Het was ergens tussen kerst en nieuw dat we Daan voor het eerst met zijn ‘Simple’ tour aan het werk zagen. Knap wat hij gedaan had met zijn songs, daar niet van, maar we waren niet laaiend over zijn ‘performance’. Het duurde een aantal nummers voor alles wat in z’n plooi viel en dan nog, Daans bindteksten waren verre van geïnspireerd en heel krachtig was het niet.

Toen m’n broer voorstelde om nogmaals naar Daan te gaan, ditmaal in het cultureel centrum van Lokeren, waren m’n verwachtingen dan ook niet superhoog gespannen. Al snel bleek dat het concert niet hetzelfde zou zijn. Daan had graphics toegevoegd aan de opstelling. Deze werden achter de artisten geprojecteerd. De veelal abstracte zwart-witelementen voegden echter niet  veel toe aan de beleving.

Gelukkig was dat niet het enige waar aan gewerkt was. De setlist was, in vergelijking met het optreden in Gent, behoorlijk overhoop gehaald. Hierdoor kon Daan meer verhaal steken in het concert. Hij was, naar Daans normen, zeer goed bij stem en welgezind. Dat straalde af op de cellist Jean François Assy en manusje-van-alles Isolde Lasoen. Je zag dat ze er echt zin in hadden, ze vonden elkaar blindelings en dit zonder over te schakelen op automatische piloot. Daan was dan ook niet te beroerd om Jean François een complimentje te geven als hij alweer een nieuw geluid uit z’n cello wist te halen.

Daar waar de covers in december nog vreemd in de set zaten, waren Tim Hardins “How can we hang on to a dream” en Grant Lee Buffalo’s “Fuzzy” pareltjes die mooi verweven werden met eigen toppers als “Wifebeater” en “Ashtray”.

Zie je nog de kans een concert mee te pikken, aarzel dan niet en geniet van de bijwijlen ingetogen, soms arrogante, maar altijd integere muzikant.