Finns voorliefde voor het molletje en Shaun the sheep, daar konden we ons volledig in vinden: goed gemaakt, uitgepuurd en aandoenlijk naïef [het molletje] of gewoon dolkomisch [Shaun]. Maar zijn nieuwste ontdekking doet ons toch twijfelen aan zijn goede smaak. Thomas the tank engine is lelijk [we moeten daar eerlijk in zijn], ouderwets en stelt bijzonder weinig voor qua verhaal. Toch is het een hit bij onze tweejarige. Hij raakt maar niet uitgekeken op de treinen-met-gezicht die van de brug vallen, vast komen te zitten in de modder of de sneeuw en dan heel pathetisch uitroepen: “Oh, the indignity!”. Je kan dit grappig vinden, maar ’t is ‘not my cup of tea’.

De laatste weken speelt Finn dan ook bijna uitsluitend met treinen. Hij wisselt af tussen de houten trein, de duplo trein en de duploversie met batterijen, maar telkens zie ik hem de avonturen van Thomas de trein naspelen. Terwijl ik eerst tot vervelens toe zijn brug bouwde, heb ik nu door dat het de bedoeling is dat ze inzakt als zijn trein erover rijdt. En dat “Oh nee, trein valt nu!” gewoon de commentaarstem is bij zijn spel. Daarom zien we zijn liefde voor Thomas, Gordon, Percy en James nog even door de vingers, want blijkbaar is het een onuitputtelijke bron van inspiratie. Zouden trainspotters ook zo begonnen zijn?