Cas wordt tiener en daar hoort natuurlijk de nodige ‘rebellie’ bij. Sinds kort hebben Cas en ik dan ook af en toe discussie over zijn kamer. Ik heb het graag proper en opgeruimd, Cas vindt rondslingerende rommel gezellig en absoluut niet storend. We maakten de afspraak dat ik mijn ogen wat meer dicht zal doen bij het binnenkomen, maar dat hij ook, als ik het echt niet meer kan aanzien, zal opruimen.

Dit weekend slingerden er wat kousen rond, maar ik deed wijselijk of mijn neus bloedde. Vandaag, ruim een halve week later, liggen ze er nog steeds, onaangeroerd.
ik: ‘Cas, er zijn wat kousen op uw kamer die een handje geholpen moeten worden. Ze geraken niet tot bij de wasmand!’
Cas: ‘oke mama.’

Deze namiddag liggen de kousen er nog steeds, maar met papiertjes onder waar voetjes op getekend staan.

ik: ‘Cas, het lukt ze nog steeds niet!’
Cas, tot de kousen: ‘Blijven oefenen!!’

zucht. Benieuwd of ze het morgen onder de knie zullen hebben.

Cas was vandaag met de fiets naar school en kwam iets later dan verwacht thuis. Toen ik hem vroeg wat er gebeurd was deed hij nogal geheimzinnig. Hij moest eerst eens vlug naar zijn kamer. Daarna mocht ik eventjes niet in de keuken, tot hij riep dat het tijd was voor de verrassing. Op het aanrecht stonden twee kleine doosjes met mooie suikerbloemetjes om cakejes en zo te versieren. Met een klein papiertje erbij ‘bedankt om me te helpen bij mijn toets Frans’.

Hij had maandag een grote toets Frans gehad en het studeren vorige week had enige begeleiding nodig. Nochtans wist hij wel hoe het moest, dat had hij al bij vorige toetsen bewezen, maar deze keer moest ik hem toch wat achter zijn vodden zitten. Grondig studeren, regelmatig herhalen, Frans leren schrijven, het gaat allemaal niet vanzelf. Er kwam gezucht aan te pas en wat peptalk, maar het heeft geloond. Met 26/30 kwam hij vandaag fier naar huis. En om mij te bedanken voor de hulp had hij deze morgen stiekem wat geld uit zijn spaarpot genomen en was hij met de fiets vertrokken. Hij had mij dit weekend langs zijn neus weg gevraagd wat ik het leukste vond in ‘Het uithoekje’, een winkeltje met bakkersproducten in Oosterzele. Ik vond het een rare vraag, maar stond er verder niet bij stil. Na school was hij dus speciaal naar daar gereden om de bloemetjes. Mijn hart smolt natuurlijk bij zoveel attentheid. Als wederdienst werkte ik zonet zijn sokken af, alweer een knuffel verdiend.

Tien jaar geleden lag ik in een bed, onder de indruk van de mooiste gebeurtenis uit mijn leven. In mijn armen het meest perfecte kleine mensje dat een mens zich kan dromen en dat hadden wij cadeau gekregen, zomaar, zonder daar veel speciaals voor te moeten doen. Pietzakken!

En zo voelt het nog steeds, en dan maal vier.

Twee weken geleden schreef ik dat de herfstschoenen klaarstaan, wel, ze staan er nog, ongebruikt. Want totaal onverwacht kregen we nog wat zomerdagen cadeau. En niet zomaar een dagje zon, neen, een hele week vol zalige zomerse warmte. Bovendien koelt het ’s avonds goed af, zodat moeilijk slapen door de warmte zoals in de zomer nu geen probleem is. Het werd dan ook een heerlijk weekend.

Zaterdag woonde ik een studiedag van Velt rond ecologisch consumeren bij. Centraal stond het transitiemodel van Peter Tom Jones. Transitie is de overgang, de omschakeling van ons huidige verkwistende, vervuilende en energieverslindende manier van leven naar een levensstijl die generaties lang vol te houden is. Peter Tom Jones’ boeken zijn te zwaar om tussen de soep en de patatten te lezen, maar hier kregen we de theorie achter zijn ’terra reversa’ relatief eenvoudig uit de doeken gedaan. Zeer boeiend, vooral omdat dit theoretisch kader verlevendigd werd door verschillende sprekers die elk op hun manier bijdragen aan een duurzamer samenleving. Tom Troonbeeckx van de eerste Belgische CSA boerderij ‘Het Open Veld’, Pascal Goethals van Stad Gent over de Donderdag Veggiedag, iemand die met zijn dorp aan een transitieproject werkt en Madame zsazsa. De laatste valt misschien op door haar luchtigheid, maar omdat ze recycleert, naait, haar eigen groenten kweekt, vleesloos is én zo’n drie à vierduizend lezers per week heeft die ze inspireert om hetzelfde te doen, kreeg ze ook tien minuutjes spreektijd. Een verademing na de serieuze betogen van de vorige sprekers. Want zoals Kim Leysen [klinkt een pak minder sexy dan Mme zsazsa] besloot: duurzaamheid is niet saai!

Intussen kregen de kinderen eens een papa-dag cadeau, ze trokken naar het Brakelbos en kwamen welgezind terug thuis. De dag voordien was ik ook al met drie van de vier in het Aalmoezenijebos gaan wandelen en vandaag had Cas zijn verjaardagsfeestje … in het Gentbos. Het bos in de herfst en dan met zo’n zonnetje, da’s echt genieten. Het maakt me ook altijd blij om te zien dat ze alle vier graag naar het bos gaan en niet na 2 kilometer vragen ‘of het nog ver is’.

Maar terug naar vandaag. Cas wordt donderdag pas tien, maar omdat we vreesden dat het weer plots zou omslaan, namen we het zekere voor het onzekere en organiseerden we vandaag al een verjaardagsfeest i.p.v. woensdagnamiddag. Geert kreeg de sympathieke taak van bosspelleider toegewezen. Nadien kwamen ze hier cakejes eten en werd er met een aantal ouders nog gezellig nagepraat op ons zomerterras. Onze zoete druiven konden op veel bijval rekenen, net als de tot huisbier uitgeroepen ‘Lamoral‘. Een mooie afsluiter van een gezellig weekend.

Toen onze kinderen nog kleiner waren luisterde ik altijd met veel verwondering naar de verhalen van vrienden met oudere kinderen. Maandag dictie, dinsdag muziekles, woensdag zwemmen, vrijdag judo en in het weekend scouts. Ik werd al moe bij de gedachte alleen al. Ik had medelijden met de ouders, die vaak chauffeur moesten spelen, en met de kinderen, die al op jonge leeftijd een agenda met afspraken te volgen hadden.

Maar zie, zoveel jaar later proberen ook wij de puzzel in elkaar te laten passen. Maandagavond circusschool voor Cas in Gent, dinsdag vanaf november yoga [nachools op school] voor Marthe en Lena, woensdagavond gitaarles voor Cas, donderdagavond zwemles voor alledrie [gelukkig maar tot december], vrijdagavond circusschool voor Marthe en Lena in Merelbeke, maandelijks één vergadering in de bib voor de kinder- en jeugdjury en af en toe in het weekend een JNM-activiteit. Ja, hun agenda is ook rijkelijk gevuld. Toen wij klein waren konden we kiezen tussen scouts, ballet en muziek, maar nu is het aanbod nagenoeg onbeperkt. Ik word er soms moe van, van het gepuzzel, het gerij, het bijhouden van alle afspraken. Gelukkig heeft de jongste nog niets in de pap te brokken.

Anderzijds zijn het ook echt leuke hobby’s, waar relatief weinig stress of competitie mee gemoeid gaat. Bovendien waak ik ervoor dat ze niets op woensdagnamiddag plannen en ook niet teveel in het weekend, zodat er voldoende tijd overblijft voor gewoon spelen en/of vervelen. Want vervelen, daar leert een kind uit, daar wordt het creatief van. En creatieve kinderen, die moet je stimuleren en die stuur je dan bijvoorbeeld naar de circusschool, de gitaarles, de JNM, …

De prijs voor meest esthetisch ontwerp zal de nieuwe goodbyn bynto niet winnen, daarom heb ik ook lang getwijfeld over deze aankoop. Maar zijn gebruiksvriendelijkheid wist me toch te overtuigen. Toen de kinderen eind juni thuiskwamen met een superrapport leek me dat dan ook de ideale gelegenheid en werd de bestelling bij Kudzu [een aanrader] geplaatst. Luttele dagen later bracht de postbode een verrassingspakket voor onze drie oudsten. Er werd wat gepalaverd over de kleuren [rood, paars en donkerblauw], maar ze kwamen tot een consensus en de bijgeleverde stickers werden gretig gebruikt om hem te versieren.

Waar heb ik het in godsnaam over, hoor ik jullie al denken. Wel, de goodbyn bynto is een brooddoos met 3 handige, apart afsluitbare vakken. Gedaan met roze boterhammen als er wat aardbeitjes als extraatje in de brooddoos zitten. Vanaf september wordt het vullen een feest en staan rauwe groenten, nootjes en gedroogde vruchten standaard op het middagmenu.

Verlangen we al weer naar school? Bijlange niet. De brooddoos wordt nu gebruikt als we picknicken in de tuin of met de fiets naar de speeltuin gaan. Het mag wat ons betreft dus nog lang zomeren.

Ik luister zelden naar de radio op het werk. Heel af en toe, als ik repetitieve taken uitvoer in photoshop zet ik de ‘webradio’ eens op. Zo hoorde ik vorige week dat ze bij radio 1 vrijkaarten wegschonken voor een exclusieve Radio1 sessie van Eva De Roovere die haar nieuwste telg, ‘Mijn huis’, kwam voorstellen. Dus maar gauw mijn kans gewaagd en een mailtje gestuurd. Eva hebben we leren kennen toen ze Kadril kwam vervoegen, ergens op de rand van het vorig millenium. Een frisse verschijning die de groep een nieuwe boost gaf. Nadien volgden we haar nog bij haar doortocht langs Oblomov en haar duetten met Gerry De Mol. Je kent wellicht wel het aanstekelijke ‘Op een hoopje’.

Nadien ging ze ‘solo’ zoals dat heet, en ondertussen leverde ze al haar derde cd af. Uit de vorige onthouden we leuke liedjes als ‘De Jager’, ‘Slenterblues’ en ‘Orpheus’. Platen die ik eigenlijk nooit bij hun release zou kopen, maar bij een passage aan de MediaMarkt voor een habbekrats wel eens meepluk uit de rekken.

Terug naar vrijdagavond nu. Aangezien het ging om 2 vrijkaarten boden zich een aantal mogelijkheden aan: Marijke meevragen, maar dan moesten we opnieuw op zoek naar een babysit in deze al vrij drukke periode, of Cas meevragen. In zijn map met akkoordenschema’s zit ook ‘Fantastig Toch’, een van zijn favorieten trouwens. Veel overtuigingskracht had ik niet nodig, de ingredienten: Eva De Roovere, op stap, optreden, Brussel, laat opblijven,… deden het meteen. Zo zaten we rond 19u ergens op de E40 terwijl we, ter voorbereiding, het repertoire van mevrouw De Roovere nog eens door de boxen lieten schallen. Daarbij merkte hij op dat er wel heel veel instrumenten in de nummers ronddwaalden. Naast de gebruikelijke drum, gitaar en bas ontwaarden we vaak een pompende bassax, een hammond-orgel, een handxylofoontje en een tamboerijn. Dit brengt een interessante gelaagdheid in de nummers die de sfeer snel bepalen.

Na de toegangscontrole werden we begeleid naar de Marconi-studio, waar plaats is voor zo’n 200 genodigden. Ik deponeerde Cas ergens voor het podium en ging, met fototoestel in de hand, even op verkenning in de zaal. Bij aanvang van het concert merkte ik dat Cas zich voor de gitarist had gevleid. Net op het podium, zonder te storen of in de weg te zitten van cameraman en huisfotograaf. Zo had hij een prima zicht op zijn lievelingsinstrument en kon hij af en toe ook wel eens meepiepen naar diens akkoordenschema’s. Na een aantal nummers begon het concert een beetje te kabbelen. Wellicht heeft het te maken met het feit dat Eva’s zang vaak hetzelfde klinkt. Een kort duetje met een lauwe Thé Lau bracht daar niet zoveel verandering in. Jammer genoeg kwam Piet ‘Ozark Henry’ Goddaer, die ‘Antwerpen’ schreef en voor het eerst in het Nederlands te horen is op de cd, niet langs.  Wel ging de begeleidingsband zich meer en meer in z’n sas voelen. Zij droegen vaak het nummer en je merkte dat Marc De Maeseneer met zijn sax alles in een vettige, maar zeer verteerbare saus, goot. Het spelplezier steeg naarmate de avond vorderde met als apotheose de bisnummers waarbij het publiek maar al te graag meezong met ‘Orpheus’.

Na het concert kwamen Eva en de muzikanten een babbeltje slaan in de al vrij snel leeglopende zaal (er was nochtans gratis drank naar believen). Zo kregen wij ook even de tijd om te zeggen dat we wel genoten hadden van het optreden en dat Cas zeer blij was dat ‘Fantastig Toch’ ook op de setlist stond. Toen ze hoorde dat hij dit oefende voor z’n gitaarles kreeg hij  een persoonlijke noot bij haar handtekening die we met een geleende pen op ons uitnodigingsbrief lieten noteren.

speel veel
speel goed
eva

Dartel als een jong veulen verlieten we daarna de zaal. Op weg naar de parking hielden we nog even halt om een jong vosje, dat ons pad kruiste op het voetpad, te groeten. Hij monsterde ons om even later het naburige struikgewas in te duiken.

Ik lastte een korte ‘détour’ in op de terugweg om Cas even te laten genieten van de avondverlichting van het Atomium, terwijl Eva ons bleef vergezellen vanuit de cd-speler.

Marthe is de enige van de kinderen die soms eens zin heeft in vlees. Om haar tegemoet te komen wordt hier heel af en toe wat biovlees gekocht [lees: gemiddeld één keer om de twee maanden]. Eten we buitenshuis, dan mag ze uiteraard zelf kiezen. Want hoe overtuigd ikzelf ook ben, ik wil natuurlijk niet dat ze later zegt dat ze nooit vlees kreeg thuis en dan van de weersomstuit een grote carnivoor wordt. Ze mogen dus af en toe hun stem laten horen bij het bepalen van het menu.

Gisteren vroeg ik dan ook terloops aan Cas of tofuworstjes goed waren voor bij de appelmoes [overdag mee op uitstap met de klas van Lena, ’s avonds oudervereniging, tussendoor colruyt, een dagje met weinig tijd om te koken dus]. “Of heb je liever eens een echte worst?” opperde ik.
Cas: “Nee, hoor, mama, vegetarisch is zeer goed voor mij. Jij zegt altijd dat ik geen vlees nodig heb om groot te worden als ik mijn hele bord leegeet en ik doe dat, want ik vertrouw u.”

Een medaille voor mijn voorbeeldige zoon graag, hij verdient het!

Cas en Lena zaten samen in bad.

Cas: ‘Lena, hoeveel voeten heeft een aap?’
Lena: ‘2?’
Cas: ‘Nee, geen, een aap loopt op zijn handen. Die heeft geen grote teen, maar een duim.’
Lena: ‘Mijn grote teen lijkt ook wel een beetje op een duim.’
Cas: ‘Ja, logisch, wij waren vroeger apen.’
Ik: ‘Héél lang geleden, hé, Lena.’
Lena: ‘Jij niet meer, mama?’
Ik, met ingehouden lach: ‘Nee, Lena, ik niet.’
Lena: ‘Opa en oma?’
Ik: ‘Nee, Lena, echt héél, héél lang geleden.’
Cas: ‘Lena, zélfs opa Paul was vroeger geen aap!’

Even later

Cas: ‘Mama?’
Ik: ‘Ja?’
Cas: ‘Nee, laat maar, ‘k ga ’t toch niet zeggen.’
Ik: ‘Waarom niet? Nu maak je mij nieuwsgierig.’
Cas: ‘Oké dan. Wat zijn twee negertjes in een slaapzak?’
Ik: ‘Geen idee.’
Cas: ‘Nen twix.’

Ik lach, maar nog niet voluit. Tot Cas eraan toevoegt:
‘Mama, wat is dat eigenlijk, ‘nen twix’?’

Cas en Lena speelden met Finn en zagen elkaar duidelijk als concurrent. Finn wou ondertussen iets duidelijk maken en zei ‘die, die’ (of zijn variant ‘da, da’). Het zoeken naar de juiste vertaling begon. Lena gaf hem iets, Cas kwam met iets anders aandraven. De discussie begon over wie hem het best begrepen had en ik hoor Cas heel kordaat zeggen: “Nee, Lena, dat is het niet, ik kan het beste Fins.” Dat belooft, een linguïst in spe in huis.