Stellen dat het hier de laatste maanden een beetje rustig was is een understatement. Neen, we hebben geen writer’s block en ja, we komen ons huis wel nog uit en ja, onze kinders steken nog altijd vanalles uit en ja, er wordt nog gebakken en gekokkereld, alleen, dit alles liet niet veel ruimte meer over om ’s avonds nog te zitten bloggen. Vandaag is het communiefeest van nichtje T., maar Marthe ligt hier naast me in de zetel met 39° C. Een uitgelezen moment om eens wat bij te schrijven, dacht ik zo. Hieronder dan ook in uitgesteld relais een aantal korte verslagjes.

Djurdjevak

Facebookberichtje van P. ‘Of ik geen zin had om tijdens een try-out van Djurdjevak foto’s te nemen’. Vorig jaar, op het tuinfeest van J. had ik ook wat foto’s genomen en die vonden ze blijkbaar zo leuk dat ze me nog eens aan het werk wilde zetten. De locatie was passend: de zolder van de schuur van één van de mooiste boerderijen uit de omgeving. Ik vertrok wat vroeger om de locatie te checken en te bekijken wat de mogelijkheden waren naar licht toe en om de mannen tijdens hun repetitie al wat te kunnen fotograferen. Dan moet ik het publiek tijdens het eigenlijke optreden niet steeds storen. Het podium werd uitgelicht met twee indirect gerichte bouwverstralers, verre weg van ideaal, maar nog wel doenbaar. De rest van de zolder werd verlicht met hier en daar een lampje en wat theelichtjes.

Rond achten begon het voor de gelegenheid opgetrommelde publiek binnen te sijpelen. Kort daarvoor hadden de mannen hun beste kostuum bovengehaald, hun kam door hun wilde haren gehaald en hun instrumenten gestemd. Djurdjevak, samengesteld uit een papa van de leefschool, een papa van een ex-leefscholer, de buschauffeur/klusjesman van de leefschool en een violist, voorlopig zonder band met de leefschool, brengt een mix van gipsy en  Balkannummers, Django-geïnspireerde muziek en klezmer, gelardeerd met een streepje Drs. P. en de immer originele Hugo Matthysen. Dit met zeer veel overgave en altijd recht uit het hart. Hun naam, het Servisch voor ‘meiklokje’,  hebben ze overigens te danken aan een nummer van Bregovic.

Het werd een zeer geslaagde try-out, maar dat mag je niet echt verwonderen als je weet dat er in het publiek een paar ‘die hard’ leefscholers zaten. Oordeel zelf aan de hand van een aantal prentjes en een geluidsfragment dat nog dateert van de tijd dat ze zonder violist op baan waren.

supervlieg

Al een aantal jaren vind je naast een aantal voorstellingen een vliegje terug, een soort kinderkeurmerk, de certus/biogarantie voor kindvriendelijke evenementen zeg maar. Wel, die mensen organiseren nu eens per jaar een supervlieg dag, verspreid over een aantal locaties en data. Zo streken ze op paasmaandag neer in Lemberge/Merelbeke. Het programma was goed gevuld en zag er veelbelovend uit. De knapzak werd dan ook al vroeg klaargemaakt en tegen het aanvangsuur stonden we paraat, samen met een stralend zonnetje dat de hele dag heerlijk zou blijven schijnen.

Na een paar stops waar het ’s namiddags zeker aanschuiven zou worden [een tochtje rond de wei op de rug van een paard/pony, de schminkstand] kregen onze drie spruiten ruim de tijd op de stand van de circusplaneet om hun kunsten aan de trapeze en op de ton uit te testen. Bijgestaan door zeer vriendelijke instructrices overigens. Verder werden er in de voormiddag nog balletjes gevilt, het kinderparcours van de circusplaneet werd onveilig gemaakt en we genoten van de dolle fratsen van Latzi Jones, de trukendoos van de goochelaar en een aperitiefje van Merel. In de lommerte van de pastorijtuin werd de innerlijke mens verder gespijsd.

Na de middag stonden een aantal theatervoorstelling op het programma. “Een heel klein stemmetje in een heel klein doosje”, de pretentieloze verhaaltjes van de Constanten in hun caravan waren eerst aan de beurt. Leuk gebracht en in alle opzichten heel erg op kindermaat. Da/Fort van circ’ombelico was sterk. In een omgevormde oude Scania truck, op een speelvlak niet groter dan 2x2m werd door 2 acteurs/acrobaten en een hond een zeer poëtisch verhaal geschreven. Woordenloos, maar oh zo universeel. Klein maar oh zo groots. Als je ooit de kans krijgt, probeer het dan niet te missen. Omdat ze het speciaal vroegen [iets waar ik alle begrip voor heb overigens]  heb ik m’n camera onaangeroerd gelaten.

Andere koek aan de overzijde van het dorpje, in de tuin van het lokale schooltje. Een oversteek die desgewenst per paardenkar of go-cart kon gebeuren. Daar kon je Kammelot van theater Froe Froe [u misschien ook wel bekend van ‘de grote boze wolf show’] ontdekken. Een heel ander soort theater, extravert en met heel wat inbreng van het publiek. De voorstelling  was zeer te smaken, zat leuk in elkaar [zowel de originele interpretatie van het verhaal als de accessoires] en was bij momenten hilarisch. Een mooie afsluiter van een schitterende dag. En dat allemaal voor een fractie van de prijs van wat je voor een voorstelling in de Capitole of zo neertelt.