Behalve Cas geloofde iedereen hier nog in de Sint. De mooie brieven die hij schreef, het fantastische ‘Dag Sinterklaas’ en de plausibele verklaringen die mama elk jaar uit haar mouw schudde bij iedere twijfel zullen daar niet vreemd aan zijn. Ook al waren er ‘stoute’ kindjes in de klas die het tegendeel beweerden, ze bleven hier zijn trouwste fans. Dit jaar hadden Sint en Piet zelfs op verzoek in Marthes vriendenboek geschreven, zodat ze, zoals ze zelf beweerde, ‘bewijs’ had om die enkele afvalligen op school mee om de oren te slaan.

Maar Marthe wordt 10 in februari en, hoe leuk ik het sinterklaasfeest ook vind, ik wou niet dat ze achter haar rug zouden lachen omdat ze nog steeds in de Sint gelooft. Ik had met Geert dan ook afgesproken om de meisjes na 6 december in te lichten. Ook Lena, want zij had vorig jaar al wat twijfels en vroeg onlangs hoe het kwam dat de kerstman niet bestond en Sinterklaas wel.

Ik dacht dus dat het niet als een complete verrassing zou komen, maar zelden heb ik me zo vergist. De ontgoocheling! Tranen, ongeloof en teleurstelling werden mijn deel. Ineens viel dan ook de ‘frank’ van de paashaas en was het drama compleet. Ik heb hen getroost met de boodschap dat de ouders hun kinderen één keer per jaar in de watten willen leggen met cadeautjes en dat het leuker is als Sinterklaas dat brengt, dat de verrassing dan groter is, maar ’t was wellicht een pleister op een houten been.

En wie schrijft dan die mooie brieven in sierlijke krulletters? En wie drinkt ieder jaar dat trappistje op? Heb jij dat boek van Pettson en Findus dan voor mij gekocht? En waar koop jij die maria’tjes, want da’s zo lekker en ik wil er nog wel wat meer? Dat Sinterklaas en Koning Jozef dezelfde zijn werd een aha-erlebnis. Ze hadden zijn stem wel herkend, maar dat toch vakkundig verdrongen. Verder wilden ze weten hoe oma het mij zovele jaren geleden verteld heeft, het grote geheim van de Sint, maar ik heb daar totaal geen herinneringen aan overgehouden. Misschien ook verdrongen.

Na verloop van tijd zagen ze er een beetje de grap van in en zei Marthe dat ze later haar vriendenboek zal kunnen gebruiken om aan haar kinderen te tonen, zoiets zal zeker indruk maken! En Lena vroeg of ze op Pasen mag meehelpen om paashaas te spelen voor Finn.

Ach, ze worden groot. Gelukkig mogen we voor Finn het spelletje nog even verder spelen… met twee nieuwe hulppieten erbij!

Op 13 december vieren de Zweden het Luciafeest, het lichtfeest waarmee de kerstperiode start. Een feestje meer of minder in deze koude, donkere dagen kan geen kwaad, naar mijn gevoel. Traditioneel worden er dan saffraanbroodjes of lussekatter gemaakt. Aangezien de Zweedse kaneelbroodjes en de Zweedse kerstcake hier ten huize steeds enthousiast onthaald worden, leek ook dit het proberen waard. Moeilijk is het in ieder geval niet.

Wat heb je nodig?
500 g bloem
8 g zout
6 g droge gist
1/2 tl saffraanpoeder
100 g zachte boter
60 g lichtbruine suiker
200 ml volle melk
50 ml lauw water
50 g rozijnen
1 ei (+ 1 ei om te bestrijken)

Hoe ga je tewerk?

Laat eerst de rozijnen zo’n half uurtje wellen in het lauwe water. Verwarm de melk een klein beetje en voeg de saffraanpoeder toe. Voeg hier zout, bloem [ik maakte een mengeling van tarwe- en roggebloem en speltmeel], ei, boter en suiker aan toe en als laatste de gist, die niet onmiddellijk in contact mag komen met het zout [ik ‘verstop’ mijn zout altijd onder mijn meel]. Alles goed mengen met de hand of de kitchen aid tot je een soepel deeg bekomt en op het eind de uitgelekte rozijnen erdoor mengen. Laat een uurtje rijzen.

Verwarm de oven voor op 200°C. Verdeel het deeg in een 16-tal stukken, rol er worstjes van en rol die op tot een S-vorm. Bestrijk met een losgeklopt ei en laat nog even opnieuw rijzen. Bak de broodjes zo’n 12-15 minuten.

Hier waren ze een groot succes, Geert moest zich haasten om er nog eentje op foto vast te leggen.

* letterlijk ‘licht katten’. Licht verwijst naar sint-Lucia, maar zij wordt ook vaak gelinkt aan de godin Freya, die een nauwe band had met katten, vandaar de vorm van het broodje waar je met wat fantasie een kattenstaart in ziet [al doet het ons meer denken aan de S op de mijter van de enige echte Sinterklaas].

Afscheid

is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen en verpakken in
goede gedachten der herinnering

is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten

is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag der belevenissen
loskomen en achterlaten
en niet kunnen vergeten.

W. Bruyninckx

In de herfstvakantie gaan de kinderen meestal een dagje of twee bij opa en oma logeren. Marthe en Lena mochten deze keer ook even van nonkel Peters goede zorgen genieten, dus een dag voor ons tweetjes lag in het verschiet. We zetten dinsdag onze vooroordelen over Antwerpen dan ook opzij en brachten een bezoekje aan twee winkels die al lang op mijn verlanglijstje stonden. Geert liet zich gewillig meetronen naar Mandragora en Julija’s shop en kwam [oef!] even enthousiast buiten als mij.

Mandragora ligt in de schaduw van het Museum voor Schone Kunsten en was wat kleiner dan verwacht. Maar twee kamers propvol natuurkledij, mooi houten speelgoed en een selectie boeken, meer moet dat niet zijn, echt een winkel naar mijn hart. We kwamen ogen tekort. De vriendelijke zaakvoerster liet ons rustig kijken, passen, wikken en wegen en had aan ons een goede klant.

We vervolgden onze weg naar de opengebroken nationalestraat, naar Julija’s shop, een hippe stoffen- en wolwinkel. Geert had zijn twijfels. De stoffen waren inderdaad niet ons ding [te druk, te retro en trendy], maar de wolafdeling deed ons beiden watertanden. Ik zou uren kunnen slijten met kijken, voelen en kiezen. De sfeer was ook daar bijzonder aangenaam. Ondanks de muren vol kleurige wol was het er zeer rustgevend en de vriendelijke bediening maakte het helemaal af.

De keuze was moeilijk, zoveel sprekende kleuren, zoveel fijne materialen! Maar Geert wist me te overtuigen om een heleboel bobijnen van de récupwol van La Droguerie te kopen. Mooie, ietwat stoere wol met een spikkeltje in, ideaal voor mutsen, sjaals en truitjes voor de kinderen en bovendien zeer prijslijk. Deze 100% gerecycleerde wol wordt gemaakt van oude truien en heeft bijgevolg een eco-label. Ook  bourette-chinée kwam in onze zak terecht, gerecupereerde wol met katoen, linnen en bourettezijde.  De meeste wol kan via de website van julija’s ook online besteld worden, behalve die van la droguerie. Het was dus zeker een trip naar Antwerpen waard.

Voor mezelf kocht ik nog wat paarse alpaca en lichtpaarse mohair, ook van La Droguerie, om samen een fijn giletje mee te breien. De dure wol van Madelinetosh, blue sky alpacas en spud & chloë werd maar vanop afstand bekeken. Zot van wol betekent niet zot tout court. Aan de mooie merinowol van Malabrigo werd wel nog even getwijfeld, maar ik denk dat ik deze winter voorlopig verder kan.

Wie maalt er nu nog om lange, donkere avonden?

Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.

Cas wordt tiener en daar hoort natuurlijk de nodige ‘rebellie’ bij. Sinds kort hebben Cas en ik dan ook af en toe discussie over zijn kamer. Ik heb het graag proper en opgeruimd, Cas vindt rondslingerende rommel gezellig en absoluut niet storend. We maakten de afspraak dat ik mijn ogen wat meer dicht zal doen bij het binnenkomen, maar dat hij ook, als ik het echt niet meer kan aanzien, zal opruimen.

Dit weekend slingerden er wat kousen rond, maar ik deed wijselijk of mijn neus bloedde. Vandaag, ruim een halve week later, liggen ze er nog steeds, onaangeroerd.
ik: ‘Cas, er zijn wat kousen op uw kamer die een handje geholpen moeten worden. Ze geraken niet tot bij de wasmand!’
Cas: ‘oke mama.’

Deze namiddag liggen de kousen er nog steeds, maar met papiertjes onder waar voetjes op getekend staan.

ik: ‘Cas, het lukt ze nog steeds niet!’
Cas, tot de kousen: ‘Blijven oefenen!!’

zucht. Benieuwd of ze het morgen onder de knie zullen hebben.

Niet alleen het bloggen lag een tijdje stil, ook het broodbakken schoot er vaak bij in, zeker in de vakantie. De drukte van vier kinderen, allerlei leuke activiteiten en een andere ritme zorgden ervoor dat het brood op tafel gewoon van de bakker kwam. Bovendien wordt er in de vakantie minder brood gegeten. Zelf ben ik geen grote ‘broterameter’, zoals Finn zo mooi zegt, nooit geweest. Ik was het kind dat zeurde om de restjes van het middageten om op die manier de gewone boterham te kunnen overslaan. En er zijn er hier ten huize die dat overgeërfd hebben.

Maar nu ze allemaal terug op de schoolbanken zitten en ik hen de verschrikking van de schoolmaaltijden wil besparen, heb ik zo ongeveer een brood per dag nodig. Op 3 september startte ik dus met goede voornemens en werd er brood gebakken. Volkorenbrood natuurlijk, maar ik was niet honderd procent tevreden met het resultaat. Het was nogal stevig, nogal compact en dus ook moeilijk fijn te snijden . En ik was niet de enige met bedenkingen: zelfgebakken brood, tot daar aan toe vindt Marthe, maar dikgesneden zelfgebakken brood, terwijl ze naast haar in de refter dun wit brood met choco eten, da’s erover. Dus doe ik mijn best om dat probleem op te lossen, zonder evenwel toe te geven aan wit brood [een lege doos, koolhydraten zonder enige voedingswaarde] of choco [voor in het weekend of af en toe in de vakantie].

Toen ik gisteren meel haalde bij de molen in Schelderode legde ik mijn probleem voor aan de molenaar/bakker, een ietwat norse man die, zo blijkt,  openbloeit als je interesse toont en de juiste vragen stelt. Om hem wat beter te typeren kan ik misschien vertellen wat hij op een A4’tje onder zijn prijslijst gehangen had.

Er stond: tips voor een gezonde voeding:
– zo weinig mogelijk dierlijke eiwitten
– zo veel mogelijk onverzadigde vetten
– zo weinig mogelijk suiker
– zo veel mogelijk VOLKOREN producten gebruiken

Een man naar mijn hart dus. En ook voor mijn broodprobleem had hij de oplossing. Volkorenbrood maken is helemaal niet moeilijk, zo stelde hij, en hij begon omstandig de Poolish-methode uit te leggen. Heel gemakkelijk, maar niet de meest courante manier van broodbakken.

Natuurlijk ging ik ’s avonds al aan de slag om het uit te proberen en maakte ik een voordeeg. 1 kg volkorenmeel, 1 liter water en 3 (tot maximum 5) gram verse gist, meer heb je niet nodig voor dat voordeeg. Alles goed mengen in een kom en die in een plastic zak 3 tot 16 uur laten rusten op kamertemperatuur. De volgende dag verdeel je dat voordeeg in 3, je voegt zout en bloem toe tot je een consistent, maar nog enigszins plakkerig deeg krijgt, je bolt het op, doet het in de vorm en opnieuw in de plastic zak tot het in volume verdubbeld is. Nooit in de buurt van een warmtebron laten rijzen, kwaliteit vraagt tijd, aldus de molenaar. Een andere verrassende uitspraak was dat je niet lang mag kneden, maximum vijf minuten, door te lang te kneden krijg je taai brood. Ja, het was een leerzame uitstap naar de molen. Wanneer het brood genoeg gerezen is bak je het drie kwartier in een oven van 220°C.

Dat was dus de theorie. De praktijk draaide enigszins anders uit: het brood bleef kleverig en rees niet omhoog, maar vloeide uit, een platte koek dus. Ook een tweede en derde poging resulteerde niet in aanvaardbaar brood. De volgende keer toch eens vragen aan de molenaar wat er fout kan gelopen zijn.

Maar ik bleef uiteraard niet bij de pakken zitten en las ergens op een blog over een fantastisch recept voor speltbrood.  klikkerdeklik en daar stond het recept dat ik de volgende dag zou uitproberen. En inderdaad, deze keer kreeg ik mooie, grote, smaakvolle broden. Voor de nieuwsgierigen en de hobbybakkers onder julllie, het recept:

Maak een voordeeg van 50 g speltbloem, 50 g lauw water en 6 g droge gist (of 15 g verse). Laat dit drie kwartier rusten.

Meng 10 g zout, 250 g speltbloem, 200 g speltmeel, 1 lepel honing en 250 g lauw water met dit voordeeg en kneed tot je een elastisch deeg krijgt. Voeg naar believen noten toe en laat rijzen tot het in volume verdubbeld is. Sla het brood plat, bol het opnieuw op en leg op een bakplaat. Laat opnieuw rusten en rijzen. Na 45 minuten op 200°C krijg je heerlijk brood, dat gemakkelijk fijn te snijden is.

Misschien nog ter verduidelijking: bloem is gezeefd meel en is dus wit, meel is volkoren. Eigenwijs als ik soms ben verwisselde ik de hoeveelheid en aangezien ze heel makkelijk rezen zal ik de volgende keren de hoeveelheid meel verhogen.

Smakelijk!

Onze kinderen zijn allemaal grote appeleters. Er gaan er mee naar school, er worden er gegeten om vier uur en vaak wordt er ’s avonds in de zetel ook nog eens om ‘een appelchipke’ gevraagd [appeltjes in fijne partjes gesneden]. Als er voor een prijsje lekkere appels te rapen zijn, dan zijn wij er dus als de kippen bij. Al was het niet rapen deze keer, maar plukken.

Bij fruithoeve Picard in Horebeke kon je vanaf dit weekend zelf je appels plukken in de boomgaard. Het was mooi weer zaterdagvoormiddag, dus het was een plezier om langs Zwalmse wegen richting Horebeke te rijden. Ik hou van het glooiende landschap van de Vlaamse Ardennen en kan enorm genieten van de vergezichten, de pittoreske huisjes hier en daar en de kronkelende groene wegen. We maakten eerst een kleine tussenstop in het charmante Sint-Cornelis-Horebeke, waar we wat boodschappen deden bij De Gastvrije Aarde. Een wat rommelige natuurwinkel met een heel ruim aabod, maar de groenten en fruit bevestigen soms het cliché dat bij veel mensen leeft over biogroenten en -fruit. Bovendien mogen we dan nog groengezind zijn, 4 euro/kilo voor wat trieste appels, daar doen we niet aan mee. Het was dan ook een aangename verrassing toen de zelfgeplukte appels bij Picard maar 0,70 euro/kilo kostten. Een buitenkans dus, want het bedrijf gebruikt al bijna tien jaar een milieubewuste teeltwijze.

De meegebrachte dozen, bakken of manden worden eerst gewogen en dan mag je met een kruiwagen naar de boomgaard. Dit weekend kon je elstar, gala en cox plukken. Onze voorkeur ging uit naar de friszure elstar en we legden er zo’n kilo of twintig in onze bakjes. Daarbij kwam Lena’s  lenigheid goed van pas, staande op Geerts schouders plukte ze moeiteloos de mooiste en roodste appeltjes hoog uit de boom.

We kochten nog wat peren en honing van de bijtjes uit de boomgaard en reden blij huiswaarts. Thuis werd op de kalender ‘jonagold en greenstar’ genoteerd, want die kunnen over twee weken geoogst worden. Iemand nog een appelke?

We kijken samen naar een programma over dieren op Ketnet. Finn kijkt geboeid mee.

Finn: ‘Ken jij al die dieren, mama?

ik: ‘Niet allemaal, maar de meeste wel. Kijk, Finn, dat is een waterschildpad.’

Finn: ‘Die mag niet in het water. Anders zal die roesten.’

Mja.

Voor het eerst een fotoshoot aan de voordeur met vier schoolgaande  kinderen.

Finn stapte welgemutst de eerste kleuterklas binnen en Cas start zijn laatste jaar op de Leefschool. Aan de verhalen te horen bij het vieruurtje had iedereen het vandaag naar zijn zin. Na een deugddoende en gezellige vakantie werd het tijd voor iets nieuws. En ook ik geniet van wat rust overdag nu ik me nog een jaartje thuis mag uitleven.

We vliegen er weer in!