Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.

Toen onze kinderen nog kleiner waren luisterde ik altijd met veel verwondering naar de verhalen van vrienden met oudere kinderen. Maandag dictie, dinsdag muziekles, woensdag zwemmen, vrijdag judo en in het weekend scouts. Ik werd al moe bij de gedachte alleen al. Ik had medelijden met de ouders, die vaak chauffeur moesten spelen, en met de kinderen, die al op jonge leeftijd een agenda met afspraken te volgen hadden.

Maar zie, zoveel jaar later proberen ook wij de puzzel in elkaar te laten passen. Maandagavond circusschool voor Cas in Gent, dinsdag vanaf november yoga [nachools op school] voor Marthe en Lena, woensdagavond gitaarles voor Cas, donderdagavond zwemles voor alledrie [gelukkig maar tot december], vrijdagavond circusschool voor Marthe en Lena in Merelbeke, maandelijks één vergadering in de bib voor de kinder- en jeugdjury en af en toe in het weekend een JNM-activiteit. Ja, hun agenda is ook rijkelijk gevuld. Toen wij klein waren konden we kiezen tussen scouts, ballet en muziek, maar nu is het aanbod nagenoeg onbeperkt. Ik word er soms moe van, van het gepuzzel, het gerij, het bijhouden van alle afspraken. Gelukkig heeft de jongste nog niets in de pap te brokken.

Anderzijds zijn het ook echt leuke hobby’s, waar relatief weinig stress of competitie mee gemoeid gaat. Bovendien waak ik ervoor dat ze niets op woensdagnamiddag plannen en ook niet teveel in het weekend, zodat er voldoende tijd overblijft voor gewoon spelen en/of vervelen. Want vervelen, daar leert een kind uit, daar wordt het creatief van. En creatieve kinderen, die moet je stimuleren en die stuur je dan bijvoorbeeld naar de circusschool, de gitaarles, de JNM, …

De prijs voor meest esthetisch ontwerp zal de nieuwe goodbyn bynto niet winnen, daarom heb ik ook lang getwijfeld over deze aankoop. Maar zijn gebruiksvriendelijkheid wist me toch te overtuigen. Toen de kinderen eind juni thuiskwamen met een superrapport leek me dat dan ook de ideale gelegenheid en werd de bestelling bij Kudzu [een aanrader] geplaatst. Luttele dagen later bracht de postbode een verrassingspakket voor onze drie oudsten. Er werd wat gepalaverd over de kleuren [rood, paars en donkerblauw], maar ze kwamen tot een consensus en de bijgeleverde stickers werden gretig gebruikt om hem te versieren.

Waar heb ik het in godsnaam over, hoor ik jullie al denken. Wel, de goodbyn bynto is een brooddoos met 3 handige, apart afsluitbare vakken. Gedaan met roze boterhammen als er wat aardbeitjes als extraatje in de brooddoos zitten. Vanaf september wordt het vullen een feest en staan rauwe groenten, nootjes en gedroogde vruchten standaard op het middagmenu.

Verlangen we al weer naar school? Bijlange niet. De brooddoos wordt nu gebruikt als we picknicken in de tuin of met de fiets naar de speeltuin gaan. Het mag wat ons betreft dus nog lang zomeren.

Net als vorig jaar had ik ook dit keer Oorsmeer aangevinkt in m’n virtuele agenda. En net als vorig jaar gingen we, op vraag van de kinderen, met de trein. Zo’n tochtje samen doet de spanning nog wat extra groeien: de trein, het eerste zicht op de boekentoren, het grote, bijna lege station, de zoektocht naar de juiste tram, de tramrit en dan de hoek om naar het operagebouw. Of er dit jaar ook zo’n leuk zoekspelletje zou zijn, wou Lena weten. En ja hoor, ook daar hadden ze aan gedacht. Dit jaar mocht je op zoek naar verschillende geluiden aan de hand van zoekkaartjes. Nog voor de start van onze eerste voorstelling hadden we zeven van de acht opdrachten gevonden, het achtste antwoord stond bij andere deelnemers net iets te groot geschreven om het niet gezien te hebben.

“Wagon” stond als eerste geprogrammeerd. Nicolas Rombouts en Joris Caluwaerts combineerden hun grootste hobby’s: muziek en legotreintjes. Op een bijna kinderlijke manier bouwden ze treintjes zo om dat ze als instrumenten konden ingezet worden bij hun composities. Soms solo, soms als begeleiding of als tempobepaler. Het feit dat alles zich afspeelde in een bijna pikdonkere Redoutezaal waar de kinderen op kussentjes vlakbij de treintjes zaten maakte het nog sprookjesachtiger. Soms hadden de treintjes net iets teveel aandacht nodig van de ‘spelers’ waardoor het tempo uit de voorstelling dreigde te raken, maar dat stoorde de kinderen blijkbaar niet. Na een goed half uurtje werd het ‘einde’-wagonnetje aangeklikt en ging het zaallicht heel zachtjes aan. Klaar om te ontwaken uit een eerste muzikale droom.

Lena wou dolgraag nog eens naar de kinderopvang, waar we vorig jaar leuk vertoefden [we hadden toen slechts 2 voorstellingen en meer ‘springuren’], maar dit jaar was het daar heel wat minder. Moeder en dochter [beiden collega boekentorenaars] L. en E. die er vorig jaar iets heel leuks van gemaakt hadden waren er niet en de ruimte zag er op slag een pak minder gemoedelijk uit. Gelukkig hadden we nog genoeg te doen. Op naar de foyer waar we het tweede deel van onze wedstrijd volbrachten: het herkennen van verschillende geluiden via een hoofdtelefoon. Al snel werd het Cas duidelijk dat het om de zelfde geluiden/instrumenten ging als in het eerste deel. Een makkie dus.

We werden vrolijk opgeschrikt door de bende jonge artiesten [zo stond toch op hun badge] van Goeste Majeur. “De Propere Fanfare van de Vieze Gasten”-Junior als het ware: even gedreven, met evenveel overgave en nonchalance, met evenveel lef en passie. We volgden de vrolijke bende naar buiten, naar de Handelsbeurs, want ja, ook Oorsmeer groeit en zwermt uit.

In de concertzaal ontstond een magisch moment: de goeste-spelers kregen plots versterking van de mannen van Balaxy Orchestra en je zag de gastjes groeien van trots. Toen de jamsessie aan zijn eind kwam ging de decibelmeter van de PA nog een standje hoger. De frontvrouw van het ‘orkest’, een echte Italiaanse mama toverde het podium in een mum van tijd om in een speelplaats voor de jongsten. Aanvankelijk zaten ze voor het podium, iets later erop en nog geen nummer later stonden ze allemaal samen te dansen. Zelden zo’n kindvriendelijk optreden meegemaakt.

Het contrast met onze volgende afspraak kon niet groter zijn. In de Lullyzaal van de opera leek wel een of andere ufo neergedaald. Het bamboe-orgel, want dat was het, was imposant, maar nog intrigerender waren de honderden witte heliumballonnen. Tijdens het “fluitconcert” [alle ballonnen waren voorzien van een klein bamboefluitje] werden ze systematisch opgelaten wat resulteerde in een mooi visueel spektakel en een bij wijlen oorverdovend geluid. En toen moest de ufo nog opgestart worden.  ‘Spooky’ is het minste wat je kan zeggen van dat ding. Het vibreerde, pruttelde, brieste, braakte oergeluiden uit, dit alles op aangeven van ruimteveerbestuurder Hans van Koolwijk. [SIC] bracht ons weer onder de mensen met hun 4 saxofonen. Niet het makkelijkste stuk, maar wat mij betreft wel het hoogtepunt.

Daar waar Odegand verdrinkt in zijn succes en bijgevolg nog moeilijk te bezoeken valt samen met de kinderen, slaagt oorsmeer er toch maar weer in om op een originele manier jonge kinderen te laten kennismaken met hedendaagse, traditionele en klassieke muziek, en dit in een zeer aangenaam kader met een leuke sfeer en aan democratische prijzen. Volgend jaar vind je ons er alvast terug, uiteraard met de trein/tram.

We zijn sinds vanavond weer voltallig. Wij met ons zessen en 6 poezenbeesten in en om het huis. Deze namiddag mochten we onze twee oudsten ophalen van hun jnm-kamp, de pimpelpaarse planeetpanda  ofte PPP. Een kamp die naam waardig: primitief leven in tenten op een open plek in het Enamebos, ‘hudo’ incluis. We hebben deze week vaak aan hen gedacht, toen het onweerde, het nog maar eens regende, de wind opstak, het frisser werd ’s avonds,… Maar ze hebben het niet aan hun hart laten komen als we hun verhalen horen.

Op de terugweg van Ename kozen we voor de kleine baantjes van de Vlaamse Ardennen, zodat ze hun verhaal al eens kwijt konden. Verhalen over de partytent, den bonten avond en opblijven tot half één, de waspartij met de tuinslang van de boer, de leiding die ’s avonds in hun tent voor afleiding zorgde tijdens het onweer, de spaghetti die daags nadien op miraculeuze wijze werd omgetoverd in soep, … Niks dan lof over de leiding, over stoere Klaas en zotte Astrid, toffe opper-Pepijn en een dikke pluim voor foer Anaïs.

En wonder boven wonder, ze waren niet [al te] smerig, hadden behoorlijk wat vuile kleren mee, zaten niet helemaal onder de muggenbeten en zagen er zeker niet ondervoed uit. Ze hebben een zeer leerrijke en boeiende week achter de rug en kijken al uit naar volgend jaar. En Lena vind het doodjammer dat zij nog een jaartje extra zal moeten wachten voor ze haar broer en zus mag vervoegen.

Hieronder voor en na.

Vandaag kregen de kinderen van het eerste leerjaar op het forum hun leesdiploma. Het forum is een tweewekelijkse ‘kring’ voor alle leerlingen van de leefschool, waarop projectnieuws gemeld wordt, maar ook ruimte is voor ‘vrije expressie’. Om te tonen dat de eerstejaars niet alleen al flink kunnen lezen, maar ook al behoorlijk kunnen schrijven – met een zeer vrije spelling weliswaar – mochten enkele kinderen een zelfgeschreven verhaal voorlezen. Dit was Marthes verhaal. Het werd voorgelezen door een leerling van het tweede, maar Marthe stond er bij te glunderen.

er was eens een mijsje dat un groote tuin hat met aartbijjen
maar ur was al un maant geen reegen
daar door groejde de aartbijjen niet
dus ze gin naar de wolke en ze vroeg wolk laat het eens reegnen
maar zij de wolk dan moet ik wel kunen weenen
maar hoe kan ik weenen
denk aan iets triest en de wolk deet dat en zoo groejde de aartbijjen

Marthe zit in het eerste leerjaar en mag vanaf nu ook een expo verzorgen. Cas heeft er vorig jaar een over ‘bijen’ gehouden, en dit jaar koos hij voor ‘lego’. De ‘eerstekes’ mogen gewoon iets over zichzelf vertellen. Maar Marthe wou het grondig doen en deed dus wat research [wat doet papa nu precies in de boekentoren?] en maakte een heuse schriftelijke voorbereiding.

Zoals het een professional betaamt repeteert ze haar voordracht al een paar avonden vlak voor het slapengaan, en dit voor een steeds wisselend publiek [deel uitmaken van een ‘groot’ gezin heeft dus ook wel voordelen].

Volgende week dinsdag is het zover. Geniet ondertussen al eens mee van haar schrijfsels.

Op zaterdagavond mogen de kinderen opblijven tot na ‘Dieren in nesten’. Vandaag was er een stukje over een rondleiding in het ‘dinomuseum’ in Brussel. Lena herkende het onmiddellijk en vertelde dan ook doodleuk: “Dat skelet aan de ingang is van een walvis, hé papa? De papa bevestigde dit, want hij was er ook bij toen ze een paar maand geleden met de klas op visite ging bij de dino’s.

“Wat doet dat skelet daar dan?” vroeg Marthe zich af, “Dat is toch geen dino?”

Ditmaal was het Cas die repliceerde: “Maar Marthe, dat museum is niet alleen over dino’s, maar ook over de prehistorie, de oertijd en andere oude dingen, … maar niet over opa en oma.”

Lena had vandaag een zwierig bloemenrokje aan en vond dat, naar eigen zeggen, zeer ‘passelijk’ voor de lente.

’s Namiddags, naar buiten gelokt door het mooie weer, maakte ze samen met Marthe lentegeur. Het recept is heel eenvoudig. Neem zoveel bloempjes van de geurige winterkamperfoelie als maar mag van je mama, plet die zorgvuldig en doe er wat water bij. Heel goed schudden en rijkelijk spuiten op armen en benen. Met een spuitbusje vol gingen ze zo al huppelend de tuin rond om alles een heerlijke lentegeur te bezorgen.

Ja, het doet wat met een mens, die eerste zonnige dagen.