Een uitvlucht vinden om nog eens aan de slag te gaan met boter, bloem en eieren is niet zo moeilijk. Binnenkort is er het eindspektakel van de circusplaneet waar er een heus koekjeskraam zal opgesteld zijn. Volledig gevuld met door mama’s en papa’s zelfgebakken sneukelingen. Geen paniek, ook de suikerwafels blijven van de partij, maar die worden aan de man gebracht door een mobiele brigade met een heuse “bretellenbak”.

Omdat het de bedoeling is dat de koekjes kindvriendelijk zijn en in behoorlijke hoeveelheden kunnen gemaakt worden dacht ik aan een variant van de zandkoekjes. Tijd om nog eens een nieuw recept te testen denk ik dan.  Met choco scoor je altijd bij kinderen, zowel bij het maken als proeven, dus laten we dat eens proberen.

Wat roofde ik uit de koelkast en kelder

• 500 g boter
• 200 g (riet)suiker
• 60 g zelfgemaakte vanillesuiker (stop gewoon de uitgeschreepte vanillestokken in een afgesloten bokaal suiker en schud die van tijd tot tijd eens goed op)
• 4 eierdooiers
• 520 g gezeefde bloem (gewone tarwebloem of patisseriebloem)
• choco (naar believen)
• een snuifje zout
• zaadjes van 2 à 3 vanillestokken

Aan de slag

Snij de boter op kamertemperatuur in blokjes en laat die alvast wat romig kloppen in de kitchenaid. Weeg ondertussen de suikers af en giet die hier in een aantal keren bij. Schraap de zaadjes uit de vanillestokken en kieper die er ook bij. Scheid de eieren en voeg de dooiers één voor één toe aan het botermengsel. Eens alle dooiers zijn opgenomen zet je de machine even stil en voeg je de bloem toe. Ik meng die eerst heel even met de hand onder het deeg, zo voorkom je dat je binnen de kortste keren in een bloemnevel bent gehuld. Laat alles nu nog wat stevig doordraaien tot alles een homogeen mengsel is geworden.

Verdeel het deeg in 4 delen (van elk om en bij de 330 g) en wikkel ze in huishoudfolie en laat ze een uurtje rusten in de koelkast.

Rol het deeg uit tot een zo rechthoekig mogelijk stuk. Snij het wat bij en bestrijk het met de choco. Laat best een klein boordje aan de bovenste zijde van de lange kant. Rol het nu strak op en probeer de naad zo mooi mogelijk te laten sluiten. Wikkel opnieuw in huishoudfolie en leg de rollen nu even in de diepvries.

Na een uurtje kan je zeer makkelijk plakjes snijden van de worsten. Leg deze met enige afstand van elkaar op een bakplaat met siliconenmatje of op bakpapier en bak de koekjes 10 min in een voorverwarmde oven van 175°C.

Haal na het bakken de matjes zo snel mogelijk van de bakplaat, maar laat ze er wel nog een paar minuten op afkoelen voor je ze op de koelroosters legt. Net uit de oven zijn ze nog niet hard genoeg om ze zonder chocobronsels te verhuizen. Eens ze afgekoeld zijn kan je ze bewaren in een koekjestrommel. Maar eerst eens proeven natuurlijk.

[ smaak: *** | presentatie: ***** | bakgemak: *** ]

Vrijwilligerswerk, we doen het zo graag. Maar hoe komt het toch dat ik op een of ander manier altijd wel ergens in een bak-, kook-, of hapjesteam verzeild geraak? Zo ook bij de “porteurs”, de helpende handen van de circusplaneet. Voor hun eindspektakel, de show op het eind van het jaar, zijn ze op zoek naar een manier om een extra centje in de lade te krijgen. Omdat we nogal gebonden zijn aan een aantal regels zijn de opties beperkt. Niks op locatie klaarmaken, enkel ‘voorverpakt’. Pannenkoeken, Brusselse wafels, hot dogs, frietjes, pitta,… kunnen bijgevolg niet.

Na een korte brainstorm strandden we bij suikerwafeltjes. Op zoek dus naar een geschikt recept. Gisteren bracht google me onder meer bij Goed gebakken, Njam, en wat huisvlijt van verschillend allooi. De wafeltjes die Wim Ballieu speciaal voor zijn mama klaarmaakte zien er wel lekker uit. Die probeer ik zeker nog eens uit. Maar vandaag probeerde ik wafeltjes met een heel eenvoudig recept. Zonder gist, dus geen rijstijd. Gewoon de ingrediënten in de kom gooien en je kan bakken.

Dit haalde ik uit de koel- en voorraadkast

• 6 eitjes
• 400 g boter
• 150 g rietsuiker
• 150 g parelsuiker
• 500 g bloem + 1 zakje bakpoeder (of 500 g zelfrijzende bloem)
• 50 g vanillesuiker (recht uit de pot met uitgeschraapte vanillestokjes en rietsuiker)
• een snuifje zout
• de zaadjes uit 1 vanillestok

Het eind van de vakantie was in zicht. Eentje met, voor de kinderen, toch wat lichtpuntjes: feest, cadeautjes en nieuwjaarsbrieven. Voor de rest zat het niet echt mee. Toch zeker het weer niet. Geen sneeuw, iets waar vooral Lena op hoopte, wel miezerig herfstweer.

Zaterdag: Marthe keek enorm uit naar maandag, dan zag ze haar beste vriendinnetje van school terug, Cas mocht uitslapen en hield zich ‘in stilte bezig’ op zijn kamer, maar Lena verveelde zich wat. Of ze niet naar de bakker mocht? En zie, ons dagelijks brood bleek niet afdoende om de dag rond te komen dus mocht ze de straat oversteken. Eureka, ze kwam met een plannetje thuis. Ze wou graag met haar oudste broer en zus gaan sterrezingen.

We hadden het nu niet onmiddellijk van ons Lena verwacht, maar ze klonk zeer overtuigd. Marthe zag het vrij snel zitten om mee op pad te trekken. Bij Cas was iets meer overtuigingskracht nodig om hem vanuit zijn comfortabele cocon te halen. Marijke ging op zoek naar ‘goudkarton’ om een paar kronen te knutselen en ik trok de tuin in om de hazelaar een paar jonge scheuten afhandig te maken. Deze boog ik om tot lantaarnhoudertje en sterrehanger. De verkleedkoffer werd overhoop gehaald en al gauw stonden er 3 koningen die naam waardig klaar om hun tocht aan te vatten.

Na een laatste repetitie van hun lied trokken ze, zonder wierook, mirre of goud, maar met een brandend lichtje, een bengelende ster en een leeg geldkoffertje de baan op.

Een paar uur later arriveerden drie dolenthousiaste straatvanen terug aan de voordeur. Een kistje vol centjes en een zak vol snoepgoed. Ze hadden het blijkbaar een beetje tactisch gespeeld. Op zaterdag is “het zoeteke”, de lokale doopsuiker – annex spekkenwinkel open en dat was hun eerste doel. En daar was het blijkbaar al goed prijs. Maar ook  bij de rest van de bezongen huizen bleken ze behoorlijk in de smaak te vallen.

Cas had al snel dollartekentjes in z’n ogen en die moesten rollen. Het duurde niet lang of hij had een snood plan. De kinderen krijgen elk jaar een bepaald bedrag dat ze zelf mogen besteden aan één of ander. Als hij dat bedrag nam en z’n dagopbrengst erbij optelde kwam hij jammergenoeg nog net tekort om z’n jongste droom, een Penny Board (of een goedkopere variant daarvan) te kunnen kopen.

Hij was het dus die de ander twee een dag later, op de echte driekoningendag, terug op sleeptouw nam. Ondanks het feit dat heel wat mensen blijkbaar naar de nieuwjaarsdrink van de gemeente waren afgezakt bleek ook deze tocht redelijk succesvol. Afdoende alleszins om z’n jaren tachtig-achtig skateboard online te kunnen bestellen.

En zie, deze namiddag stond zijn stevig in het karton gewikkeld board te wachten op een nieuwe eigenaar. Instant gratification als het ware, dat in schril contrast met de meisjes die al lang blij waren met hun snoepje.

Mea culpa. Ondanks de belofte om weer wat meer te schrijven lijkt het toch niet zo te vlotten. Niet dat er niets meer te melden is of er niet meer gebakken zou worden. Verre van. Als Finn door heeft dat hij niet naar school moet en het dus weekend is zou hij me de oren van m’n hoofd zagen om te bakken. “Gaan we koekjes maken? Of cake, en taart? Ik zal helpen.” En als je dan even niet oplet is hij de kelder in om bloem, heeft hij de grote pot rietsuiker uit het rek en de boter uit de koelkast gehaald en liggen de eitjes al klaar om te krakken. “Je moet er ook nog zo’n stokje in doen, hé papa”, zegt hij dan wijzend op de vanillestokjes. ” Die ruiken lekker” weet hij al, “maar ik mag dat nog niet, want dat moet met een scherp mes en dan zo sjoef“.

De laatste tijd verschenen dus heel regelmatig koekjes, appel- en marmer-cake en ander lekkers op de tafel. Maar het was wel al een tijdje geleden dat ik nog eens een nieuw recept uitprobeerde.

Dit weekend nam ik dus het ‘500 koekjes-boek’ ter hand op zoek naar een leuk koekje. Marthe wou haar logo-juf bedanken, buurvrouw M. heeft haar enkel gebroken en J. kan je ook altijd blij maken met een doosje koekjes, ook al is ze zelf geen zoetebek.

M’n keuze viel dit keer op de amandelbiscotti. Eenvoudig en lekker.

Dit laat je voor je klaarleggen

• 300 g patisseriebloem
• 200 g (riet)suiker
• 1 tl bakpoeder
• 1/2 tl zout
• 3 eitjes, gekrakt
• de zaadjes uit een lekker dikke vanillestok
• 80 g blanke amandelen
• 30 g chocoladebrokjes

Moeilijk is het niet

Laat de oven voorverwarmen op 150°C. Zet alvast een bakplaat klaar met een bakpapiertje of bakmatje. Gooi alle droge ingrediënten in de mengkom van de keukenrobot en laat die even zachtjes draaien. Krak de eitjes, doe er de vanillezaadjes bij en klop alles mooi los in een kom. Giet dit mengsel voorzichtig bij de nog draaiende droge massa en zie hoe het deeg plots begint te pakken.  Doe er nu de amandelen en chocoladebrokjes bij en laat alles nog even draaien. Haal daarna het nog vrij kleverige deeg uit de mengkom en kneed nog even met wat extra bloem op het werkblad. Verdeel over 2 gelijke hoopjes en rol die tot mooie worstjes van om en bij de 25 cm lengte. Leg dit op de bakplaat en bak gedurende een kwartiertje.

Haal ze na 15 minuutjes uit de oven en versnij ze onmiddellijk in sneetjes van een goeie centimeter dik. Schik deze opnieuw op de bakplaat (plat wel te verstaan) en zet alles opnieuw voor 10 minuten in de oven. Nadien draai je de koekjes nog eens snel om op hun andere zijkant en na een laatste 10 minuten kan je ze op een rooster laten afkoelen.

Klaar.

 
 
[ smaak: *** | presentatie: *** | bakgemak: **** ]

Finn was deze week een beetje ziekjes, een oorontsteking zo bleek. De nachten waren bij gevolg nogal onderbroken en minder rustgevend, Finn slaapt immers nog steeds bij ons ‘achter de kast’.

Deze nacht bracht wel de nodige rust. Eén keertje wakker voor wat water en ‘pipi doen’, maar daarna doorgeslapen tot na zevenen. Ik maakte vandaag de brug – jawel, als rasechte Vlaamse ambtenaar heb ik op 15 november een extra dagje verlof – en lag dus nog in bed. Marijke was al naar beneden toen Finn ook wakker werd. De laatste tijd gaat dat gepaard met een behoorlijke “parlé”. Vanalles komt er dan uit.

Hij kroop bij mij in het ‘grote bed’, ‘want ik slaap nog in een klein bedje hé papa’.
– ‘Als ik groot ben mag ik ook in een groot bed’, wist hij.
– ‘Bij jullie?’, probeerde hij vervolgens.
– ‘Neen, dan mag Finn in een groot bed beneden, bij Cas’, zo maakte ik nog maar eens duidelijk waar hij naartoe kan eens z’n huurcontract hier op de zolder afgelopen is.
– ‘Of bij Lena, dan mag zij in mijn kleine bedje.’
– ‘Dat kan toch niet’, opperde ik, ‘Lena is toch al te groot voor jouw kleine bedje.’
– ‘Als ze klein wordt, dan kan ze wel in mijn bedje.’
– ‘Kindjes kunnen toch niet terug klein worden Finn.’
– ‘Jawel’, stelde hij parmantig, ‘als ze hun korstjes niet opeten’.

Vandaag werd Cas 11 en morgen komen de opa’s en oma’s op de koffie. Tijd dus om nog eens de oven aan te zetten. Maar wat draaien we er ditmaal in?

Wellicht worden er al soezekes en taart meegebracht door de grootouders en ik heb nog een amandel-variant van de linzer koekjes die ik morgen kan afwerken. Op zoek dus naar een leuke aanvuller. Na wat analoog en digitaal geblader uitgekomen op de ‘pastel del nata’ van Wim Ballieu. Deze nieuwe kook-god lijkt wel alomtegenwoordig. Hij stootte Sofie Dumont van haar Goe-Gebakken-troon, heeft met z’n balls & glory winkels een heuse gehaktballenhype doen ontstaan. Tijd dus om eens te zien of zijn recepten wel het publiceren waard zijn.

Veel valt er nog niet te zien, op de Goe Gebakken pagina om de site van vier, zeven recepten ten tijde van deze post. Nieuwe heren nieuwe wetten, zo lijkt het wel, want van het vorige seizoen valt niks meer te bespeuren.  Maar zie, die Pastel del nata, dat zegt me wel iets.

Nodig [voor 12 gebakjes]

• 2dl melk
• 2dl room
• 5 eierdooiers
• 150 g suiker
• 40 g maïszetmeel
• 2 vellen bladerdeeg (samen ca. 500 g)
• citroenzeste naar believen
• beetje poedersuiker voor de afwerking

 

Hoe

Giet de melk en de room in een steelpannetje en breng ze naar het kookpunt. Scheid de eieren en laat de eierdooiers met de suiker opkloppen tot een luchtige, crèmekleurige massa. Doe het maïszetmeel er onder en laat nog even draaien. Giet de hete melk en room op het eiermengsel. Roer alles om en giet in de steelpan. Breng de crème al roerend aan de kook. Zodra ze begint in te dikken, is ze klaar en kan je ze in een kom overgieten om te laten afkoelen. Leg wel een stukje huishoudfolie op de crème om velvorming te voorkomen.

Verwarm de oven voor tot 220 °C.

Rol het bladerdeeg uit zodat je 2 vellen krijgt van om en bij de 50 bij 20 cm. Leg deze op elkaar en rol ze losjes op. Snijd van die rol schijven van ongeveer 2 centimeter dik. Druk elke schijf plat tot een taartbodempje. Vet het muffinbakblik in en leg er de taartbodempjes in. Prik in elk bodempje een paar keer met een vork.

Haal de crème uit de koelkast, rasp er de citroenzeste in en klop het geheel nog eens goed door voordat je het in een spuitzak met gladde spuitmond schept. Verdeel de banketbakkersroom over de taartbodempjes.

Bak de taartjes in ongeveer 20 minuten goudgeel. Laat ze daarna afkoelen op een rekje.

Voor je ze op tafel zet strooi je er nog wat poedersuiker overheen en voilà, het gebakje is klaar.

 
 
 
[ smaak: ***** | presentatie: *** | bakgemak: *** ]

Geen nood, zelfs na – dag op dag – 16 jaar samen met Marijke voel ik geen nood om naast de pot te pissen. En toch is er een nieuwe liefde in m’n leven. Ik verklaar me even nader.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Cas startte met z’n lessen bij de Circusplaneet. Hij vroeg er in der tijd zelf naar en het was makkelijk in te passen in het schoolschema: op vrijdag na de les op wandelafstand van de school. Mijn taak bestond er toen uit hem af en toe op te pikken aan het eind van de les en vrolijk foto’s te maken van hun eind-showke. Die zomer liep Cas ook voor het eerst mee met de circusplaneet in de openingsstoet van de Gentse Feesten.

Het jaar erop waren er al twee circus-tisten in de familie. Omdat de circusplaneet toen 15 jaar bestond werd er een groots opgezet spektakel bedacht met een optreden in de grote zaal van het NTGent. Hiervoor zochten ze wat bereidwillige ouders om logistiek een en ander in vlotte banen te leiden. Ik gaf me op als “loopjongen” en toen werd al duidelijk dat de groep vrijwilligers wel een toffe bende was. Bij de circusplaneet gaat het immers niet om ‘de beste’ willen zijn, of om de meeste trucjes kunnen. Hier vind je geen competitiedrang of strevertjesgedrag. Alles verloopt er in een zeer gemoedelijke sfeer waardoor ruimte gecreëerd wordt om zelf je weg te zoeken in het aanbod, maar dan wel onder begeleiding van een superteam.

Vorig jaar zat de helft van ons gezin van tijd tot tijd in een les van de circusplaneet. Weliswaar verspreid over 2 dagen en 2 locaties. Marthe en Lena volgden les in Merelbeke op dinsdag en Cas ging op maandagavond naar Gent. Ik combineerde zijn les met ‘commiskes’ in de Colruyt en Bioplanet en, als er nog wat tijd over was, met wat kletsen met de andere ophaalouders.

Ondertussen had ik me ook wat verdiept in wat het ‘circus’ te bieden had. Ik gruwel eigenlijk van ‘circus’ zoals ik dat kende van in m’n kindertijd. De geur van zoogdierderivaten in vochtige tochtige tenten, flauwe clowns en saaie dieren. Gelukkig heb ik het hier over een heel ander soort circus. De leeuwen en lama’s zijn vervangen door diabolo’s, flowersticks, tonnen, kegels en eenwielers en de verlepte circusdirecteur door jonge enthousiaste gasten. We gingen naar voorstellingen van het jeugdcircusfestival tijdens de Gentse feesten, zagen leuke acts op Brouwsels op Straat in Eke en ontdekten ook CirkAalst. Groepen als Zinzi en Evertjan, Katleen Ravoet, Cie Ea Eo, Compagnie Azeïn, Cie circ’ombelico leerden ons hoe schoon het hedendaagse circus wel kan zijn. Ik hoop jullie in de toekomst dan af toe ook te kunnen laten meegenieten van die schoonheid door jullie een verslagje voor te schotelen van zaken die we zagen. Ik heb alvast een nieuwe rubriek aangemaakt: circzaken.

Toen de circusplaneet op zoek was naar ‘leerlingen’ èn ouders voor hun act tijdens de openingsstoet van de Gentse feesten dit jaar aarzelde ik niet en we hebben ons met z’n vieren aangemeld voor de eerste repetitie. Onder deskundige leiding van Vicki leerden we onze eerste knepen van het piramidebouwen. Na een maand van intensieve training zagen we ons niveau zienderogen stijgen. Versta hieronder dat we gezwind met iemand in onze nek wandelden en we simpele piramides in een vlot tempo konden opbouwen en veilig weer afbreken.

De openingsstoet werd een succes en al gauw begon het te kriebelen om daar toch nog iets verder mee te doen. Blij als een jong hondje was ik dan ook toen eind deze zomer een mailtje in m’n inbox zat waarin gepolst werd naar een verderzetting van de repetities tijdens de rest van het jaar. Zo zullen we dus vanaf nu elke laatste zondagochtend van de maand te vinden zijn in het oude turnzaaltje van de circusplaneet om zo volgend jaar nog spectaculairder uit de hoek te kunnen komen tijdens de stoet.

Het eerste wat ik doe als ik als eerste in de keuken kom is steevast de radio opzetten. Die staat, op een uurtje de zondagvoormiddag na, vastgeroest op Radio 1. Het was wellicht ook daar dat ik nu ruim 4 jaar geleden de eerste keer over “Het zesde metaal” hoorde. West-Vlaamse luisterliedjes met een hoek af waarvan de teksten bij derde of vierde beluistering nog steeds boeien. Toen ik ze als bij toeval in 2009 op vakantie voor de eerste keer live zag en hun eerste cd, ‘Akattemets’, kocht, werd die prompt de soundtrack voor onze vakantie. Ik denk zelfs dat Cas, die toen als 8-jarige mee mocht naar het optreden, daar voor het eerst sprak van gitaar spelen, en zie, ondertussen zit hij in z’n tweede jaar.

Hun eersteling wordt vaak gedraaid, vooral in de auto, maar het is ook een van de vaste waarden op de mp3-spelers van Cas en Marthe. We waren dan ook blij te vernemen dat er een tweede cd zat aan te komen. In de tussentijd hadden we Wannes wel nog aan het werk gezien met Wouter Deprez en Frans Grapperhaus in “Maanziek”. Daar kregen we al een aantal nieuwe nummers te horen, en werd de honger aangescherpt. De officiële release van ‘ploegsteert’ is nu vrijdag, 17 februari, in de AB in Brussel. Maar zie, ze speelden ook een paar try-outs in de week vooraf, waarvan eentje in Stasegem, op amper 10 km van de plek waar Wannes opgroeide, en daar bestelde ik dan maar eens 2 kaarten voor.

Zo kwam het dat, terwijl opa en oma de thuiswacht verzorgden, Cas aan het station van Zottegem werd afgezet voor een JNM-weekend en wij langs Vlaamsche regionale wegen Stasegemwaards trokken. Onze queeste leidde ons naar ‘De Trukendoos’, een dorpscafé met een onvervalst achterafzaaltje met een podium van wel 15cm hoog en nipt plaats voor 5 muzikanten, waar de lokale pinten nog 1,5 euro kosten en waar heel de plaatselijke beau-monde aanwezig was.

De bezetting van de groep is gewijzigd, maar daar reageert Wannes gevat op: ‘da’s in ’t echte zesde metaal ook zo, wie da ter vier jaar later nog in zit is echt wel nie goe bezig’. We zullen vooral Liesa missen, haar viool en backings gaven de nummers een vrouwelijke touch. Maar zie, zij bewandelt nu heel ander paden en die zijn zeker niet minder interessant. Ik probeer binnenkort daarover ook te berichten.

De geluidskwaliteit van het optreden gisterenavond stond diametraal tegenover het niveau van de nieuwe nummers. Maar dat kon je van tevoren wel bedenken. De typische West-Vlaamse ambiance was er wel en zie, hij had z’n nieuwe cd meegebracht en zo konden we op de terugweg nog eens genieten van de nieuwe nummers.

Voor recensies, interviews en dergelijke verwijs ik graag naar andere media. Maar als je ooit eens een namiddag niet weet wat te doen, gooi dan het ‘plaatje’ in de cd-speler en luister naar wat de bard te vertellen heeft. Wil je al een voorsmaakje? Klik dan op het balkje hieronder.

Op zoek naar een eenvoudig dessert kwam ik op een recept voor een galette van appel.

Omdat het de laatste dagen toch meer herfst dan winter lijkt vond ik het nog wel passen ook.

 Dit zijn de ingrediënten

• 135 g gezeefde bloem
• 1 halve eetlepel suiker
• snuifje zout
• 85 g boter, op koelkasttemperatuur en in blokjes gesneden
• 2 appels in schijfjes gesneden
• 50 g suiker
• 30 g gesmolten boter
• snuifje kaneel
• water

Zo maak je de galette

Eerst maken we het deeg, want dat moet een tijdje in de koelkast rusten.

Meng daarvoor de bloem, suiker, zout en boter in de keukenrobot. Voeg beetje bij beetje wat koud water toe tot je ziet dat het deeg ‘pakt’.
Haal het uit de mengkom en kneed nog even na. Draai het in een stuk huishoudfolie en leg het een half uurtje in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 200°C . Snij de appels in mooie fijne plakjes. Leg ze in een kom, strooi er suiker en kaneel over en overgiet met de gesmolten boter.
Schud ze zachtjes op zodat de suiker, kaneel en boter mooi over de schijfjes verdeeld geraken.

Haal het deeg uit de koelkast en rol het uit tot je een cirkel hebt van om en bij de 30 à 35 cm. Schik de eerste rij appelschijfjes dakpansgewijs op ongeveer 5 cm van de rand. Werk mooi naar binnen toe. Plooi de zijkantjes over de appels. Strooi nog een beetje verkruimelde parelsuiker over de rand en zet in de oven.

Bak de taart gedurende 40 à 45 minuten, ze om de 10 minuutjes een kwartslag draaiend.

Ze wordt vanavond geserveerd met een bolletje vanille-ijs en ik ben er zeker van dat het zal smaken!

[ smaak: ***** | presentatie: **** | bakgemak: **** ]