Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.