Ruim twee weken geleden vertelde ik terloops aan een vriendin dat Finn het potje in de badkamer compleet negeerde en er dus blijkbaar nog niet klaar voor was. Met zijn twee jaar en twee maanden hoefde het natuurlijk ook nog helemaal niet, ook al waren de drie oudsten rond deze tijd zindelijk.

Op weg naar huis bedacht ik dat ik het misschien ook niet echt aantrekkelijk gemaakt had voor hem, zo boven in de badkamer. De volgende dag haalde ik dus een reservepotje van de zolder en plaatste dat zonder er verder veel woorden aan vuil te maken in het toilet beneden. Tot mijn verbazing wou Finn erop gaan zitten. En er weer af. En er weer op, wel zo’n vijf keer. Toen ging de telefoon en terwijl ik aan het telefoneren was zag ik hem nog enkele keren erop en eraf gaan, tot hij plots trots zei ‘pipi daan’. En ja hoor, hij had door waarvoor het diende.

Deze aanzet mocht ik niet voorbij laten gaan, dus de luier werd uitgelaten en een stapel reservebroekjes werden uit de kast gehaald. De rest van de dag ging het supergoed, haast niet te geloven. Maar de dag erna had hij de ene natte broek na de andere. Waren we te hard van stapel gelopen? Dag drie was er één met wisselend succes, maar sindsdien zijn ongelukjes zeer schaars en mogen we fier stellen dat Finn zindelijk is. Zelfs ’s nachts en tijdens zijn slaapje is hij meestal droog.

Een deel van de luiers is uitgedeeld, een deel blijft voorlopig in de kast voor onvoorziene omstandigheden en eentje ging op zolder in een doos, samen met wat kinderkleertjes waar ik geen afscheid kan van nemen. Want ook nostalgie is mij niet vreemd, zelfs niet bij zoiets alledaags als luiers. Zo kunnen de kinderen zich over pakweg 25 jaar vrolijk maken over die grappige luiers die zij gedragen hebben. En voor wie het zich afvraagt, het ‘herbruikbare luiersproject’ was een succesverhaal. Geen seconde spijt van gehad, behalve dat het iets meer tijd in beslag neemt zie ik alleen maar voordelen. Vandaar dat het ook met wat gemengde gevoelens is dat ik ze doorgeef, want het einde van het luiertijdperk betekent natuurlijk ook ons laatste ‘kleintje’ niet echt zo klein meer is.