Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.

Over sneeuwpret en vrieskou kan ik het – jammergenoeg – niet hebben. De winter wordt gewoon buitenspel gezet. Dus regelden we voor Lena een weekje ‘winterbeleving’ bij Nicole Holvoet. Alleen voor Lena deze keer. Ze is nog een jaartje te jong voor de JNM en moet dus vaak thuisblijven terwijl Cas en Marthe bossen en meersen onveilig maken en gezellig samen op kamp gaan. Daarom vonden we dat zij ook eens iets extra, iets exclusiefs verdiende.

Al meer dan drie jaar leef ik mij uit met wol en vilt bij Nicole. De kinderen zijn telkens enthousiast over wat ik maak en hebben de microbe eigenlijk ook al te pakken. Ze zijn sowieso heel creatief, maar de meisjes hebben, net als mij, een voorkeur voor knutselen, kleien en vilten. Onze keuze voor een weekje ‘winterbeleving’ bleek dan ook een schot in de roos!

De eerste dag arriveerde ze nog wat schuchter, ook al kent ze Nicole van op school en zit zoon A. bij Lena in de klas. Alle anderen waren nieuw voor haar en de avond voordien piekerde ze zelfs over hoe je dat moet doen, ‘vriendinnetjes maken’. Maar haar vrees was ongegrond en ze bloeide open doorheen de week. Tijdens het afsluitende driekoningenfeest [met een heuse tentoonstelling voor de mama’s en papa’s ] leken het hartsvriendinnen die elkaar bij het afscheid om de hals vlogen en het zichbaar spijtig vonden dat hun vakantiekamp eropzat.

Iedere dag liet ik ze met een goed gevoel achter in de bekwame handen van Nicole en Stien. Ze hebben veel gevilt met Nicole, yoga gedaan met Stien, mezenbolletjes gemaakt, cakejes gebakken en versierd en zich vooral heel goed geamuseerd. De sfeer was hartverwarmend gezellig. Zoals het in een echte winter moet zijn!

In mei werd hier de tweede bevalling van onze poes uit de doeken gedaan en het moeilijke afscheid van ‘rostje’, een van de twee jongen uit het nest. Het zusje daarvan, een grijsje dat later uitgroeide tot een zwarte poes met roste vlekjes, was voorbestemd voor iemand uit de viltles. Wegens omstandigheden ging de adoptie niet door. Een tweede koppel kwam ons klein grut bewonderen, maar zij haakten af omdat ze liever een kater wilden. En hoe langer de poes bleef, hoe meer we aan haar gehecht raakten.

We doopten haar Lola en ook al is ons ‘speciaalke’ misschien niet moeders mooiste, ze maakt dat ruimschoots goed door haar lieve karakter. Zelfs Finn hoor je regelmatig zeggen: “Ooh, kom Lola poes, lola lief!”, waarop hij haar in een wurggreep neemt, iets wat ze zonder morren voor lief neemt. Lena loopt er soms de hele dag mee rond, in een mandje, in haar armen, met kleertjes aan, onder een dekentje, … Nee, een betere pop kon ze zich niet wensen. En ook Thor is zichtbaar blij met zijn speelkameraadje/slaapvriendje. Vaak vinden we ze ineengestrengeld in de zetel.

Dus ja, nu hebben we drie poezen in huis, eentje meer dan voorzien, maar eentje die we niet meer zouden willen missen.

Toen onze kinderen nog kleiner waren luisterde ik altijd met veel verwondering naar de verhalen van vrienden met oudere kinderen. Maandag dictie, dinsdag muziekles, woensdag zwemmen, vrijdag judo en in het weekend scouts. Ik werd al moe bij de gedachte alleen al. Ik had medelijden met de ouders, die vaak chauffeur moesten spelen, en met de kinderen, die al op jonge leeftijd een agenda met afspraken te volgen hadden.

Maar zie, zoveel jaar later proberen ook wij de puzzel in elkaar te laten passen. Maandagavond circusschool voor Cas in Gent, dinsdag vanaf november yoga [nachools op school] voor Marthe en Lena, woensdagavond gitaarles voor Cas, donderdagavond zwemles voor alledrie [gelukkig maar tot december], vrijdagavond circusschool voor Marthe en Lena in Merelbeke, maandelijks één vergadering in de bib voor de kinder- en jeugdjury en af en toe in het weekend een JNM-activiteit. Ja, hun agenda is ook rijkelijk gevuld. Toen wij klein waren konden we kiezen tussen scouts, ballet en muziek, maar nu is het aanbod nagenoeg onbeperkt. Ik word er soms moe van, van het gepuzzel, het gerij, het bijhouden van alle afspraken. Gelukkig heeft de jongste nog niets in de pap te brokken.

Anderzijds zijn het ook echt leuke hobby’s, waar relatief weinig stress of competitie mee gemoeid gaat. Bovendien waak ik ervoor dat ze niets op woensdagnamiddag plannen en ook niet teveel in het weekend, zodat er voldoende tijd overblijft voor gewoon spelen en/of vervelen. Want vervelen, daar leert een kind uit, daar wordt het creatief van. En creatieve kinderen, die moet je stimuleren en die stuur je dan bijvoorbeeld naar de circusschool, de gitaarles, de JNM, …

De prijs voor meest esthetisch ontwerp zal de nieuwe goodbyn bynto niet winnen, daarom heb ik ook lang getwijfeld over deze aankoop. Maar zijn gebruiksvriendelijkheid wist me toch te overtuigen. Toen de kinderen eind juni thuiskwamen met een superrapport leek me dat dan ook de ideale gelegenheid en werd de bestelling bij Kudzu [een aanrader] geplaatst. Luttele dagen later bracht de postbode een verrassingspakket voor onze drie oudsten. Er werd wat gepalaverd over de kleuren [rood, paars en donkerblauw], maar ze kwamen tot een consensus en de bijgeleverde stickers werden gretig gebruikt om hem te versieren.

Waar heb ik het in godsnaam over, hoor ik jullie al denken. Wel, de goodbyn bynto is een brooddoos met 3 handige, apart afsluitbare vakken. Gedaan met roze boterhammen als er wat aardbeitjes als extraatje in de brooddoos zitten. Vanaf september wordt het vullen een feest en staan rauwe groenten, nootjes en gedroogde vruchten standaard op het middagmenu.

Verlangen we al weer naar school? Bijlange niet. De brooddoos wordt nu gebruikt als we picknicken in de tuin of met de fiets naar de speeltuin gaan. Het mag wat ons betreft dus nog lang zomeren.

Woensdag wordt Finn twee jaar. Een zeer plezante leeftijd. Hij is al vrij zelfstandig, tatert erop los, aapt ons na en geeft knuffels als een volleerde charmeur. Maar ook een moeilijke leeftijd. Hij weet wat hij wil en vooral wat niet. Hij klautert zonder gène op kasten, op het aanrecht, op tafel, niets is nog veilig. Hij neemt zelf zijn favoriete ‘yough’ uit de koelkast, soms met alle gevolgen van dien. Hij kruipt op mijn fiets als hij wil gaan fietsen. Zelfs de voordeur moet op slot, of hij zou alleen vertrekken naar de winkel. Soms voel ik me zoals in een klas met dertig leerlingen: ogen en oren tekort! Als het stil is, ga ik best snel kijken. Al moet ik zeggen dat er tot nog toe geen ongelukken gebeurd zijn, wellicht omdat ik er iedere dag bij ben en hem dus ook door en door ken. Al is hij me vaak wel een stapje voor en ben ik soms verrast over wat hij nu weer bijgeleerd heeft [lees: waar hij nu alweer op kan].

Dus ja, soms ben ik blij dat hij nog een dikke twee uur per dag slaapt en hij me even rust gunt. En gaan slapen doet hij nog steeds met plezier, al was het maar omdat hij zo geniet van ons momentje ‘dodo doen’. ‘Dodo doen’ is ‘Finns’ voor samen op het grote bed dicht bij elkaar liggen en een boekje lezen. En dan als een baby’tje naar je bedje gedragen worden, slaapritueeltjes kunnen toch zo fijn zijn.

Onlangs vertelde oma nog eens hoe Geert als kind de wieltjes van de auto’s beet waar zijn broer voordien zo’n zorg voor gedragen had. Finns reputatie als brokkenpiloot is dus gewoon genetisch bepaald. Dat belooft natuurlijk voor later. Al moet ik zeggen dat Geert dat vandalistisch trekje toch grotendeels kwijt is, gelukkig. Maar ik heb al vaak gedacht dat het goed is dat Finn de hekkensluiter is, want alleen wat echt robuust en duurzaam is zal nog op zolder belanden voor de kleinkinderen.

Met Finns verjaardag start een heuse feestweek. De dag erna feestje voor Lena in de klas, feest met de opa’s en oma’s voor Lena en Finn, vaderdag, verjaardagsfeest voor Lena’s vriendinnetjes. Voorlopig heeft onze bijna-tweejarige nog geen benul van verjaardagen en krijg ik van hem nog geen lijstje van wat ik allemaal moet/mag bakken en klaarmaken. Mijn oventje zal draaien!

Cas en Lena zaten samen in bad.

Cas: ‘Lena, hoeveel voeten heeft een aap?’
Lena: ‘2?’
Cas: ‘Nee, geen, een aap loopt op zijn handen. Die heeft geen grote teen, maar een duim.’
Lena: ‘Mijn grote teen lijkt ook wel een beetje op een duim.’
Cas: ‘Ja, logisch, wij waren vroeger apen.’
Ik: ‘Héél lang geleden, hé, Lena.’
Lena: ‘Jij niet meer, mama?’
Ik, met ingehouden lach: ‘Nee, Lena, ik niet.’
Lena: ‘Opa en oma?’
Ik: ‘Nee, Lena, echt héél, héél lang geleden.’
Cas: ‘Lena, zélfs opa Paul was vroeger geen aap!’

Even later

Cas: ‘Mama?’
Ik: ‘Ja?’
Cas: ‘Nee, laat maar, ‘k ga ’t toch niet zeggen.’
Ik: ‘Waarom niet? Nu maak je mij nieuwsgierig.’
Cas: ‘Oké dan. Wat zijn twee negertjes in een slaapzak?’
Ik: ‘Geen idee.’
Cas: ‘Nen twix.’

Ik lach, maar nog niet voluit. Tot Cas eraan toevoegt:
‘Mama, wat is dat eigenlijk, ‘nen twix’?’

Cas en Lena speelden met Finn en zagen elkaar duidelijk als concurrent. Finn wou ondertussen iets duidelijk maken en zei ‘die, die’ (of zijn variant ‘da, da’). Het zoeken naar de juiste vertaling begon. Lena gaf hem iets, Cas kwam met iets anders aandraven. De discussie begon over wie hem het best begrepen had en ik hoor Cas heel kordaat zeggen: “Nee, Lena, dat is het niet, ik kan het beste Fins.” Dat belooft, een linguïst in spe in huis.

Net als vorig jaar had ik ook dit keer Oorsmeer aangevinkt in m’n virtuele agenda. En net als vorig jaar gingen we, op vraag van de kinderen, met de trein. Zo’n tochtje samen doet de spanning nog wat extra groeien: de trein, het eerste zicht op de boekentoren, het grote, bijna lege station, de zoektocht naar de juiste tram, de tramrit en dan de hoek om naar het operagebouw. Of er dit jaar ook zo’n leuk zoekspelletje zou zijn, wou Lena weten. En ja hoor, ook daar hadden ze aan gedacht. Dit jaar mocht je op zoek naar verschillende geluiden aan de hand van zoekkaartjes. Nog voor de start van onze eerste voorstelling hadden we zeven van de acht opdrachten gevonden, het achtste antwoord stond bij andere deelnemers net iets te groot geschreven om het niet gezien te hebben.

“Wagon” stond als eerste geprogrammeerd. Nicolas Rombouts en Joris Caluwaerts combineerden hun grootste hobby’s: muziek en legotreintjes. Op een bijna kinderlijke manier bouwden ze treintjes zo om dat ze als instrumenten konden ingezet worden bij hun composities. Soms solo, soms als begeleiding of als tempobepaler. Het feit dat alles zich afspeelde in een bijna pikdonkere Redoutezaal waar de kinderen op kussentjes vlakbij de treintjes zaten maakte het nog sprookjesachtiger. Soms hadden de treintjes net iets teveel aandacht nodig van de ‘spelers’ waardoor het tempo uit de voorstelling dreigde te raken, maar dat stoorde de kinderen blijkbaar niet. Na een goed half uurtje werd het ‘einde’-wagonnetje aangeklikt en ging het zaallicht heel zachtjes aan. Klaar om te ontwaken uit een eerste muzikale droom.

Lena wou dolgraag nog eens naar de kinderopvang, waar we vorig jaar leuk vertoefden [we hadden toen slechts 2 voorstellingen en meer ‘springuren’], maar dit jaar was het daar heel wat minder. Moeder en dochter [beiden collega boekentorenaars] L. en E. die er vorig jaar iets heel leuks van gemaakt hadden waren er niet en de ruimte zag er op slag een pak minder gemoedelijk uit. Gelukkig hadden we nog genoeg te doen. Op naar de foyer waar we het tweede deel van onze wedstrijd volbrachten: het herkennen van verschillende geluiden via een hoofdtelefoon. Al snel werd het Cas duidelijk dat het om de zelfde geluiden/instrumenten ging als in het eerste deel. Een makkie dus.

We werden vrolijk opgeschrikt door de bende jonge artiesten [zo stond toch op hun badge] van Goeste Majeur. “De Propere Fanfare van de Vieze Gasten”-Junior als het ware: even gedreven, met evenveel overgave en nonchalance, met evenveel lef en passie. We volgden de vrolijke bende naar buiten, naar de Handelsbeurs, want ja, ook Oorsmeer groeit en zwermt uit.

In de concertzaal ontstond een magisch moment: de goeste-spelers kregen plots versterking van de mannen van Balaxy Orchestra en je zag de gastjes groeien van trots. Toen de jamsessie aan zijn eind kwam ging de decibelmeter van de PA nog een standje hoger. De frontvrouw van het ‘orkest’, een echte Italiaanse mama toverde het podium in een mum van tijd om in een speelplaats voor de jongsten. Aanvankelijk zaten ze voor het podium, iets later erop en nog geen nummer later stonden ze allemaal samen te dansen. Zelden zo’n kindvriendelijk optreden meegemaakt.

Het contrast met onze volgende afspraak kon niet groter zijn. In de Lullyzaal van de opera leek wel een of andere ufo neergedaald. Het bamboe-orgel, want dat was het, was imposant, maar nog intrigerender waren de honderden witte heliumballonnen. Tijdens het “fluitconcert” [alle ballonnen waren voorzien van een klein bamboefluitje] werden ze systematisch opgelaten wat resulteerde in een mooi visueel spektakel en een bij wijlen oorverdovend geluid. En toen moest de ufo nog opgestart worden.  ‘Spooky’ is het minste wat je kan zeggen van dat ding. Het vibreerde, pruttelde, brieste, braakte oergeluiden uit, dit alles op aangeven van ruimteveerbestuurder Hans van Koolwijk. [SIC] bracht ons weer onder de mensen met hun 4 saxofonen. Niet het makkelijkste stuk, maar wat mij betreft wel het hoogtepunt.

Daar waar Odegand verdrinkt in zijn succes en bijgevolg nog moeilijk te bezoeken valt samen met de kinderen, slaagt oorsmeer er toch maar weer in om op een originele manier jonge kinderen te laten kennismaken met hedendaagse, traditionele en klassieke muziek, en dit in een zeer aangenaam kader met een leuke sfeer en aan democratische prijzen. Volgend jaar vind je ons er alvast terug, uiteraard met de trein/tram.

Vijf jaar geleden werd Lena op vaderdag geboren. Wat een cadeau! Ik herinner me nog levendig hoe mooi ik haar vond toen ze voor het eerst op mijn buik lag, zo kort na middernacht. En nog steeds weet ze ons allemaal te charmeren, met haar guitig snoetje, haar open blik en haar enthousiasme. Nauwelijks te geloven dat dat kleine meisje al vijf wordt.

Ze keek reikhalzend uit naar de grote dag. Onze poes zou jongskes krijgen rond haar verjaardag, dus hoe dikker Joske werd, hoe dichter die verjaardag kwam. Maar Joske wachtte niet tot 12 juni, maar bracht haar kroost al op Finns verjaardag ter wereld. Een extra troef op haar verjaardagsfeest. Wie het even wat rustiger aan wou doen, wie wou uitblazen van het buitenspelen, het trapezeslingeren of het hangmatzwaaien, die ging gewoon even bij de kleine poesjes zitten. Want wie wordt niet vertederd door zoveel snoezigheid?

Het feest startte al om 12 uur en gelukkig brachten de genodigden de zon mee. Na een aperitiefje werden de buikjes gevuld met zelfgemaakte minipizza’s. Iedereen mocht kiezen wat hij erop wou. Een succesformule, want alle bordjes waren in een mum van tijd leeg. Sommigen schoven zelfs aan voor de tweede ronde. De gaatjes werden nadien nog opgevuld met een ijsje, een koekje of een snoepje. Het is per slot van rekening niet elke dag feest.

Of toch? Ook vandaag, op zondag, ging het vieren verder.  De familie mocht deze keer aan de feesttafel aanschuiven. Op Lena’s verzoek werd er chocoladetaart met aardbeien en rijsttaart gebakken. Er werden liedjes gezongen voor onze twee jarigen, kaarsjes uitgeblazen en cadeautjes opengemaakt. Gelukkig bleef het ook vandaag droog en mochten de mooie feestslingers in de perenbomen blijven hangen.

En morgen wordt de feestmarathon afgesloten met een feestje in de klas. De chocoladecake staat klaar, evenals de ingrediënten voor de ‘fruitbroketjes’ [zoals Lena fruitbrochettes steevast blijft noemen], het klascadeau, door Lena vakkundig uitgekozen, is ingepakt. Het grote, zachte konijn uit de verjaardagskoffer wordt nog eens extra geknuffeld en mag een laatste keer bij Lena in bed. Morgen moet hij terug in de koffer, terug naar school. Tot volgend jaar.