Het is vandaag een week geleden. Al verschillende keren vroeg Geert mij er een stukje over te schrijven, maar wat schrijf je als je lievelingspoes aangereden is? Dat je hem mist en iedere dag aan hem denkt als je het kussen ziet waar hij het liefste op lag? Dat de avonden iets minder gezellig zijn? Dat je de twee andere poezen zou inruilen als je daarmee hem terugkreeg? Dat het niet went, een poes verliezen, ook al ben je groot en weet je dat het maar een dier is. Allemaal waar, maar het verandert niets aan de feiten.

Normaal staat Geert om kwart na zes op en geeft hij onze poezen eten vooraleer de trein te nemen. Vorige week woensdag kon hij dankzij de krokusvakantie met de auto naar het werk. Een beetje langer slapen dus. Toen hij iets na zeven naar de wagen stapte zag hij hem onmiddellijk liggen, aan de zijkant van de weg. Nog slap en warm, met wat bloed uit zijn neus.

De rest van de dag lag hij in een dekentje gewikkeld in de garage. Vooral Finn en ik zijn verschillende keren gaan kijken. Finn uit nieuwsgierigheid [‘Thor leeft niet meer!’, ‘Thor heeft beetje bloed aan mond en neus’, ‘Thor nog aaike geven’], ik omdat ik het moeilijk kon geloven.

Hij is geboren op de dag dat Finn één werd en was onmiddellijk mijn lieveling. Hij had er ook het karakter voor. Niets eigenzinnig of wispelturig poezengedrag, Thor was een poes met een hondenkarakter: aanhankelijk, trouw en meegaand. Overdag het liefst in de keuken op het grijze kussen, ’s nachts op pad om muisjes te vangen, voor hen was hij onverbiddellijk. Bovendien was hij veruit de mooiste poes die we al gehad hebben: zilvergrijs, slank gebouwd, spitse kop en een lange staart, als je hem zag kon je een beetje begrijpen waarom Egyptenaren hun katten verafgoodden.

Het heeft blijkbaar niet mogen zijn. Rust zacht in uw putteke tussen de planten, Thor.