Gisterenavond laat lag ik in bed nog wat te mijmeren. Ik bedenk dat ik graag eens ‘zokken’ wil leren breien, net zoals mijn grootmoeder vroeger voor ons deed. Warm, de ideale manier om restjes wol op te gebruiken en als kind vonden we het ook bijzonder leuk om ermee te glijden op tegels [wel niet zonder risico’s]. Als wij het in de familie over ‘zokken’ hebben weet iedereen dus wat je bedoelt, maar daarbuiten? Ik heb het niet over sokken, maar over dikgebreide, aansluitende pantoffels die tot  aan de enkel komen en die je over je kousen trekt. Meme Martha breide voor iedereen die dat wou ‘zokken’, aan de lopende band, zo leek het wel. Het is dan ook met de nodige nostalgie dat ik er een paar aantrek.

Bij de gedachte aan meme voel ik plots de tranen in mijn ogen prikken. Vreemd, want ook al blijf ik haar missen en denk ik regelmatig dat ik het jammer vind dat ze enkel Cas gekend heeft, het grote verdriet is toch wat gesleten. Ik denk terug aan de koude wintermorgen waarop mijn moeder ons wakker belde om te vertellen dat meme gestorven was en met een schok realiseer ik me dat het dag op dag 9 jaar geleden is. Een week later, op de dag van haar begrafenis, was de wereld koud, wit en stil. Zoals het hoorde.