Ik schreef in mijn vorige blogpost dat Finn me soms een stapje voor is en me daardoor regelmatig ‘verrast’. Dat laatste mag letterlijk genomen worden.

Gisteren was ik druk bezig in de keuken terwijl Finn zijn middagdutje deed. Ik hoorde wat geluid over de babyfoon, maar aangezien hij soms wat in zijn slaap praat en dan verder dut, maakte ik niet direct aanstalten om naar boven te gaan. Even later was het weer stil. Tot ik plots ‘mama?’ hoorde en me realiseerde dat die stem niet uit de babyfoon kwam. Ik ging naar de living en wie stond daar, in luier en met knuffeltje in de hand? Juist ja, onze Finn. Het lijkt grappig [en dat was het natuurlijk ook, maar ik heb echt mijn best gedaan om hem dat niet te tonen], ware het niet dat dit betekent dat hij zelf zijn trappelzak uitgedaan heeft, uit zijn spijlenbed gekropen is en vier trappen naar beneden gestapt is, waaronder één steil, gevaarlijk deel.

Ik heb dus zeer kordaat gezegd dat hij dat niet meer mag doen en mij moet roepen als hij wil opstaan. ‘k Ben eens benieuwd, maar ‘k zou er zelf niet veel op verwedden.