in de zandbak bij min zeven
Het vriest dat het kraakt [eindelijk!] en onze jongste telg zit in de zandbak. U leest het goed: IN DE ZANDBAK. Natuurlijk heb ik hem eerst op andere gedachten proberen brengen. Nee, Finn, het is te koud, nee, het zand is bevroren, nee, je kan niet in het zand spelen met wanten. Maar wanten zijn voor watjes, zo lijkt hij te denken. Dus staakte ik mijn verzet en liet hem begaan, in de veronderstelling dat de snijdende kou misschien meer effect zou hebben dan mijn sluitende argumenten. Maar hij blijkt een zoon van zijn vader [Geert grijpt pas rond het vriespunt naar een jas], want in plaats van snel terug binnen te komen vroeg hij aan zijn verbaasde broer en zussen of ze ook niet in de zandbak wilden spelen.
Hij heeft het toch een kwartier volgehouden, onze ijsbeer. Gelukkig doet wollen ondergoed wonderen. En ja, ook de wollen leggings komen deze dagen uit de kast, al hebben we er hier al een rondlopen die dit ‘niet cool’ vindt en nog liever kou lijdt. Ook van zijn vader, zeker?