans “Are ‘friends’ Electric”. Het was op de terugweg naar huis en ik draaide de volumeknop van de Blaupunkt gezwind naar rechts: instant kippenvel. Het duurde nog een hele poos voor ik het nummer nadien nog eens hoorde. Het waren dan ook nog de dagen van voor “tinternet”.

Ondertussen zijn we al een paar cd’s en een bezetting verder. Sinds 2006 omringt ze zich met the White Velvet. Hierdoor krijgen de nummers meer bombast en volheid en wordt haar stem af en toe gecounterd door gitaargeweld of een drumpartij. Ik was niet zo wild van hun eerste cd, maar had wel goede zaken gehoord over hun jongste telg, ‘Hinterland‘. De verwachting was dan ook vrij hooggespannen toen we de zaal inliepen. Deze was voor de gelegendheid omgetoverd tot een soort club waarbij de stoelen en zitbankjes uit de foyer naar de concertzaal werden gezeuld. Dit gaf een zeer gemoedelijk sfeertje, maar zou er wel voor kunnen zorgen dat het publiek wat mak zou reageren.

Ze opende sterk met enkele nieuwe nummers afgewisseld met ouder werk dat door de bezetting (bas, drums, gitaar) vaak nog voller klonk dan op de cd’s. Een compliment overigens aan de technici, want het geluid was subliem: verfijnd en krachtig met zeer mooie detaillering in de instrumenten zonder de zangpartij te overstemmen. Haar ‘bindteksten’ stonden in schril contrast tot de vrij duistere, rauwe muziek. Ze waren bij wijlen hirarisch en absurd. Volgens haar te wijten aan een chronisch slaapgebrek (ze werd vorig jaar moeder van een dochter). Het toonde echter aan met hoeveel ‘goesting’ ze op het podium stond. Een kleine uitschuiver in ‘Helium Sunset’ werd met de mantel der liefde toegedekt en vergeven door een fabuleuze versie van het daarop volgende ‘Sorry’. Ook toen Koen Gisen zich bij de intro vergiste van nummer werd dit ludiek opgelost. Het speelgenot straalde af op het publiek, voornamelijk dertigers en veertigers, die maar graag binnen stapten in haar absurde wereld. In die wereld heeft ‘Il est cinq heures Paris s’éveille’ verdacht veel weg van een vette discohit.

Toen ze bij de eerste bisreeks kwam aanzetten met een acoustische gitaar en zich neervleide op een pianobankje op het midden van het podium grapte ik nog tegen broerlief: “subiet zet ze hier nog ‘Ein bischen frieden‘ in”. Mijn woorden waren nog niet koud of hupla, daar weerklonk Nicole, toch voor een maat of twee. Bij haar tweede bisnummer, ‘Mud Stories’, zat ze moederziel alleen op haar grote bal aan de piano, met een gedrevenheid als bij haar debuut, maar met ondertussen ook al 15 jaar prachtnummers rijker. Een zeer geslaagd einde van een memorabele avond.

Nu vrijdag ga ik overigens opnieuw met Peter naar muziek luisteren: DAAU in de kerk van Oudenbos. En wil het nu wel dat net An Pierlé op hun tweede plaat ‘We need new animals’ werd gevraagd voor het nummer ‘Broken’.