Het eerste wat ik doe als ik als eerste in de keuken kom is steevast de radio opzetten. Die staat, op een uurtje de zondagvoormiddag na, vastgeroest op Radio 1. Het was wellicht ook daar dat ik nu ruim 4 jaar geleden de eerste keer over “Het zesde metaal” hoorde. West-Vlaamse luisterliedjes met een hoek af waarvan de teksten bij derde of vierde beluistering nog steeds boeien. Toen ik ze als bij toeval in 2009 op vakantie voor de eerste keer live zag en hun eerste cd, ‘Akattemets’, kocht, werd die prompt de soundtrack voor onze vakantie. Ik denk zelfs dat Cas, die toen als 8-jarige mee mocht naar het optreden, daar voor het eerst sprak van gitaar spelen, en zie, ondertussen zit hij in z’n tweede jaar.

Hun eersteling wordt vaak gedraaid, vooral in de auto, maar het is ook een van de vaste waarden op de mp3-spelers van Cas en Marthe. We waren dan ook blij te vernemen dat er een tweede cd zat aan te komen. In de tussentijd hadden we Wannes wel nog aan het werk gezien met Wouter Deprez en Frans Grapperhaus in “Maanziek”. Daar kregen we al een aantal nieuwe nummers te horen, en werd de honger aangescherpt. De officiële release van ‘ploegsteert’ is nu vrijdag, 17 februari, in de AB in Brussel. Maar zie, ze speelden ook een paar try-outs in de week vooraf, waarvan eentje in Stasegem, op amper 10 km van de plek waar Wannes opgroeide, en daar bestelde ik dan maar eens 2 kaarten voor.

Zo kwam het dat, terwijl opa en oma de thuiswacht verzorgden, Cas aan het station van Zottegem werd afgezet voor een JNM-weekend en wij langs Vlaamsche regionale wegen Stasegemwaards trokken. Onze queeste leidde ons naar ‘De Trukendoos’, een dorpscafé met een onvervalst achterafzaaltje met een podium van wel 15cm hoog en nipt plaats voor 5 muzikanten, waar de lokale pinten nog 1,5 euro kosten en waar heel de plaatselijke beau-monde aanwezig was.

De bezetting van de groep is gewijzigd, maar daar reageert Wannes gevat op: ‘da’s in ’t echte zesde metaal ook zo, wie da ter vier jaar later nog in zit is echt wel nie goe bezig’. We zullen vooral Liesa missen, haar viool en backings gaven de nummers een vrouwelijke touch. Maar zie, zij bewandelt nu heel ander paden en die zijn zeker niet minder interessant. Ik probeer binnenkort daarover ook te berichten.

De geluidskwaliteit van het optreden gisterenavond stond diametraal tegenover het niveau van de nieuwe nummers. Maar dat kon je van tevoren wel bedenken. De typische West-Vlaamse ambiance was er wel en zie, hij had z’n nieuwe cd meegebracht en zo konden we op de terugweg nog eens genieten van de nieuwe nummers.

Voor recensies, interviews en dergelijke verwijs ik graag naar andere media. Maar als je ooit eens een namiddag niet weet wat te doen, gooi dan het ‘plaatje’ in de cd-speler en luister naar wat de bard te vertellen heeft. Wil je al een voorsmaakje? Klik dan op het balkje hieronder.