tien
Tien jaar geleden lag ik in een bed, onder de indruk van de mooiste gebeurtenis uit mijn leven. In mijn armen het meest perfecte kleine mensje dat een mens zich kan dromen en dat hadden wij cadeau gekregen, zomaar, zonder daar veel speciaals voor te moeten doen. Pietzakken!
En zo voelt het nog steeds, en dan maal vier.
Katrijn Lamps says:
oktober 6th, 2011 at 19h25
Een kus voor Cas! (En woorden voor de mama:)
De appels in de boomgaard blozen,
nog zijn mijn dagen niet vervuld;
o aarde, zwaar als geur van rozen,
en tot de randen toe gevuld,
leer mij geduld.
En jij, gebondne aan de navel
gelijk een koning aan zijn volk,
al was je als de stenen tafel
zo zwaar, en was als lood mijn zog:
ik droeg je nog.
Ed Hoornik