Nu het weer kouder wordt zou ik het kunnen hebben over hoe ik sinds vorige winter verknocht ben aan wol-zijden ondergoed en de veelzijdigheid ervan ophemelen, over hoe wol wassen een mens tot rust brengt en waarom ik living crafts zo’n fijn merk vind. Maar wellicht wil enkel een fractie van ons lezerspubliek hierover iets weten, of sterker nog, misschien interesseert het geen kat.

Finn daarentegen scoort altijd goed als onderwerp. En laat hij nu net de laatste weken grote sprongen maken in zijn evolutie. Van weerbarstige, eigenwijze peuter op zijn tweede naar mondige en iets toegeeflijker kleuter. Over drie maanden zet hij de stap naar de klas en in alles merk je dat hij er klaar voor zal zijn. Puzzelen, boekjes lezen, wandelen aan het handje en alles wat hij tegenkomt benoemen, opruimen, helpen in de keuken. De school is vertrouwd voor hem, dus ik vermoed dat hij alleen maar blij zal zijn dat hij eindelijk naar hartelust kan spelen in de zandbak, met de fietsjes, met de auto’s in de klas. Al weet ik niet naar wie hij zal gaan als hij bang is, of plots nood heeft aan een knuffel.

Een tijd geleden zaten we nochtans in volle peuterpuberteit en dacht ik met heimwee terug aan dat rustige baby’tje, dat goedlachse peutertje. Het was niet altijd makkelijk om geduldig te zijn toen hij wervelwind in huis speelde, dingen stukgooide [soms uit enthousiasme, soms uit pure frustratie], zich spartelend op de grond wierp als hij zijn zin niet kreeg. Ik ondervond – voor de vierde keer op rij – dat afwisseling en buitenlucht helpt, net als keuzes laten binnen bepaalde grenzen. En geduld, bakken vol geduld, je kan er niet genoeg van hebben met een dwarse peuter in huis. Begrip ook trouwens, voor de moeilijke tijd die ook zij doormaken, stel je maar eens voor dat je iets niet krijgt en daar zo boos van wordt dat het ook voor jezelf beangstigend wordt en je niet weet hoe je moet stoppen met gillen.

Maar het was geen maandenlange strijd zoals bij Lena, hij weet wat hij wil, maar heeft toch niet haar volhardendheid. Na de 200 ste keer heeft hij het door dat neen neen is. En de volgende keren zegt hij zelf heel wijs: “nee, niet Finn doen, als ik groot ben, dan wel mogen.” Right.

En zo kregen wij onze vrolijke, levendige, babbelzieke en o zo schattige kleine vriend terug. Het zal dan ook met gemengde gevoelens zijn dat ik hem naar Katrijn en Nele laat gaan. Want ik hou de knuffels natuurlijk liever voor mezelf. Ik kijk al uit naar morgenvroeg, wanneer hij voor dag en dauw stilletjes naast mij in bed kruipt om mij de eerste knuffel van de dag te geven.