Iedere herfst, wanneer de tuin rust en de gordijnen sneller dichtgaan, begint het te kriebelen. Dan haal ik breinaalden en wol van de zolder en vlieg ik erin. Omdat ik graag snel vorderingen zie is het meestal iets voor de kleinsten van de familie. Al had ik dit jaar wel heel veel zin en inspiratie om te breien. Er kropen twee truien, twee mutsen, drie sjaals en een gilet zonder mouwen van mijn breipennen. En nog kreeg ik er niet genoeg van. Omdat ik niet weet hoe je sokken moet breien, heb ik mijn haakkennis vanonder het stof gehaald [’t zat heel ver, maar eigenlijk is het supergemakkelijk] en binnenkort staan hier al drie paar gehaakte slofjes aan het schoenenrek. Echt stil zit ik dus zelden. Het leuke aan zulk handwerk is dat je ondertussen ook kan babbelen of met een half oog tv kijken, multitasken is me uiteraard niet vreemd.

Maar het nieuwste speelgoed is de naaimachine. Ik kocht ze vier jaar geleden in een opwelling. Lena ging net naar school en het plan was om in de vrijgekomen tijd bij mijn ma op ‘naailes’ te gaan. Maar het bleef bij goede voornemens, ik had eerlijkgezegd wat schrik van die naaimachine en toen kwam Finn en voor ik het wist stond ze al vier jaar werkloos op zolder. Maar kijk, vrijdag mocht ze voor het eerst mee naar de cursus ‘naaien voor beginners’ en tot mijn eigen verbazing was ik er snel mee weg en zit ik vol ‘goesting’ naar de volgende les. We maakten een knikkerzakje en natuurlijk was ik niet tevreden over dit eerste projectje en maakte ik het thuis eens nauwkeuriger na in een grote versie: een zak voor Finns reservekleren op school. Gemaakt uit twee handdoeken bij gebrek aan echte stof. Het resultaat mag er zijn voor een naaileek, al zeg ik het zelf. Benieuwd wat de tweede les brengt…