Category “familiezaken”

sterrezangers

woensdag, 9 januari, 2013

20130106_sterrezingers_002Het eind van de vakantie was in zicht. Eentje met, voor de kinderen, toch wat lichtpuntjes: feest, cadeautjes en nieuwjaarsbrieven. Voor de rest zat het niet echt mee. Toch zeker het weer niet. Geen sneeuw, iets waar vooral Lena op hoopte, wel miezerig herfstweer.

Zaterdag: Marthe keek enorm uit naar maandag, dan zag ze haar beste vriendinnetje van school terug, Cas mocht uitslapen en hield zich ‘in stilte bezig’ op zijn kamer, maar Lena verveelde zich wat. Of ze niet naar de bakker mocht? En zie, ons dagelijks brood bleek niet afdoende om de dag rond te komen dus mocht ze de straat oversteken. Eureka, ze kwam met een plannetje thuis. Ze wou graag met haar oudste broer en zus gaan sterrezingen.

We hadden het nu niet onmiddellijk van ons Lena verwacht, maar ze klonk zeer overtuigd. Marthe zag het vrij snel zitten om mee op pad te trekken. Bij Cas was iets meer overtuigingskracht nodig om hem vanuit zijn comfortabele cocon te halen. Marijke ging op zoek naar ‘goudkarton’ om een paar kronen te knutselen en ik trok de tuin in om de hazelaar een paar jonge scheuten afhandig te maken. Deze boog ik om tot lantaarnhoudertje en sterrehanger. De verkleedkoffer werd overhoop gehaald en al gauw stonden er 3 koningen die naam waardig klaar om hun tocht aan te vatten.

20130106_sterrezingers_007Na een laatste repetitie van hun lied trokken ze, zonder wierook, mirre of goud, maar met een brandend lichtje, een bengelende ster en een leeg geldkoffertje de baan op.

Een paar uur later arriveerden drie dolenthousiaste straatvanen terug aan de voordeur. Een kistje vol centjes en een zak vol snoepgoed. Ze hadden het blijkbaar een beetje tactisch gespeeld. Op zaterdag is “het zoeteke”, de lokale doopsuiker – annex spekkenwinkel open en dat was hun eerste doel. En daar was het blijkbaar al goed prijs. Maar ook  bij de rest van de bezongen huizen bleken ze behoorlijk in de smaak te vallen.

Cas had al snel dollartekentjes in z’n ogen en die moesten rollen. Het duurde niet lang of hij had een snood plan. De kinderen krijgen elk jaar een bepaald bedrag dat ze zelf mogen besteden aan één of ander. Als hij dat bedrag nam en z’n dagopbrengst erbij optelde kwam hij jammergenoeg nog net tekort om z’n jongste droom, een Penny Board (of een goedkopere variant daarvan) te kunnen kopen.

20130106_sterrezingers_009Hij was het dus die de ander twee een dag later, op de echte driekoningendag, terug op sleeptouw nam. Ondanks het feit dat heel wat mensen blijkbaar naar de nieuwjaarsdrink van de gemeente waren afgezakt bleek ook deze tocht redelijk succesvol. Afdoende alleszins om z’n jaren tachtig-achtig skateboard online te kunnen bestellen.

En zie, deze namiddag stond zijn stevig in het karton gewikkeld board te wachten op een nieuwe eigenaar. Instant gratification als het ware, dat in schril contrast met de meisjes die al lang blij waren met hun snoepje.

 

Dag Sinterklaas

maandag, 17 december, 2012

Behalve Cas geloofde iedereen hier nog in de Sint. De mooie brieven die hij schreef, het fantastische ‘Dag Sinterklaas’ en de plausibele verklaringen die mama elk jaar uit haar mouw schudde bij iedere twijfel zullen daar niet vreemd aan zijn. Ook al waren er ‘stoute’ kindjes in de klas die het tegendeel beweerden, ze bleven hier zijn trouwste fans. Dit jaar hadden Sint en Piet zelfs op verzoek in Marthes vriendenboek geschreven, zodat ze, zoals ze zelf beweerde, ‘bewijs’ had om die enkele afvalligen op school mee om de oren te slaan.

Maar Marthe wordt 10 in februari en, hoe leuk ik het sinterklaasfeest ook vind, ik wou niet dat ze achter haar rug zouden lachen omdat ze nog steeds in de Sint gelooft. Ik had met Geert dan ook afgesproken om de meisjes na 6 december in te lichten. Ook Lena, want zij had vorig jaar al wat twijfels en vroeg onlangs hoe het kwam dat de kerstman niet bestond en Sinterklaas wel.

Ik dacht dus dat het niet als een complete verrassing zou komen, maar zelden heb ik me zo vergist. De ontgoocheling! Tranen, ongeloof en teleurstelling werden mijn deel. Ineens viel dan ook de ‘frank’ van de paashaas en was het drama compleet. Ik heb hen getroost met de boodschap dat de ouders hun kinderen één keer per jaar in de watten willen leggen met cadeautjes en dat het leuker is als Sinterklaas dat brengt, dat de verrassing dan groter is, maar ’t was wellicht een pleister op een houten been.

En wie schrijft dan die mooie brieven in sierlijke krulletters? En wie drinkt ieder jaar dat trappistje op? Heb jij dat boek van Pettson en Findus dan voor mij gekocht? En waar koop jij die maria’tjes, want da’s zo lekker en ik wil er nog wel wat meer? Dat Sinterklaas en Koning Jozef dezelfde zijn werd een aha-erlebnis. Ze hadden zijn stem wel herkend, maar dat toch vakkundig verdrongen. Verder wilden ze weten hoe oma het mij zovele jaren geleden verteld heeft, het grote geheim van de Sint, maar ik heb daar totaal geen herinneringen aan overgehouden. Misschien ook verdrongen.

Na verloop van tijd zagen ze er een beetje de grap van in en zei Marthe dat ze later haar vriendenboek zal kunnen gebruiken om aan haar kinderen te tonen, zoiets zal zeker indruk maken! En Lena vroeg of ze op Pasen mag meehelpen om paashaas te spelen voor Finn.

Ach, ze worden groot. Gelukkig mogen we voor Finn het spelletje nog even verder spelen… met twee nieuwe hulppieten erbij!

Uit het bed geklapt…

vrijdag, 16 november, 2012

20121111_kinderen_thuis_001Finn was deze week een beetje ziekjes, een oorontsteking zo bleek. De nachten waren bij gevolg nogal onderbroken en minder rustgevend, Finn slaapt immers nog steeds bij ons ‘achter de kast’.

Deze nacht bracht wel de nodige rust. Eén keertje wakker voor wat water en ‘pipi doen’, maar daarna doorgeslapen tot na zevenen. Ik maakte vandaag de brug – jawel, als rasechte Vlaamse ambtenaar heb ik op 15 november een extra dagje verlof – en lag dus nog in bed. Marijke was al naar beneden toen Finn ook wakker werd. De laatste tijd gaat dat gepaard met een behoorlijke “parlé”. Vanalles komt er dan uit.

Hij kroop bij mij in het ‘grote bed’, ‘want ik slaap nog in een klein bedje hé papa’.
– ‘Als ik groot ben mag ik ook in een groot bed’, wist hij.
– ‘Bij jullie?’, probeerde hij vervolgens.
– ‘Neen, dan mag Finn in een groot bed beneden, bij Cas’, zo maakte ik nog maar eens duidelijk waar hij naartoe kan eens z’n huurcontract hier op de zolder afgelopen is.
– ‘Of bij Lena, dan mag zij in mijn kleine bedje.’
– ‘Dat kan toch niet’, opperde ik, ‘Lena is toch al te groot voor jouw kleine bedje.’
– ‘Als ze klein wordt, dan kan ze wel in mijn bedje.’
– ‘Kindjes kunnen toch niet terug klein worden Finn.’
– ‘Jawel’, stelde hij parmantig, ‘als ze hun korstjes niet opeten’.

tik tik tik

donderdag, 25 oktober, 2012

Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

20101017_wol_005Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.

tienerhumor

woensdag, 24 oktober, 2012

20120903_eerste_schooldag_013Cas wordt tiener en daar hoort natuurlijk de nodige ‘rebellie’ bij. Sinds kort hebben Cas en ik dan ook af en toe discussie over zijn kamer. Ik heb het graag proper en opgeruimd, Cas vindt rondslingerende rommel gezellig en absoluut niet storend. We maakten de afspraak dat ik mijn ogen wat meer dicht zal doen bij het binnenkomen, maar dat hij ook, als ik het echt niet meer kan aanzien, zal opruimen.

Dit weekend slingerden er wat kousen rond, maar ik deed wijselijk of mijn neus bloedde. Vandaag, ruim een halve week later, liggen ze er nog steeds, onaangeroerd.
ik: ‘Cas, er zijn wat kousen op uw kamer die een handje geholpen moeten worden. Ze geraken niet tot bij de wasmand!’
Cas: ‘oke mama.’

Deze namiddag liggen de kousen er nog steeds, maar met papiertjes onder waar voetjes op getekend staan.

ik: ‘Cas, het lukt ze nog steeds niet!’
Cas, tot de kousen: ‘Blijven oefenen!!’

zucht. Benieuwd of ze het morgen onder de knie zullen hebben.

appeltje voor de dorst

zondag, 23 september, 2012

Onze kinderen zijn allemaal grote appeleters. Er gaan er mee naar school, er worden er gegeten om vier uur en vaak wordt er ’s avonds in de zetel ook nog eens om ‘een appelchipke’ gevraagd [appeltjes in fijne partjes gesneden]. Als er voor een prijsje lekkere appels te rapen zijn, dan zijn wij er dus als de kippen bij. Al was het niet rapen deze keer, maar plukken.

20111112_oude_graven_001Bij fruithoeve Picard in Horebeke kon je vanaf dit weekend zelf je appels plukken in de boomgaard. Het was mooi weer zaterdagvoormiddag, dus het was een plezier om langs Zwalmse wegen richting Horebeke te rijden. Ik hou van het glooiende landschap van de Vlaamse Ardennen en kan enorm genieten van de vergezichten, de pittoreske huisjes hier en daar en de kronkelende groene wegen. We maakten eerst een kleine tussenstop in het charmante Sint-Cornelis-Horebeke, waar we wat boodschappen deden bij De Gastvrije Aarde. Een wat rommelige natuurwinkel met een heel ruim aabod, maar de groenten en fruit bevestigen soms het cliché dat bij veel mensen leeft over biogroenten en -fruit. Bovendien mogen we dan nog groengezind zijn, 4 euro/kilo voor wat trieste appels, daar doen we niet aan mee. Het was dan ook een aangename verrassing toen de zelfgeplukte appels bij Picard maar 0,70 euro/kilo kostten. Een buitenkans dus, want het bedrijf gebruikt al bijna tien jaar een milieubewuste teeltwijze.

De meegebrachte dozen, bakken of manden worden eerst gewogen en dan mag je met een kruiwagen naar de boomgaard. Dit weekend kon je elstar, gala en cox plukken. Onze voorkeur ging uit naar de friszure elstar en we legden er zo’n kilo of twintig in onze bakjes. Daarbij kwam Lena’s  lenigheid goed van pas, staande op Geerts schouders plukte ze moeiteloos de mooiste en roodste appeltjes hoog uit de boom.

We kochten nog wat peren en honing van de bijtjes uit de boomgaard en reden blij huiswaarts. Thuis werd op de kalender ‘jonagold en greenstar’ genoteerd, want die kunnen over twee weken geoogst worden. Iemand nog een appelke?

 

 

Nieuwe liefde

woensdag, 12 september, 2012

Geen nood, zelfs na – dag op dag – 16 jaar samen met Marijke voel ik geen nood om naast de pot te pissen. En toch is er een nieuwe liefde in m’n leven. Ik verklaar me even nader.

20120909_picknick_vinkemolen_047Het is inmiddels drie jaar geleden dat Cas startte met z’n lessen bij de Circusplaneet. Hij vroeg er in der tijd zelf naar en het was makkelijk in te passen in het schoolschema: op vrijdag na de les op wandelafstand van de school. Mijn taak bestond er toen uit hem af en toe op te pikken aan het eind van de les en vrolijk foto’s te maken van hun eind-showke. Die zomer liep Cas ook voor het eerst mee met de circusplaneet in de openingsstoet van de Gentse Feesten.

Het jaar erop waren er al twee circus-tisten in de familie. Omdat de circusplaneet toen 15 jaar bestond werd er een groots opgezet spektakel bedacht met een optreden in de grote zaal van het NTGent. Hiervoor zochten ze wat bereidwillige ouders om logistiek een en ander in vlotte banen te leiden. Ik gaf me op als “loopjongen” en toen werd al duidelijk dat de groep vrijwilligers wel een toffe bende was. Bij de circusplaneet gaat het immers niet om ‘de beste’ willen zijn, of om de meeste trucjes kunnen. Hier vind je geen competitiedrang of strevertjesgedrag. Alles verloopt er in een zeer gemoedelijke sfeer waardoor ruimte gecreëerd wordt om zelf je weg te zoeken in het aanbod, maar dan wel onder begeleiding van een superteam.

Vorig jaar zat de helft van ons gezin van tijd tot tijd in een les van de circusplaneet. Weliswaar verspreid over 2 dagen en 2 locaties. Marthe en Lena volgden les in Merelbeke op dinsdag en Cas ging op maandagavond naar Gent. Ik combineerde zijn les met ‘commiskes’ in de Colruyt en Bioplanet en, als er nog wat tijd over was, met wat kletsen met de andere ophaalouders.

Ondertussen had ik me ook wat verdiept in wat het ‘circus’ te bieden had. Ik gruwel eigenlijk van ‘circus’ zoals ik dat kende van in m’n kindertijd. De geur van zoogdierderivaten in vochtige tochtige tenten, flauwe clowns en saaie dieren. Gelukkig heb ik het hier over een heel ander soort circus. De leeuwen en lama’s zijn vervangen door diabolo’s, flowersticks, tonnen, kegels en eenwielers en de verlepte circusdirecteur door jonge enthousiaste gasten. We gingen naar voorstellingen van het jeugdcircusfestival tijdens de Gentse feesten, zagen leuke acts op Brouwsels op Straat in Eke en ontdekten ook CirkAalst. Groepen als Zinzi en Evertjan, Katleen Ravoet, Cie Ea Eo, Compagnie Azeïn, Cie circ’ombelico leerden ons hoe schoon het hedendaagse circus wel kan zijn. Ik hoop jullie in de toekomst dan af toe ook te kunnen laten meegenieten van die schoonheid door jullie een verslagje voor te schotelen van zaken die we zagen. Ik heb alvast een nieuwe rubriek aangemaakt: circzaken.

20120714_openingsstoet_gentse_feesten_011Toen de circusplaneet op zoek was naar ‘leerlingen’ èn ouders voor hun act tijdens de openingsstoet van de Gentse feesten dit jaar aarzelde ik niet en we hebben ons met z’n vieren aangemeld voor de eerste repetitie. Onder deskundige leiding van Vicki leerden we onze eerste knepen van het piramidebouwen. Na een maand van intensieve training zagen we ons niveau zienderogen stijgen. Versta hieronder dat we gezwind met iemand in onze nek wandelden en we simpele piramides in een vlot tempo konden opbouwen en veilig weer afbreken.

De openingsstoet werd een succes en al gauw begon het te kriebelen om daar toch nog iets verder mee te doen. Blij als een jong hondje was ik dan ook toen eind deze zomer een mailtje in m’n inbox zat waarin gepolst werd naar een verderzetting van de repetities tijdens de rest van het jaar. Zo zullen we dus vanaf nu elke laatste zondagochtend van de maand te vinden zijn in het oude turnzaaltje van de circusplaneet om zo volgend jaar nog spectaculairder uit de hoek te kunnen komen tijdens de stoet.

 

back on track

maandag, 3 september, 2012

20120903_eerste_schooldag_001Voor het eerst een fotoshoot aan de voordeur met vier schoolgaande  kinderen.

Finn stapte welgemutst de eerste kleuterklas binnen en Cas start zijn laatste jaar op de Leefschool. Aan de verhalen te horen bij het vieruurtje had iedereen het vandaag naar zijn zin. Na een deugddoende en gezellige vakantie werd het tijd voor iets nieuws. En ook ik geniet van wat rust overdag nu ik me nog een jaartje thuis mag uitleven.

We vliegen er weer in!

dagen zonder suiker

donderdag, 15 maart, 2012

Toevallig zag ik via de redactie ‘Het nieuwe zoet‘, een Panorama-reportage die onlangs de persprijs voor duurzame ontwikkeling toegekend kreeg. Het gaat niet alleen over Stevia, maar ook over wat suiker met een mens doet en waarom het in zoveel producten zit. Nepsuiker is omstreden en vaak nog slechter voor de gezondheid, dus dat kan bezwaarlijk een goed alternatief genoemd worden. Er werd dan ook geopperd dat we misschien moeten proberen gewoon veel minder suiker te eten. Als je hoort dat we gemiddeld 40 kilo per jaar per persoon eten, dat zijn toch hallucinante cijfers!

20120311_enamebos_022Een doorsnee Vlaams gezin en Koen Fillet mochten proefkonijn spelen en drie weken zonder suiker door het leven te stappen. Moeilijk, uiteraard, maar blijkbaar vooral in het begin. Koen vertelde dat hij na afloop een stukje marsepein at en het eigenlijk ondraaglijk zoet vond. Om maar te zeggen dat je smaakpatroon snel kan veranderen.

Naar analogie met ‘dagen zonder vlees’ zijn Steven Vromman, de lowimpactman, en enkele anderen gestart met ‘dagen zonder suiker‘. Ze nemen zich voor de hele vastenperiode [nee, van die katholieke opvoeding geraak je nooit meer af] geen suiker te eten en dus ook geen producten waar suiker in verwerkt zit. Bewonderenswaardig vind ik dit en ik vroeg me af of ik het ook zou kunnen, zo een tijdje zonder suiker. Ik nam me dan ook voor te starten met een ‘week zonder suiker’, als proef, om te zien of ik het kan.

20120311_enamebos_016Toen ik bij het avondeten mijn plannen op tafel gooide was ik verrast door de reacties. Ik had rollende ogen verwacht bij Geert en commentaar in de zin van ‘welk boek heb je nu weer gelezen?’, maar tot mijn verbazing zei hij dat hij meedeed. En ook de kinderen wilden het wel eens proberen, al vinden we een suikerarme week voor hen al een mooie prestatie. Lena is zeer plichtsbewust, dus moeten we er wat op toezien dat ze het niet al te serieus neemt, we willen immers niet dat ze zich schuldig voelt als ze een koek eet.

En nu zijn we ruim een week verder en vullen we ons bij ‘goestingskes’ nog steeds met fruit, rijstwafels, volkoren crackers, noten en rozijnen. Vaak eet je iets zoets op automatische piloot en het vraagt even tijd om daarvan af te geraken. De eerste dagen waren de moeilijkste: lichte hoofdpijn, honger en een beetje flauwtjes, maar na drie dagen was ook dat voorbij en voelt het gewoon goed. Het gewichtsverlies is mooi meegenomen, de diepere nachtrust ook,  maar wat me het meest opvalt en verwondert is dat ik rustiger en geduldiger ben. Meer motivatie om het nog wat langer vol te houden heeft een mens niet nodig, toch?

bezige bij

zondag, 11 maart, 2012

20120221_breiwerk_001Iedere herfst, wanneer de tuin rust en de gordijnen sneller dichtgaan, begint het te kriebelen. Dan haal ik breinaalden en wol van de zolder en vlieg ik erin. Omdat ik graag snel vorderingen zie is het meestal iets voor de kleinsten van de familie. Al had ik dit jaar wel heel veel zin en inspiratie om te breien. Er kropen twee truien, twee mutsen, drie sjaals en een gilet zonder mouwen van mijn breipennen. En nog kreeg ik er niet genoeg van. Omdat ik niet weet hoe je sokken moet breien, heb ik mijn haakkennis vanonder het stof gehaald [’t zat heel ver, maar eigenlijk is het supergemakkelijk] en binnenkort staan hier al drie paar gehaakte slofjes aan het schoenenrek. Echt stil zit ik dus zelden. Het leuke aan zulk handwerk is dat je ondertussen ook kan babbelen of met een half oog tv kijken, multitasken is me uiteraard niet vreemd.

20120221_breiwerk_014Maar het nieuwste speelgoed is de naaimachine. Ik kocht ze vier jaar geleden in een opwelling. Lena ging net naar school en het plan was om in de vrijgekomen tijd bij mijn ma op ‘naailes’ te gaan. Maar het bleef bij goede voornemens, ik had eerlijkgezegd wat schrik van die naaimachine en toen kwam Finn en voor ik het wist stond ze al vier jaar werkloos op zolder. Maar kijk, vrijdag mocht ze voor het eerst mee naar de cursus ‘naaien voor beginners’ en tot mijn eigen verbazing was ik er snel mee weg en zit ik vol ‘goesting’ naar de volgende les. We maakten een knikkerzakje en natuurlijk was ik niet tevreden over dit eerste projectje en maakte ik het thuis eens nauwkeuriger na in een grote versie: een zak voor Finns reservekleren op school. Gemaakt uit twee handdoeken bij gebrek aan echte stof. Het resultaat mag er zijn voor een naaileek, al zeg ik het zelf. Benieuwd wat de tweede les brengt…