Onlangs vroeg een vriendin/collega van Geert, zwanger van haar eerste, om advies over katoenen luiers. Een kolfje naar mijn hand, want een jaar geleden heb ik avonden lang rondgesurfd om de ins en outs van de wasbare luier te leren kennen. Kwestie van er voorbereid aan te beginnen, want er was, zoals u misschien nog wel weet, wat tegenwind. Ik werd door velen half zot verklaard, ja, zelfs Geert stond er weigerachtig tegenover. Maar argumenten genoeg om mijn punt rond te krijgen en toen Finn bijna vier maanden was zijn we overgestapt op ‘echte’ luiers. Nu, een jaar later, heb ik mij die keuze nog steeds niet beklaagd. Integendeel. Had ik geweten dat het zo eenvoudig was, ik had bij de vorige kinderen ook voor dit systeem gekozen. En, geloof het of niet, ook Geert denkt er nu zo over.

Ik mocht voor F. dus nog eens ‘op prospectie’ op het web om nuttige links door te sturen en handige tips te bundelen. Zo hoeft zij het warme water niet opnieuw uit te vinden. Onderweg sprong er een wollen overbroek in mijn winkelwagentje, om Finns één jaar in katoenen luiers te vieren! En om van alles op de hoogte te zijn, want dat had ik nog niet geprobeerd. Wollen overbroeken vond ik nogal ouderwets en een veel te dik pak om de poep. Maar nu hij ’s nachts ook katoen draagt [omdat wegwerpluiers ons iedere morgen een natte pyamabroek en een natte trappelzak cadeau gaven], leek het mij vooral lekker warm voor in bed, zeker nu de nachten stilaan frisser worden. Intussen maakte ik als proef zelf een wolbroek uit een te warm gewassen en al wat vervilte trui van Marthe en die heeft de eerste tests goed doorstaan. Wonderbaarlijk dat een kletsnatte luier in een wolbroek niet doorlekt! Slim gezien van dat schaap, zo’n impermeabelke.

En nu is het aan F. om te kijken, vergelijken en kiezen. Maar eigenlijk heeft ze nog een veel sterkere troef achter de hand. Ze kan naaien en kan dus, als ze er op tijd aan begint, haar eigen luiertjes stikken. Wellicht zal de kleine X over vijf maanden de meest zachte en fleurige luiers rond zijn/haar billen krijgen. De bofkont!

Beste Opa’s en Oma’s. Bij deze mogen jullie terug op jullie beider oren slapen. In de namiddag van 22 juli 2010 heb ik een nieuw hekje geïnstalleerd waardoor de tsjaffelende Finn nu elke ongeattendeerde toegang tot de speeltoren wordt ontzegd. Na een kwartiertje rammelen en klauteren kreeg het van de bevoegde instantie zelfs het label “Finn-proof”, en dat wil al heel wat zeggen.

De taferelen van een éénjarige die jolig de glijbaan opklimt en dan olijk en onbeveiligd vanop het platform aanstalten maakt om naar het zoldertje te klimmen behoren dan ook tot het verleden. De bessenstruiken zullen ons trouwens ook dankbaar zijn dat de pluk nu iets gecontroleerder kan gebeuren.

Ja, hij loopt! Al ruim een week, maar het is er niet eerder van gekomen er iets over te schrijven. En eens zo’n kruiper een stapper wordt, lijkt het alsof het al altijd zo geweest is. Nochtans heeft hij wel een maand lang ‘bijna’ gelopen. Achter een karretje, met de handjes aan de muur, één wankel pasje en dan terug veilig op de knieën. Maar sinds hij 12 1/2 maand is stapt hij echt en daar heeft hij bijzonder veel plezier in. Of zou dat zijn omdat de andere kinderen zijn stapjes tellen en dan applaudisseren? Iedere dag meer stapjes, iedere dag zekerder van zijn kunnen. En daarmee past hij volledig in het rijtje van onze andere kinderen. Ze zetten allemaal hun eerste duidelijke stappen rond hun eerste verjaardag. En van dan af zijn ze niet meer te houden!

Deze morgen had voor Finn niets bijzonders. Zoals altijd werd hij goedgezind wakker, ongedurig om uit zijn bedje te mogen. Dat er een cadeautje in plaats van een boterham klaarstond op tafel ontging hem. Maar voor mij was deze morgen wel heel speciaal. Een jaar geleden reden we in alle vroegte naar het ziekenhuis en kon ik Finn kort na de middag eindelijk in mijn armen sluiten. Nauwelijks te geloven dat die rustige en tevreden baby nu een zelfverzekerde en goedlachse peuter is die nieuwsgierig zijn wereld rondkruipt en tegemoet stapt.

En net vandaag hebben we weer nieuw leven in huis. Geert had ons Joske rond zeven uur binnengelaten en was naar het werk vertrokken. Om kwart voor acht trof ik ze in de living aan met twee kleintjes, het jongste net geboren. Intussen ligt ze te spinnen met vier gulzig drinkende poesjes op haar buik. De verliefde en trotse blik die ze me toewerpt telkens als ik een kijkje kom nemen is heel herkenbaar. Daarnet mocht ik ze eens grondig bekijken en, toeval o toeval, ze heeft 2 meisjes en 2 jongens. Wij hadden daar bijna acht jaar voor nodig!

Over draagdoeken had ik al eens geschreven, zo kort na Finns geboorte. Maar bijna een jaar later dringt een update zich op. Dragen met een groter en dus zwaarder kind is een ander verhaal dan wat rondhotsen met een borelingske. De tricot slen is terug naar Frankrijk, waar hij wacht op de komst van A’s tweede kind, de babybjörn gaat in dezelfde richting.

De ringsling van Mister Mirko is vooral in de zomer gebruikt, maar ligt nu wat te verstoffen in de kast. De buidelsling uit fleece daarentegen, door oma A. met behulp van een patroon van Mme Zsazsa gemaakt, wordt dagelijks tweemaal gebruikt om de kinderen naar school te brengen. Finn uit de auto, hup in de sling en hij gaat overal mee naartoe terwijl ik mijn handen toch nog vrij heb. Superhandig, superzacht, maar ook gigantisch warm. Ideaal voor nu dus, maar wellicht onuitstaanbaar in de zomer. Maar ook daar hebben we al een oplossing voor gezocht. Een zomers linnen stofje en een oma die kan naaien, meer heb je niet nodig.

Of toch. Een hele lange doek zoals de tricot slen, maar dan niet in tricot, maar in katoen. Zo kan een zwaardere baby met de juiste knooptechniek op buik, heup of rug gedragen worden. Het vraagt wat oefening, maar eigenlijk is het superleuk. Ontelbare filmpjes op Youtube, oa. van de onvolprezen draagdoekmama – Eva van de doekentheek – tonen de mogelijkheden van zo’n simpele lap stof. Zo heb ik vandaag in de tuin gewerkt met Finn op mijn rug. Ik voelde me net een Afrikaantje. Nog meer respect gekregen voor de vrouwen aldaar. En nadien heb ik mijn Girasol jungle aan de perenboom geknoopt als schommel voor Lena. Over veelzijdigheid gesproken.

Tien en een halve maand is hij nu, onze Finn. Het kruipen is op kruissnelheid geraakt [in ongeveer 5 seconden staat hij bij de vaatwasmachine als ik die opendoe, want dat rekje in- en uitschuiven is een favoriet spel], het rechtstaan a piece of cake [soms al even zonder vasthouden, jawel] en het stappen langs de kast iets wat frequent geoefend wordt. Vorige week ging dat stappen met steun nog aarzelend, deze week al met veel meer zelfvertrouwen. Hij staat dus sneller bij de kasten waar hij niet in moet neuzen. Als ik neen zeg, lacht hij, alsof hij weet dat er iets leuks in zit. Zijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik heb mij de laatste weken al vaak de bedenking gemaakt waarom er speciaal babyspeelgoed gemaakt wordt. Nergens voor nodig, zo vindt Finn, niets leukers dan wc-rollen, elektrische tandenborstels, stofzuigers  en de voedingskabel van de laptop. Heeft er iemand een paar ogen op reserve?

Vorige week zei hij nog aarzelend ‘p’ als hij de poes zag – het kon nog toeval zijn of aan mijn verbeeldingskracht liggen – deze week zegt hij duidelijk ‘poe’. Deze morgen gebruikte hij het ook voor paard en koe, maar alla, een goed woord moet nu eenmaal deftig geoefend worden. Daarmee is de kop eraf, zijn eerste woord gaat naar Joske en niet naar zijn mama of papa. Hoe schattig moet dat beestje wel niet zijn?

Je bent intussen negen maanden geworden, kleine vriend van me, en de laatste weken ben je meermaals per dag gefrustreerd. Nochtans is die frustratie nergens voor nodig. Je zit, je sluipt, je kruipt, je staat met één hand aan je park en dat lijkt me al heel wat voor zo’n kleine vent. Maar met de typische ongeduldigheid van een baby wil je meer, veel meer. Je wil sneller kruipen, of beter nog, stappen, maar geloof me, op negen maanden is dat echt nog niet nodig.

Je wil meepraten aan tafel, maar als je woordenschat voornamelijk bestaat uit nee, mamam, ieieiei, p [als je de poes ziet] en fff, dan is dat een zware opgave. En heel hard krijsen om je onmacht hierover kenbaar te maken helpt niet echt. Nee, daar worden je tafelgenoten wat humeurig van, want, geloof het of niet, die willen na een dag school/werk ook eens hun zegje doen.

Nu je nog wat aarzelend kruipt hebben wij nog even rust, maar eens je de techniek volledig onder de knie zal hebben – en dat is een kwestie van dagen –  dan zullen we snel moeten zijn. Want dat je nieuwsgierig bent, dat hadden we al in de gaten. Dat opmerkingsvermogen heb je trouwens van je vader, je zal hem daar nog dankbaar voor zijn. Maar het zal de komende maanden dus veel energie en alertheid van ons vragen om je verwijderd te houden van playmobil en ander klein speelgoed, draden, kasten, trappen en zoveel meer. En je ambieert duidelijk een functie als ervaringsdeskundige, want alles moet hoogstpersoonlijk geproefd, betast en becommentarieerd worden. Maar ook na de tiende keer proeven smaakt de wc-bril nog niet lekker, net zo min als de poes. Ach, wellicht oefen je nu al wat voor straks, op je ervaringsgerichte school.

Je wil de wereld verkennen en je botst daarbij soms tegen de grenzen van je eigen kunnen. Dat is vervelend voor jou, want jij wil hoger, verder en beter, maar laten we afspreken, lieve Finn, dat we het wat rustig aan doen. Voor mij hoeft het namelijk niet zo snel te gaan. Ik  hou je graag nog even klein. Mag dat?

je mama

En zo wordt hij zienderogen groot, onze Finn. Vandaag werd hij nog eens op de weegschaal gelegd bij Kind en Gezin en met zijn 8,540 kg zit hij op de P25-curve. Niet bij de diktsten, dus, maar eigenlijk worden appels met peren vergeleken, want de curves die ze hanteren gelden voor kindjes die flesvoeding krijgen. En die zijn op die leeftijd doorgaans heel wat ronder dan borstkindjes. Enfin, hij ziet er alleszins niet ondervoed uit, want heel vaak krijg ik, gevraagd of ongevraagd, te horen dat het wel ‘ne flinken’ of ‘ne kloeken’ is voor zijn leeftijd. Gezonde kaakskes en een levendige oogopslag, die doen het hem volgens mij. Hij zal zijn babyvet er dus niet moeten aflopen, zoals zo vaak gezegd wordt. Qua lengte zit hij dan wel weer mooi op schema: 72 cm, de gemiddelde lengte voor een baby van zijn leeftijd.

Voor de rest doet hij het ook prima: zitten, spelen, proberen kruipen, brabbelen, … Als we Cas mogen geloven heeft Finn al een uitgebreid vocabularium. Verschillende keren kwam hij mij enthousiast vertellen dat Finn zijn eerste woordje gezegd heeft – ja, hij zit er echt op te wachten, op dat gesprek van broer tot broer. Meestal was dat iets in de trant van geeuw, eeuw, ja of dada. Ik legde dan altijd uit dat hij gewoon klanken oefent, maar de laatste weken horen we er toch vrij vaak ‘mama’ in. Zou ik de eer krijgen?

En wat vond de dokter van zijn geestelijke en motorische ontwikkelingen? Geen idee. Na 1 uur wachten, met nog twee wachtenden voor mij, vond ik het welletjes. Ik heb zelf geconcludeerd dat hij het prima doet en ben naar huis gegaan. Zoiets leer je wel, na vier kinderen.