Al geruime tijd stond er in het tuinhuis een kartonnen doos met Joskes lievelingsdekentje. Ter voorbereiding. Maar veel oog had onze Jos er niet voor. Met haar zwanger buikje zat ze nog steeds achter de vogeltjes aan en kroop gezwind de dode perenboom in om een beter zicht te hebben op het door pimpelmeesjes bewoond vogelhuisje.

Vrijdag kwam er dan toch enige verandering in. Ze was plots veel meer in en rond huis te zien en hengelde naar aaikes en wrijfkes. De doos werd verplaatst naar de zitplaats waar ze achter de zetel een rustig plekje vond. Al snel had Joske dit in de mot en ging op verkenning. Zaterdag was ze dan al van ’s morgens niet meer uit de doos te krijgen. Het signaal voor mijn huisgenoten om een plekje op de eerste rij uit te kiezen. Toen ik Finn had ondergestopt voor zijn voormiddagslaapje kreeg ik een opmerkelijk zicht wanneer ik de ‘living’ binnenkwam: vier poepkes, hun hoofden kon ik niet zien, want die zaten bijna bovenop de doos achter de zetel. Het duurde nog wel even, maar kort voor de middag kwam Lena me opgewonden vertellen dat het eerste aan het komen was, een rostje. Maar het ging niet van een leien dakje: rostje was een stuitligging en het kostte Joske toch wat moeite om het op de wereld te zetten. Na een grondige likbeurt kon Marijke het beestje inspecteren en zei toen op bijna prinselijke toon: ‘het is een mannetje’. Een droepietje, een pluizebolleken. Tijdens het middageten kreeg hij er nog een zusje bij: een speciaaltje. Ze is grotendeels grijs met eenzelfde tint en schijn als onze Thor, maar een donkerdere kop en poten en hier en daar ook een klein plekje rost.

Ik vertrok kort daarop met de twee oudsten naar de repetities van de circusplaneet in Gent en toen ik onderwijl informeerde naar ‘de stand van zaken’ vertelde Marijke dat het bij twee gebleven was en dat er iets scheelde met Rostje. Hij was een beetje futloos en dronk niet. ‘Zou dat niet kunnen komen door de ietwat zware bevalling’, probeerde ik nog, maar Marijke vulde aan: ‘als ik in zijn bekje kijk zie ik dat er iets mis is met zijn verhemelte, en zijn tandjes staan ook niet zoals het moet’. Geen goed nieuws dus. Ik bereidde de oudsten al een beetje voor op het ergste. Toen we thuiskwamen lag Rostje nog vredig bij Joske en Grijsje. Maar je hoorde dat hij het moeilijk begon te krijgen. De afspraak met de dierenarts was pas voor deze ochtend, dus veel meer dan hem wat knuffelen en liefde geven konden we niet doen.

Deze ochtend was Rostje heel flauw. Hij miauwde af en toe hartverscheurend en werd getroost door Jos en de kinderen. Maar de afspraak van 10.45u. kwam snel dichterbij en we waren realistisch genoeg om te weten wat die zou brengen. Door zijn open verhemelte kon hij niet drinken en met tandjes die zo naar binnen stonden zou hij ook nooit kunnen bijten. We wilden hem niet laten verhongeren en dus zat er niets anders op dan dat de dierenarts Rostje uit z’n lijden verloste. Na een laatste knuffel door de kinderen werd, twee jaar na Wiebe en Pjotr, opnieuw een putje gegraven achter de haag onder de hazelaar.

Joske loopt nu af en toe eens kort naar buiten, kijkt dan wat rond om vervolgens, bij de eerste piep van grijsje, terug naar haar doos te spurten, misschien wel teleurgesteld om slechts één jong aan te treffen. Het heeft niet mogen zijn.