Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.

De breinaalden mogen dan al eventjes in de kast liggen, het kwakkelende lenteweer vraagt nog steeds om wol. Finn weigert zijn wollen winterjas in te ruilen voor een fleece, we dragen nog wol-zijden pyjama’s en natuurlijk wordt er nog verder gevilt. Maar vilten is dan ook niet seizoensgebonden [de zin om te breien daarentegen hangt bij mij samen met koude en donkere avonden]; vilten is zo veelzijdig dat er altijd wel een ideetje in mijn hoofd zit. Ik wou Lena op haar lentefeest verrassen met iets speciaals voor op tafel, feestelijk, maar toch eenvoudig.  Het resultaat is een soort rond potje – eigenlijk een opengeknipte bal – waar plantjes of bloempjes in gezet kunnen worden. Het was vooral mooi met de witte saxifraga op het witte tafellaken. En nu, drie weken later genieten we er nog steeds van.

Vilten bij Nicole  is een maandelijks uitje, maar de naaimachine staat thuis en verleidt mij tot het ene na het andere naaiproject. De beginnerslessen waarin we cirkelrokjes en een tricot broekje uitprobeerden liggen al ruim een maand achter ons. De naaimachine stond echter niet stil, zeker niet nu ik met zo’n fantastische Bernina mag werken. Een Jacobbroek en twee boleotassen – met dank aan Van Katoen – een A-lijn rok voor mezelf, een toiletzakje, een smockjurk voor Marthe, een legging, enkele boodschappentassen, … Al probeer ik het naaiwerk ’s avonds te beperken, want hier ten huize wordt het algauw ‘asociaal’ gevonden als ik boven op mijn geïmproviseerde naaikamer zit. Dus is het meer iets voor in de gestolen uurtjes overdag, als al het huishouden aan de kant is en de kinderen nog op school zitten. Nu Finn sinds kort volle dagen naar school mag [want een middagslaapje is blijkbaar voor kleintjes], komt dat er wel af en toe van. Zeker nu het weer niet veel tuinwerk toelaat. En dus wordt het uitkijken naar de tweede reeks ‘naaien voor beginners’.

Ik volg madame zsazsa al een aantal jaren, al moet ik toegeven dat ik haar recepten vaak interessanter vond dan haar naaitips. Wat moet je met een uitleg over naaien als je alleen maar wat met naald en draad overweg kan? Maar sinds ik gebeten ben door de naaimicrobe begon ook daar verandering in te komen. Ze schreef al een tijdje over het groeiproces van haar boek, iedereen was ‘in blijde verwachting’, dus toen lezers via haar blog een gesigneerd exemplaar konden bestellen nog voor het in de winkel lag, was ik daar als de kippen bij. Twee weken geleden zat het in de brievenbus, 128 pagina’s vol kleur, bruikbare patronen, bevattelijke uitleg en naaiplezier. Wat wil een mens nog meer?

Niet te verwonderen dus dat de media erop sprongen. Niet iedereen verkoopt 6.000 stuks op één week, met een naaiboek nota bene! Madame zsazsa is overal, in woord, beeld en klank. En dat laatste valt een beetje tegen. Ik ben al blij dat er geen cd bij het boek zit. Het was sterker dan mezelf, maar haar stemgeluid deed me wat denken aan dat van Annemie Struyf.  Ach ja, je kan niet alles hebben, zeker?

‘Allemaal rokjes’ blijft desalniettemin een aanrader. Ik naaide er al twee, eentje voor Lena en eentje voor mezelf, tekende nog wat patronen door, maar wacht nu het einde van de paasvakantie af om verder aan de slag te gaan. Naaien met vier kinderen in huis, het is geen ideale combinatie, toch niet voor een beginneling. In ieder geval mag het een zwoele zomer worden, er zullen rokjes genoeg in de kast hangen.

Iedere herfst, wanneer de tuin rust en de gordijnen sneller dichtgaan, begint het te kriebelen. Dan haal ik breinaalden en wol van de zolder en vlieg ik erin. Omdat ik graag snel vorderingen zie is het meestal iets voor de kleinsten van de familie. Al had ik dit jaar wel heel veel zin en inspiratie om te breien. Er kropen twee truien, twee mutsen, drie sjaals en een gilet zonder mouwen van mijn breipennen. En nog kreeg ik er niet genoeg van. Omdat ik niet weet hoe je sokken moet breien, heb ik mijn haakkennis vanonder het stof gehaald [’t zat heel ver, maar eigenlijk is het supergemakkelijk] en binnenkort staan hier al drie paar gehaakte slofjes aan het schoenenrek. Echt stil zit ik dus zelden. Het leuke aan zulk handwerk is dat je ondertussen ook kan babbelen of met een half oog tv kijken, multitasken is me uiteraard niet vreemd.

Maar het nieuwste speelgoed is de naaimachine. Ik kocht ze vier jaar geleden in een opwelling. Lena ging net naar school en het plan was om in de vrijgekomen tijd bij mijn ma op ‘naailes’ te gaan. Maar het bleef bij goede voornemens, ik had eerlijkgezegd wat schrik van die naaimachine en toen kwam Finn en voor ik het wist stond ze al vier jaar werkloos op zolder. Maar kijk, vrijdag mocht ze voor het eerst mee naar de cursus ‘naaien voor beginners’ en tot mijn eigen verbazing was ik er snel mee weg en zit ik vol ‘goesting’ naar de volgende les. We maakten een knikkerzakje en natuurlijk was ik niet tevreden over dit eerste projectje en maakte ik het thuis eens nauwkeuriger na in een grote versie: een zak voor Finns reservekleren op school. Gemaakt uit twee handdoeken bij gebrek aan echte stof. Het resultaat mag er zijn voor een naaileek, al zeg ik het zelf. Benieuwd wat de tweede les brengt…

Over sneeuwpret en vrieskou kan ik het – jammergenoeg – niet hebben. De winter wordt gewoon buitenspel gezet. Dus regelden we voor Lena een weekje ‘winterbeleving’ bij Nicole Holvoet. Alleen voor Lena deze keer. Ze is nog een jaartje te jong voor de JNM en moet dus vaak thuisblijven terwijl Cas en Marthe bossen en meersen onveilig maken en gezellig samen op kamp gaan. Daarom vonden we dat zij ook eens iets extra, iets exclusiefs verdiende.

Al meer dan drie jaar leef ik mij uit met wol en vilt bij Nicole. De kinderen zijn telkens enthousiast over wat ik maak en hebben de microbe eigenlijk ook al te pakken. Ze zijn sowieso heel creatief, maar de meisjes hebben, net als mij, een voorkeur voor knutselen, kleien en vilten. Onze keuze voor een weekje ‘winterbeleving’ bleek dan ook een schot in de roos!

De eerste dag arriveerde ze nog wat schuchter, ook al kent ze Nicole van op school en zit zoon A. bij Lena in de klas. Alle anderen waren nieuw voor haar en de avond voordien piekerde ze zelfs over hoe je dat moet doen, ‘vriendinnetjes maken’. Maar haar vrees was ongegrond en ze bloeide open doorheen de week. Tijdens het afsluitende driekoningenfeest [met een heuse tentoonstelling voor de mama’s en papa’s ] leken het hartsvriendinnen die elkaar bij het afscheid om de hals vlogen en het zichbaar spijtig vonden dat hun vakantiekamp eropzat.

Iedere dag liet ik ze met een goed gevoel achter in de bekwame handen van Nicole en Stien. Ze hebben veel gevilt met Nicole, yoga gedaan met Stien, mezenbolletjes gemaakt, cakejes gebakken en versierd en zich vooral heel goed geamuseerd. De sfeer was hartverwarmend gezellig. Zoals het in een echte winter moet zijn!

Af en toe krijg ik ’s avonds een por van Geert met de boodschap: “Je moet nog eens iets schrijven voor de blog, hé.” Ja straks, denk ik dan, om dat even later weer te vergeten. Maar natuurlijk heeft hij gelijk.

Het lijkt misschien wat op een writer’s block, maar eigenlijk is het gewoon een kwestie van prioriteiten. Op Finn kan ik het niet steken, die slaapt ’s avonds als een roosje en gunt mij een hele avond vrije tijd. Maar heel wat leuke dingen bekampen elkaar om die tijd in te vullen.

Lezen bijvoorbeeld. Na ‘Zomerhuis met zwembad’ van Herman Koch kwam ‘Vrijheid’ van Jonathan Franzen, een kanjer, letterlijk en figuurlijk, met tussendoor nog wat kookboeken en non-fictie. Aangezien overdag lezen zelden een optie is, wil ik er graag invliegen van zodra de kinderen in bed zitten. Wie niet graag leest kan dit misschien moeilijk begrijpen, maar een goed boek kan redelijk dwingend zijn, een veeleisend lief als het ware.

Wil ik iets zien op tv, dan probeer ik dat te combineren met wat breiwerk. Ja, Finn mag zich weer verheugen op een nieuwe trui om de frisse ochtenden te trotseren. En naast de yogales op maandag, ga ik nog steeds maandelijks vilten bij Nicole. Twee handtassen, een hoed, een sjaal, twee schilderijtjes en een groot speeldeken voor Finn, ook hier nog geen gebrek aan inspiratie. Meestal kom ik naar huis met een nieuw werkstuk en een hoofd vol ideeën. Stof genoeg om dan een maand te laten rijpen en er het beste uit te halen tegen de volgende workshop.

Van een winterslaap kan je dus bezwaarlijk spreken, en nu die winter onmiskenbaar plaats ruimt voor de lente, gaat ook mijn energiepeil weer de hoogte in. Wakker worden met vogelgefluit, de eerste zonnige dagen, het frisse groen in de tuin, wie wordt daar niet goedgezind van? Dus misschien krijgt Geert de komende maanden een enthousiaste “ja” als antwoord op zijn gepor. En hebben jullie regelmatiger wat nieuws te lezen.

Nu de herfst zich in al haar prachtige kleuren toont en ons houtkacheltje ’s avonds gezellig brandt, wordt het tijd om ons voor te bereiden op de koude wintermaanden en wordt het tijd voor wol. Ik hou van wol. De postbode bracht Finse wol om voor Finn – hoe toepasselijk – wat truitjes te breien. Wol die geurt naar schaap, heerlijk vind ik dat. Niets synthetisch, niets 50% wol en dan nog wat anders, nee, echte wol, in de kleuren van het schaap: lichtbruin, middenbruin en donkerbruin. Als ik ermee bezig ben, denk ik: winter, kom maar op!

Maar ook de andere kinderen zullen deze winter warmpjes doorkomen. Ik vroeg de Sint alvast om dit jaar wat wollen ondergoed te brengen en in zijn brief uit te leggen dat het voor ons milieu belangrijk is je warm aan te kleden zodat de verwarming wat lager kan. Ik ben er vrij zeker van dat het niet in dovemansoren zal vallen bij de Goedheilige Man. En nee, voor je denkt aan de prikkerige hemdjes die je misschien als kind zelf moest dragen, het wollen ondergoed van tegenwoordig is superzacht en kriebelt niet. Ik heb er heimelijk voor mezelf ook eentje gevraagd voor in mijn schoen. Benieuwd of ik braaf genoeg geweest ben?

Zelfs ’s nachts kruipen we tegenwoordig lekker onder de warme wol. Toen ons donsdeken aan vervanging toe was, wilden we een diervriendelijker alternatief en kozen we voor wol. Een goede beslissing, zo blijkt nu we er al ruim een maand onder slapen. Ook mijn hoofdkussen is van wol [Geert zweert bij zijn boekweitkussen], dus ik val in slaap terwijl ik aan schaapjes denk. En ik hoef ze niet eens te tellen.
Slaap zacht!

We hebben wellicht al eens geschreven dat we ‘content’ zijn van de school van onze kinderen. Naast het pedagogisch project, het feit dat het een methodeschool is, ligt wellicht ook de inspraak en de samenwerking met de ouders aan de basis van ons ‘contentement’. Een paar uitingen daarvan merkten we de afgelopen weken.

Eerst was er de ‘gwp’-week waarbij de kinderen van leefgroep 2 (zeg maar het eerste, tweede en derde leerjaar) een hele week rond één thema werkten. Dit jaar was dat ’technologie’, met als startschot een bezoek aan technopolis en als eindproduct een eigen technologiebeurs waarop eigen gecreëerde robots de show stalen. Maar het hoogtepunt van de week is toch steeds de overnachting. Ook dit jaar waren de weergoden de kinderen meer dan goed gezind, want bij zomerse temperaturen konden ze buiten bbq’en en konden ze daarna hun overgebleven energie kwijt in het avondspel (met klassiekers als ‘vossenjacht’, ‘dikke bertha’, ’telefoontje’ en ‘citroen-citroen’). De avond werd afgesloten met een voorleesmoment en na het poetsen van de handen en tanden zocht eenieder zijn slaapplek op. Hun vrijdagochtendoogjes verraadden echter dat er niet zo heel veel geslapen werd, maar dat catalogeren we dan maar onder ‘ervaringsgericht onderwijs’. Er stond trouwens een lang weekend voor de deur.

Een goede week later stond het leefschoolfeest voor de deur. Dit jaar werd alles overgoten met een sprookjessausje. Tijdens een oudercafé werd een brainstormsessie gehouden die later vertaald werd in 4 types opdrachten. De Oosterzeelse variant van Geena Lisa & Sergio brachten deze bij de ouders aan de man en zetten de werkgroepjes op. Zo ontstonden een versierteam, een evenemententeam, een muziekteam en een hapjesteam die elk hun beste beentje voorzetten. De resultaten van het versierteam waren wellicht het meest prominent aanwezig (de toegangspoort, sprookjesboom met giant swing, het vliegend tapijt, het prinsessenbed,…), maar de andere teams hadden ook een leuke invalshoek gevonden. Het muziekteam koos dit jaar niet voor een ‘aperitiefconcert’, maar organiseerde een heuse jukebox met op de playlist een plejade aan klassiekers uit kinder- en sprookjeswereld. Verder ontwaarden we peperkoekenhuisjes, suikerspin en sprookjestaarten en liep er een ‘koppel’ roodkapjes munten in te zamelen voor de te realiseren nieuwe schooltuin.

Een mooi resultaat dat ondanks een fikse bui in de latere namiddag toch zeer enthousiast werd onthaald.

Nu nog de proefles voor ons natuurouderschap tot een goed einde brengen en dan wat welverdiende ‘rust’.

Ik weet het, het is hier op het digitale front een beetje stillekes van mijne kant. Niet dat ik niet meer op/voor/achter de laptop zit ’s avonds. Integendeel. Maar de tijd om erover te schrijven ontbreekt me een beetje. Tot nu: de meisjes spelen in de serre, Finn slaapt en Cas is met Marijke een verse lading broeken halen en het middageten (pastasalade met gerookte zalm, komkommer, uitjes en tonijn) staat klaar.

Als geëngageerde vader van drie kinderen op de leefschool durf ik me al eens een paar taken op de nek halen. Zo waren er de laatste tijd o.a. de lentewerkdag, het lentefeest, de voorbereidingen voor het leefschoolfeest en het avondspel voor GWP van de kinderen van de tweede leefgroep en daartussen ook nog wel de herwerking van de website en een aantal info- en vergaderavonden. Vaak sta ik dan in voor het ontwerp en de realisatie van het beeldmateriaal. Een ontwerpje voor een advertentie in de schoolkrant, een affiche of flyer, een powerpointontwerp, een fotoshoot of fotoreportage. Ik doe het allemaal met heel veel graagte, maar een mens steekt er behoorlijk wat tijd in. Dan moeten andere zaken een beetje wijken. Zodoende was het hier de laatste tijd een beetje stillekes.

Hieronder zie je onder meer de affiche voor het leefschoolfeest, de kabouters voor langs het kabouterpad, materiaal voor de plantjesverkoop, de dvd en hoes van het lentefeest, advertenties voor de lentewerkdag, de natuurouders en het praatcafé, de bomenkaartjes (25 stuks) en een paar voorbeelden uit de powerpoint voor het lentefeest (125 slides).

Een tijdje geleden was het projectthema uit Lena’s klas ‘ridders & prinsessen’. Lena vroeg me of ik in haar klas zwaardjes wou komen maken, iets wat ik een aantal jaar geleden, toen nog in de gemeenteschool, ooit had gedaan voor Cas. Ik dus naar de Hubo om wat latten, waarna ik me een paar avonden teruggetrokken heb in mijn denkbeeldig ‘atelier’. De latten werden afgemeten, verzaagd, gebeiteld, opgeschuurd en het handvat voorzien van een touwtje. De afwerking, het samenbrengen van het lange en korte deel, hield ik voor de klas. Zo konden alle prinsen hun eigen zwaard vervolledigen door met een paar stevige spijkers (en voor de zekerheid een lek houtlijm) beide delen aan elkaar te klinken. Nadien mochten ze nog een aantal versieringskes kiezen waardoor hun wapen volledig gepersonaliseerd was.

Vrijdag, op het praatcafé kreeg ik er nog complimenten over van een paar ouders, die vroegen of ik dat niet op bestelling kon maken. Wel beste mensen, misschien komt er op het leefschoolfeest van 29 mei een workshop waar ik zwaarden en schilden zal fabriceren met de kinderen. Intussen hier een paar prentjes van de zwaarden in wording.