Zorgzaamheid mag dan misschien niet hip of trendy klinken, het is een waarde [nog zo’n ‘ouderwets’ woord] waar wij veel belang aan hechten. Een gesprek met een collega-mama zette mij hierover aan het denken en deed me inzien hoe diep het verankerd zit in onze opvoeding en in alles waar we voor staan. Dat gaat van zorgzaam omspringen met de spullen die je hebt [een evidentie lijkt me als je kiest voor mooie, kwaliteitsvolle producten], zorg dragen voor natuur en milieu, zorg dragen voor anderen en voor jezelf. Wellicht ligt onze perfectionistische aard en onze opvoeding [beiden product van de jaren ’70 en grootgebracht door een huismoeder die noodgedwongen zorgzaam moest omgaan met alles] aan de basis hiervan en geert en ik zitten daarin gelukkig op dezelfde golflengte. Let op, het is een groeiproces geweest. Geert heeft de door zijn broer gekoesterde matchbox auto’s ontdaan van alles wat los of vast zat en had altijd ‘malchance’ met zijn fietsen. Het zit dus niet in de genen. Ook bij onze jongste brokkenpiloot is nog werk aan de winkel op dat vlak.

Ik las onlangs dat de financiële crisis en de onheilspellende klimaatberichten de mensen nostalgisch doen teruggrijpen naar wat ze kenden uit hun kindertijd. Naaien en breien blijken toch hip, ambachten zijn ‘in’,  jonge mensen leren weer hoe ze kledij verstellen, zelf brood bakken en vergeten groenten worden in ere hersteld. Een positieve evolutie als je het mij vraagt. Maar als ik rondom mij kijk en mijn roze bril afzet, zie ik toch dat dit iets voor enkelingen is en zeker geen gemeengoed. Al staat er vandaag een artikel in de krant waarin het zelfvoorzienend leven één van de trends van het ogenblik genoemd wordt. Maar onmiddellijk wordt daar de kanttekening bij gemaakt dat het vooral bij jonggepensioneerden een manier is om uit te pakken, een statussymbool als het ware. Jonge gezinnen doen het vaak vanuit een sterk milieubewustzijn en vanuit het idee dat het goedkoper is, al kunnen ze zich daar natuurlijk in vergissen.

In tijden van crisis wordt sowieso al meer op de portemonnee gelet en is het prijskaartje in veel gevallen bepalend voor de keuze. Daarbij vergeet men gemakshalve dat goedkope spullen meestal ook minderwaardig en dus sneller kapot zijn en je ‘in the long run’ beter af zou zijn met iets kwalitatiefs. Minder, maar beter, en daar dan zorg voor dragen natuurlijk, da’s zo’n beetje ons devies.

Enkele frappante voorvallen op school bevestigen mijn aanvoelen dat zorg allerminst de norm is. Meer een werkpunt voor als er eens tijd over is. Niet dus. We prijzen ons gelukkig met een aantal gelijkgestemde vrienden, maar het is confronterend om vast te stellen dat buiten ons eigen kleine wereldje die zorgzame houding vaak de duimen moet leggen voor onachtzaamheid en nonchalantie. Een mens vertrekt [naiëf, ik weet het] toch teveel vanuit zijn eigen waarden en normen. In ieder geval zijn we enkele illusies armer en – hopelijk – een les wijzer.