Behalve Cas geloofde iedereen hier nog in de Sint. De mooie brieven die hij schreef, het fantastische ‘Dag Sinterklaas’ en de plausibele verklaringen die mama elk jaar uit haar mouw schudde bij iedere twijfel zullen daar niet vreemd aan zijn. Ook al waren er ‘stoute’ kindjes in de klas die het tegendeel beweerden, ze bleven hier zijn trouwste fans. Dit jaar hadden Sint en Piet zelfs op verzoek in Marthes vriendenboek geschreven, zodat ze, zoals ze zelf beweerde, ‘bewijs’ had om die enkele afvalligen op school mee om de oren te slaan.

Maar Marthe wordt 10 in februari en, hoe leuk ik het sinterklaasfeest ook vind, ik wou niet dat ze achter haar rug zouden lachen omdat ze nog steeds in de Sint gelooft. Ik had met Geert dan ook afgesproken om de meisjes na 6 december in te lichten. Ook Lena, want zij had vorig jaar al wat twijfels en vroeg onlangs hoe het kwam dat de kerstman niet bestond en Sinterklaas wel.

Ik dacht dus dat het niet als een complete verrassing zou komen, maar zelden heb ik me zo vergist. De ontgoocheling! Tranen, ongeloof en teleurstelling werden mijn deel. Ineens viel dan ook de ‘frank’ van de paashaas en was het drama compleet. Ik heb hen getroost met de boodschap dat de ouders hun kinderen één keer per jaar in de watten willen leggen met cadeautjes en dat het leuker is als Sinterklaas dat brengt, dat de verrassing dan groter is, maar ’t was wellicht een pleister op een houten been.

En wie schrijft dan die mooie brieven in sierlijke krulletters? En wie drinkt ieder jaar dat trappistje op? Heb jij dat boek van Pettson en Findus dan voor mij gekocht? En waar koop jij die maria’tjes, want da’s zo lekker en ik wil er nog wel wat meer? Dat Sinterklaas en Koning Jozef dezelfde zijn werd een aha-erlebnis. Ze hadden zijn stem wel herkend, maar dat toch vakkundig verdrongen. Verder wilden ze weten hoe oma het mij zovele jaren geleden verteld heeft, het grote geheim van de Sint, maar ik heb daar totaal geen herinneringen aan overgehouden. Misschien ook verdrongen.

Na verloop van tijd zagen ze er een beetje de grap van in en zei Marthe dat ze later haar vriendenboek zal kunnen gebruiken om aan haar kinderen te tonen, zoiets zal zeker indruk maken! En Lena vroeg of ze op Pasen mag meehelpen om paashaas te spelen voor Finn.

Ach, ze worden groot. Gelukkig mogen we voor Finn het spelletje nog even verder spelen… met twee nieuwe hulppieten erbij!

Finn was deze week een beetje ziekjes, een oorontsteking zo bleek. De nachten waren bij gevolg nogal onderbroken en minder rustgevend, Finn slaapt immers nog steeds bij ons ‘achter de kast’.

Deze nacht bracht wel de nodige rust. Eén keertje wakker voor wat water en ‘pipi doen’, maar daarna doorgeslapen tot na zevenen. Ik maakte vandaag de brug – jawel, als rasechte Vlaamse ambtenaar heb ik op 15 november een extra dagje verlof – en lag dus nog in bed. Marijke was al naar beneden toen Finn ook wakker werd. De laatste tijd gaat dat gepaard met een behoorlijke “parlé”. Vanalles komt er dan uit.

Hij kroop bij mij in het ‘grote bed’, ‘want ik slaap nog in een klein bedje hé papa’.
– ‘Als ik groot ben mag ik ook in een groot bed’, wist hij.
– ‘Bij jullie?’, probeerde hij vervolgens.
– ‘Neen, dan mag Finn in een groot bed beneden, bij Cas’, zo maakte ik nog maar eens duidelijk waar hij naartoe kan eens z’n huurcontract hier op de zolder afgelopen is.
– ‘Of bij Lena, dan mag zij in mijn kleine bedje.’
– ‘Dat kan toch niet’, opperde ik, ‘Lena is toch al te groot voor jouw kleine bedje.’
– ‘Als ze klein wordt, dan kan ze wel in mijn bedje.’
– ‘Kindjes kunnen toch niet terug klein worden Finn.’
– ‘Jawel’, stelde hij parmantig, ‘als ze hun korstjes niet opeten’.

Op donderdag gaat Finn maar halve dagen naar school, zodat hij na de middag nog een slaapje kan doen. Hij was dus goed uitgerust en welgezind toen ik begon te koken. Hij wou kijken en helpen, wat zoveel betekende als op het aanrecht mogen zitten en in een handomdraai de cashewnoten opeten die klaar lagen voor in de groentensaus. Enfin, pijnboompitten passen daar ook wel bij, dacht ik berustend.

Toen hij mij een vergiet zag nemen om de bloemkoolroosjes in te doen wou hij dat natuurlijk ook. Een kleiner vergiet voor Finn dus en uiteraard moest daar ook wat bloemkool in, waarop hij enthousiast [voor de show, want hij lust geen bloemkool] becommentarieerde: “Hmm, koolbloemetjes!”

Cas was vandaag met de fiets naar school en kwam iets later dan verwacht thuis. Toen ik hem vroeg wat er gebeurd was deed hij nogal geheimzinnig. Hij moest eerst eens vlug naar zijn kamer. Daarna mocht ik eventjes niet in de keuken, tot hij riep dat het tijd was voor de verrassing. Op het aanrecht stonden twee kleine doosjes met mooie suikerbloemetjes om cakejes en zo te versieren. Met een klein papiertje erbij ‘bedankt om me te helpen bij mijn toets Frans’.

Hij had maandag een grote toets Frans gehad en het studeren vorige week had enige begeleiding nodig. Nochtans wist hij wel hoe het moest, dat had hij al bij vorige toetsen bewezen, maar deze keer moest ik hem toch wat achter zijn vodden zitten. Grondig studeren, regelmatig herhalen, Frans leren schrijven, het gaat allemaal niet vanzelf. Er kwam gezucht aan te pas en wat peptalk, maar het heeft geloond. Met 26/30 kwam hij vandaag fier naar huis. En om mij te bedanken voor de hulp had hij deze morgen stiekem wat geld uit zijn spaarpot genomen en was hij met de fiets vertrokken. Hij had mij dit weekend langs zijn neus weg gevraagd wat ik het leukste vond in ‘Het uithoekje’, een winkeltje met bakkersproducten in Oosterzele. Ik vond het een rare vraag, maar stond er verder niet bij stil. Na school was hij dus speciaal naar daar gereden om de bloemetjes. Mijn hart smolt natuurlijk bij zoveel attentheid. Als wederdienst werkte ik zonet zijn sokken af, alweer een knuffel verdiend.

Het ochtendritueel deze morgen ging bijzonder vlot, zo vlot dat we ruimschoots op tijd in de auto zaten op weg naar school. Ik stelde dan ook voor een klein omwegje te maken langs de bambi’s [akkoord ‘een bambi’ is geen diersoort, het zijn gewoon damherten of witstaartherten of zo, maar volgens mij weet iedereen welke ik bedoel].

De weide kwam nog maar ik zicht of Finn riep al uit: “Kijk, mama, ik zie drie ‘barbies’!”

Zelfs voor de komst van de sint doken bomen, sterren en kerstmannen op in het straatbeeld, iets wat vooral bij Lena op grote verontwaardiging kon rekenen. Maar nu sinterklaas en zijn trouwe helper veilig en wel op weg zijn naar Spanje, mag de kerstversiering van de zolder gehaald worden. Al blijft Lena ook dan heel eerlijk in haar reacties.

Bij het optuigen van de boom gisterenavond lieten Marthe en ik ons wat meeslepen door ons enthousiasme. Tot Lena kwam kijken en zei: “Maar mama, stop, hij hangt te vol!” Toen ik vroeg wat ze niet mooi vond, was haar doordachte antwoord: “Ik vind alles wel mooi, maar ’t is gewoon teveel.” Ik heb haar laten beslissen wat er terug uit moest en, toegegeven, hij is nog mooier nu dan eerst. Weglaten is de kunst, een hele wijsheid voor een zesjarige.

Net voor het donker werd zijn we die boom traditiegetrouw met de kruiwagen gaan halen. Het was dit jaar evenwel niet evident. Toen ik de eerste keer ‘op prospectie’ ging bij ‘het boerke’ naast de markt vond ik niet de juiste boom. Niet dat ik bomen met een apart model of twee toppen wil discrimineren, maar je moet er toch vier weken op kijken. Er werd dus even overwogen af te stappen van ons vaste adres, maar na het zien van bomen zonder kluit [zielig!] en peperdure in pot gekweekte bomen keerde ik op mijn stappen terug. Toen we van school kwamen zagen we net een tractor met een nieuwe lading kerstbomen de vierhoekshoeve oprijden en daaruit kozen we een mooi exemplaar. Vanaf nu tot zes januari bij ons te bezichtigen en met dank aan Lena sober versierd.

De aanloop naar het sinterklaasfeest is ieder jaar een gezellige periode. Er wordt afgeteld en de believers – nog steeds 3 – zijn ieder vrij moment druk in de weer met tekenen en knutselen. Het speelgoed moet ‘verdiend’ worden. Zelfs de non-believer doet voor de show soms nog mee. Nee, aan de tekeningen zal het zeker niet liggen.

Maar ieder jaar wordt het moeilijker voor de sint om verrassend uit de hoek te komen. Niet dat daarvoor grote cadeaus nodig zijn, helemaal niet. ‘Mooi’ en ‘goedgekozen’ primeren  zeker op ‘veel’, want, laat ons daar eerlijk in zijn, ze komen niets tekort. De sint doet het natuurlijk vooral voor de blije gezichtjes na zijn nachtelijke bezoek. Wanneer de kinderen in kwestie zelf zeggen dat ze niet goed weten wat vragen, tja, dan is het aan de goedheilige man om zijn hersenen te pijnigen en alle onuitgesproken wensen goed in te schatten.

En wat toverde hij dit jaar uit de zak? Het werd een combinatie van praktische cadeautjes [altijd gevaarlijk, maar toch, de onze zijn nog steeds blij met een mooie pyjama, speciaal door de sint uitgezocht], wat kijk- en leesvoer en heel veel leuk knutselgerief. Ja, hij was relatief sober dit jaar, geen dozen playmobil en lego deze keer. Maar wanneer je alles voor vier kinderen op een kast samenzet en overgiet met letterkoekjes en speculaas, dan bereik je al snel het beoogde wauw-effect. Missie geslaagd dus. Al waren de clementines dit jaar toch wel op een zeer bijzondere plaats gezet, zo in een donker hoekje van de kelder. Wellicht een grapje van zwarte piet.

We houden hier van gezond, maar natuurlijk ook af en toe van lekker zoet. Na het lezen van ‘Een pleidooi voor echt voedsel’ van Michael Pollan laten we de fructoserijke, voorverpakte koekjes uit de winkel nog wat meer links liggen en wordt er al wat meer gebakken om mee te geven naar school. Havermoutkoekjes bijvoorbeeld. Want havermout, da’s krachtvoer. Zo’n twee keer per week wordt hier heel ouderwets havermoutpap gemaakt als ontbijt. Maar ook voor in koekjes is dit een superingrediënt. Dan voel je je toch wat minder ‘schuldig’ als je wat koekjes eet.

Ik vond een lekker recept via internet, maar zoals je mag verwachten van mij heb ik het onmiddellijk aangepast. Ik vind de koekjes vooral lekker als ze goed krokant gebakken zijn.

Wie al zin krijgt om te bakken haalt best het volgende uit de kelder/winkel:

• 200 g zelfrijzende bloem
• 250 g boter
• 250 g havermout
• 250 g rietsuiker
• 2 zakjes vanillesuiker
• 2 kakelverse eitjes

Alles bij elkaar mengen en een tijdje laten opstijven in de koelkast. Je hulptroepen bij elkaar roepen, ze balletjes laten draaien die ze dan vakkundig mogen platslaan en op een bakplaat leggen.  25 min. op 160°C bakken.

Ik gebruik grotendeels volkorenbloem en doe daar wat bakpoeder bij, voeg soms wat boekweitvlokken en krenten toe en vervang een deel van de suiker door honing. En nee, ik heb nog geen cookiemonster horen klagen over deze ‘gezonde’ koeken. Ze worden bewaard in een blikken doos, als er van bewaren sprake is tenminste.

Tien jaar geleden lag ik in een bed, onder de indruk van de mooiste gebeurtenis uit mijn leven. In mijn armen het meest perfecte kleine mensje dat een mens zich kan dromen en dat hadden wij cadeau gekregen, zomaar, zonder daar veel speciaals voor te moeten doen. Pietzakken!

En zo voelt het nog steeds, en dan maal vier.

Twee weken geleden schreef ik dat de herfstschoenen klaarstaan, wel, ze staan er nog, ongebruikt. Want totaal onverwacht kregen we nog wat zomerdagen cadeau. En niet zomaar een dagje zon, neen, een hele week vol zalige zomerse warmte. Bovendien koelt het ’s avonds goed af, zodat moeilijk slapen door de warmte zoals in de zomer nu geen probleem is. Het werd dan ook een heerlijk weekend.

Zaterdag woonde ik een studiedag van Velt rond ecologisch consumeren bij. Centraal stond het transitiemodel van Peter Tom Jones. Transitie is de overgang, de omschakeling van ons huidige verkwistende, vervuilende en energieverslindende manier van leven naar een levensstijl die generaties lang vol te houden is. Peter Tom Jones’ boeken zijn te zwaar om tussen de soep en de patatten te lezen, maar hier kregen we de theorie achter zijn ’terra reversa’ relatief eenvoudig uit de doeken gedaan. Zeer boeiend, vooral omdat dit theoretisch kader verlevendigd werd door verschillende sprekers die elk op hun manier bijdragen aan een duurzamer samenleving. Tom Troonbeeckx van de eerste Belgische CSA boerderij ‘Het Open Veld’, Pascal Goethals van Stad Gent over de Donderdag Veggiedag, iemand die met zijn dorp aan een transitieproject werkt en Madame zsazsa. De laatste valt misschien op door haar luchtigheid, maar omdat ze recycleert, naait, haar eigen groenten kweekt, vleesloos is én zo’n drie à vierduizend lezers per week heeft die ze inspireert om hetzelfde te doen, kreeg ze ook tien minuutjes spreektijd. Een verademing na de serieuze betogen van de vorige sprekers. Want zoals Kim Leysen [klinkt een pak minder sexy dan Mme zsazsa] besloot: duurzaamheid is niet saai!

Intussen kregen de kinderen eens een papa-dag cadeau, ze trokken naar het Brakelbos en kwamen welgezind terug thuis. De dag voordien was ik ook al met drie van de vier in het Aalmoezenijebos gaan wandelen en vandaag had Cas zijn verjaardagsfeestje … in het Gentbos. Het bos in de herfst en dan met zo’n zonnetje, da’s echt genieten. Het maakt me ook altijd blij om te zien dat ze alle vier graag naar het bos gaan en niet na 2 kilometer vragen ‘of het nog ver is’.

Maar terug naar vandaag. Cas wordt donderdag pas tien, maar omdat we vreesden dat het weer plots zou omslaan, namen we het zekere voor het onzekere en organiseerden we vandaag al een verjaardagsfeest i.p.v. woensdagnamiddag. Geert kreeg de sympathieke taak van bosspelleider toegewezen. Nadien kwamen ze hier cakejes eten en werd er met een aantal ouders nog gezellig nagepraat op ons zomerterras. Onze zoete druiven konden op veel bijval rekenen, net als de tot huisbier uitgeroepen ‘Lamoral‘. Een mooie afsluiter van een gezellig weekend.