Toch ongelofelijk hoe zo’n jong diertje zich zo snel thuisvoelt in haar ‘moederrol’. Daar waar Joske tot voor kort een puberende poes was die niets liever deed dan achter alles dat bewoog aanzitten wijdt ze zich nu zeer toegewijd aan haar nieuwe taken. Als een volleerde moeder voedt ze haar kroost en zorgt ze ervoor dat hen niks tekort komt.
Grappig is wel dat, als Finn om een of andere reden huilt, ze nu binnen de drie tellen uit haar doos/mand springt om te zien wat er aan de hand is.
Het is een bemeten risico, geen geboortelijst leggen. Maar wat wil je, een vierde spruit kan al eens iets van broer en zussen gebruiken als het op praktische dingen aankomt. Wat kleertjes betreft zorgt Marijke er wel voor dat hij niet alleen afdragertjes van Cas, of godbeterd, Marthe of Lena moet dragen.
Er stond wel een rekeningnummer op het kaartje, ditmaal zelfs het juiste, maar vaak willen mensen toch liever een geschenkje geven. De vorige keren zaten daar af en toe zaken tussen waarvan we niet wisten dat ze nog verkocht werden. Maar bij Finn mogen we echt niet klagen, integendeel zelfs, vaak worden we verrast door wat er zich onder het inpakpapier bevindt.
Haba-speeltjes, Esthex-spulletjes, Weleda-producten, KR-A-T-bonnen, een mooie selectie kinderboeken, allemaal zaken die we graag zien. Af en toe krijgen we nog originelere cadeautjes. Zo kwam L. op het geboortefeest aanzetten met een heel leuke set van zes zelf geboetseerde kommetjes die als matroesjka’s in elkaar passen en zo ons gezin voorstellen. Maar wat ik gisteren van collega’s S. en R. kreeg vonden we wel heel uitzonderlijk.
Het gaat over de rechtse, voorlopig nog naamloze, knuffel. Eerst dacht ik dat het om een van de sigikid-dieren ging, maar R. zei trots dat S. het zelf ‘geknutseld’ had. Geknutseld is eigenlijk niet het juiste woord. Er valt immers nauwelijks een naad te bemerken, geen scheve steek of rafelende rand. Hij heeft een atypische konijnenkleur, is stevig en toch zacht. Cas, Marthe en Lena hadden bij hun eerste bezoek in de materniteit elk een kleine knuffel mogen geven die sinds Finns thuiskomst steevast in het ‘racebedje’ de wacht houden. Maar sinds gisteren moesten die dus iets dichter bij elkaar kruipen om het paarse konijn ook een plaatsje dicht bij Finn te gunnen.
Als jullie suggesties hebben voor een naam met pit horen we het wel. Tot zolang: welkom paars konijn.
Het lijkt wel niet te stoppen.Vanaf Finns geboorte, vorige week maandag, tot nu werd er al duchtig gefeest. In de materniteit werden de eerste flessen ontkurkt. Vorige week vrijdag vierde Lena haar vierde verjaardag in de klas. Daarvoor had ik de taak van ‘bakker van dienst’ op me genomen. Lena wou graag cakejes meenemen voor haar klasgenootjes. Dankzij het zeer eenvoudige recept dat Marijke onlangs noteerde in het groene receptenschriftje en met de hulp van de rode KitchenAid verschenen er al snel 48 stuks op de keukentafel. In de Colruyt had ik een pakje ‘Prinsessenglazuur’, ik verzin het echt niet, meegegraaid. Hiermee toverde ik de op het houten dienblad ordelijk geschikte gebakjes om tot een heuse ‘verjaardagsinstallatie’.
Op zaterdagavond werd hier al vaderdag gevierd omdat de drie oudsten daarna naar Oma Annie vertrokken. Zondag was er Finns geboortefeest en deze avond werd dit nog eens uitgebreid met een kleine ‘afterparty’ voor enkele leefschoolmensen. En morgen staat Lena’s verjaardagsfeest voor een paar klasgenootjes op het programma.
Daarna halen we de riem er eventjes af.
Vergeten, het is des mensen. Was je deze namiddag op het geboortefeest van Finn en heb je geen geboortesuiker meegekregen? Laat hier een ‘comment’ achter en we zetten de zaak alsnog recht.
Licht uit, laptop dicht.
Finns geboortefeest is voorbij. Daar waar het gisteren nog zo mooi zomerde terwijl ik samen met m’n broer het parochiezaaltje in Baaigem in gereedheid bracht, zo somber en grijs kondigde de dag zich deze morgen aan. Op weg om een karrenvracht taarten en andere lekkernijen op te halen bij Evelyn ging de miezer over naar mot en vervolgens naar regen. Terug aan het ‘gelegenheidsadres’ kwam het nat al met behoorlijke bakken uit de lucht vallen en er was in de verste verte niet het minste gaatje te bespeuren in het dikke grijze deken dat elke zomerintentie verstikte.
Als bij wonder klaarde de lucht dan toch uit, net toen de eerste gasten arriveerden. Al gauw mochten we dan toch de tafels onder de ietwat voorbarig uitgestalde parasols neerpoten. De witte ‘kindertent’ zag er plots een stuk minder mistroostig uit, maar dat kan natuurlijk ook komen door het ophangen van de kleurrijke vlagjes door F&F.
De taarten werden aangesneden [al dan niet elektrisch], de glazen gevuld, de koffie gezet [weliswaar op grootmoeders wijze], de ijsjes uitgedeeld…
Mensen met wensen, met “proficiats”, met “is hij nog altijd zo braaf” [bijna alsof het een zonde is], met mooie boeken, met ” ’t is gelegaar nen roels”, met “zuust gelijk zijn moeder”, kinderen met zelfgemaakt kaartjes…
Het taartenbuffet slonk [toch een beetje], de avondzon zonk…
“Tot de volgende”, “ge hebt dat goed gedaan, doe zo voort”, bemoedigende woorden ter afscheid die we toch niet echt zullen opvolgen. “Ge gaat het er toch wel durven opzetten als hij niet zo braaf meer is ook hé”, “we blijven jullie volgen vanop de computer” [stelt het zich plastisch voor], “we lezen het wel”…
Ja, maar toch vandaag niet meer.
Het is mooi geweest, maar nu trekken we naar de zolder, hopend op een nieuwe rustige nacht.
De geboortekaart van Finn heeft zijn definitieve vorm. Niks fancy, maar toch een slagje groter dan deze van Cas, Marthe en Lena. Aangezien we hiervoor groter enveloppes moeten gebruiken, die uiteraard buiten de standaardafmetingen vallen van de post, zijn we genoodzaakt de handel dubbel te frankeren.
Marijke dus in het lokale postkantoor op zoek naar geschikte zegels. Aanvankelijk wilden we de zelfklevende zegels van het 50-jarig bestaan van de Smurfen gebruiken, maar de loketbediende wist mee te delen dat die al lang niet meer te verkrijgen waren. ‘Doe dan maar die met het zomerfruit’, probeerde Marijke nog, maar tevergeefs, ook die zijn al lang de deur uit, zo bleek. Restten dus nog de standaardzegels, de ‘kopkes’ van Albert II, maar dat vond ze geen optie.
Ze kreeg wel nog een foldertje toegestopt van ‘Mijn zegel‘, een dienst van de Post waarbij je zelf je postzegel kan ontwerpen en door hen kan laten drukken. Na enig rekenwerk kwamen we erachter dat deze optie wel leuk is, maar toch nogal prijzig. De ontwerpjes voor de ’timbers’ zullen dus ongebruikt in de map ‘finn geboortekaartje’ blijven zitten.
Nu we toch aan het rondneuzen waren op de site van de Post botsten we op hun ‘e-shop‘. Hier vonden we naast de Smurfenreeks die we eerst voor ogen hadden ook een nog leukere reeks met de kleine blauwe mannetjes. Geen zelfklevers deze keer en ze moeten uit hun ‘omgeving’ gescheurd worden. Maar aangezien ze allemaal goedlachs naar de camera keken waren we overtuigd: deze zullen de enveloppen van onze vierde spruit sieren. We gooiden een hoop ‘zegelvellen van 5 zegels’ in ons winkelkarretje en snelden naar de dichtsbijgelegen kassa, waar we nog het heuglijke nieuws kregen dat er geen verwerkingskosten worden aangerekend tussen 30 maart en 31 mei. Er werd betaald via PayPal en slechts luttele dagen later stak er een pakje in de brievenbus.
Na wat scheurwerk hadden we 5 stapeltjes zegels, en een paar hoopjes restjes die gretig werden ingepikt door Cas voor zijn eigen ‘binnenhuislijke’ zendingen. De kleinoden werden zorgvuldig gecombineerd, ‘gelekt’ en Hyacinth Bucketsgewijs bevestigd aan de omslagen.
Als je dus ver genoeg van ons, of van een van de grootouders, woont ben je nu de trotse eigenaar van 2 Smurfenzegels. Voor zij die een privépostbode aan de deur kregen toch nog de prentjes hieronder.
‘72157617559943417’, ‘num_items’ => 6, ’type’ => ‘set’, ‘id’ => ‘59482669@N00’)); ?>
Net als bij Lena zal er een geboortefeest zijn, weliswaar iets uitgebreider qua ‘guestlist’. Zo’n feest heeft z’n voor- en nadelen. Het vraagt behoorlijk wat voorbereiding, het staat of valt vaak ook met het weer, het kan net tijdens een groeispurt van de spruit vallen, je hebt niet heel veel tijd om met de gasten te spreken,… en ik kan nog wel wat minpunten vinden. Maar zo’n feest heeft ook wel zijn positieve kanten: het is een echt feest, veelal informeler dan een ‘huisbezoek’ en het is leuk omdat de gasten ook elkaar kunnen ontmoeten, iets wat in veel families te weinig gebeurt.
Ditmaal opteren we voor een ‘grootschalige’ uitbesteding. Terwijl we bij Lena’s feest nog gretig gebruik maakten van de bakdiensten van familie (waarvoor dank overigens), hebben we deze keer besloten om het bakken over te laten aan anderen. Bij de geboorte van Felix, het tweede zoontje van vrienden, kregen we niet alleen heerlijke, maar ook zeer mooie koekjes aangeboden in het ziekenhuis. Bleek dat Felix’ meter die had gemaakt en dat ze dat zelfs graag doet ‘voor derden’. Op Evelyns site kan je een aantal van haar werken bewonderen (let wel dat je bij het watertanden je toetsenbord niet te veel bevuilt). Voor de bediening kunnen we ditmaal gelukkig rekenen op een aantal collega’s van mijn werk (neen, hier [nog] geen prentje). Aarzel niet ze aan het werk te zetten, ze zijn het gewend.
Een geschikte locatie vinden had net iets meer voeten in de aarde. Aangezien het gezelschap mogelijks groter is dan de vorige keer waren we eigenlijk op zoek naar een ander leuk zaaltje. Er passeerden er een paar de revue, waarbij de serres in de plantentuin van de Gentse Universiteit ons nog het meest konden bekoren. Daar beschikken we echter niet over servies en de huur van dit alles doet het kostenplaatje snel stijgen. Andere opties waren te ver, te lelijk of nog duurder. Dus besloten we het er toch maar op te wagen en hopen we op mooi weer zodat we een deel van de genodigden buiten kunnen posteren. Er wordt dus, opnieuw, gefeest in het parochiezaaltje St.-Bavo in het landelijke Baaigem, op een boogscheut van Scheldewindeke. Hieronder vind je een kaartje.
[mappress]
Wat is het juiste tijdstip voor een geboortefeest? Niet te vroeg, want dan zijn de ouders nog niet helemaal op hun plooi, niet te laat, want dat zijn eerder vijgen na Pasen. Hoe meer mensen je het zou vragen, hoe meer meningen. Omdat het bij Lena, een drietal weken na haar geboorte, zeer goed verlopen is voor zowel moeder als kind opteren we ditmaal ook voor een datum niet te lang nadat Finn het levenslicht ziet.
De gekozen datum, 14 juni 2009, lijkt misschien niet echt ideaal: waarschijnlijk vlak in de examenperiode, op vaderdag,.. maar later, dan wordt het al snel grote vakantie en krijg je zeker niet iedereen meer samen. Niets belet trouwens om ’s middags je vaderdagplicht te vervullen en die dan ’s namiddags te voorzien van een mooie epiloog met gebak en een drankje.