De aanloop naar het sinterklaasfeest is ieder jaar een gezellige periode. Er wordt afgeteld en de believers – nog steeds 3 – zijn ieder vrij moment druk in de weer met tekenen en knutselen. Het speelgoed moet ‘verdiend’ worden. Zelfs de non-believer doet voor de show soms nog mee. Nee, aan de tekeningen zal het zeker niet liggen.

Maar ieder jaar wordt het moeilijker voor de sint om verrassend uit de hoek te komen. Niet dat daarvoor grote cadeaus nodig zijn, helemaal niet. ‘Mooi’ en ‘goedgekozen’ primeren  zeker op ‘veel’, want, laat ons daar eerlijk in zijn, ze komen niets tekort. De sint doet het natuurlijk vooral voor de blije gezichtjes na zijn nachtelijke bezoek. Wanneer de kinderen in kwestie zelf zeggen dat ze niet goed weten wat vragen, tja, dan is het aan de goedheilige man om zijn hersenen te pijnigen en alle onuitgesproken wensen goed in te schatten.

En wat toverde hij dit jaar uit de zak? Het werd een combinatie van praktische cadeautjes [altijd gevaarlijk, maar toch, de onze zijn nog steeds blij met een mooie pyjama, speciaal door de sint uitgezocht], wat kijk- en leesvoer en heel veel leuk knutselgerief. Ja, hij was relatief sober dit jaar, geen dozen playmobil en lego deze keer. Maar wanneer je alles voor vier kinderen op een kast samenzet en overgiet met letterkoekjes en speculaas, dan bereik je al snel het beoogde wauw-effect. Missie geslaagd dus. Al waren de clementines dit jaar toch wel op een zeer bijzondere plaats gezet, zo in een donker hoekje van de kelder. Wellicht een grapje van zwarte piet.