Onder het mom ‘als het goed is mag het ook eens gezegd worden’, een uitspraak van Cas’ eerste leerjaarjuf Annie ter beschrijving van de fijne vleeswaren van de plaatselijke slager, alhier een verslagje van Sunjata.

Een korte inleiding noopt zich. Hier ten huize zijn we al geruime tijd volgers van het werk van Pieter Embrechts en bij uitbreiding van Dimitri Leue. Ze zijn ondermeer bekend van dingen op tv zoals w@=d@, maar de ‘ouderen’ onder ons herinneren zich misschien nog de kakkewieten, het stelletje ongeregeld dat menig tv-show met Bart Peeters onveilig kwam maken. Een hele tijd geleden lag Pieters nieuwste project “Sunjata” hier in de keuken. Marijke had die meegegraaid uit de bib.We waren er onmiddellijk weg van.

Sunjata is geen ‘klassiek’ luisterspel zoals  we ze al een tijdje kennen van het geluidshuis, al sluit het er wel nauw bij aan. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat het minder vrijblijvend is, er worden actuele thema’s als migratie, asiel, spanning tussen autochtonen en allochtonen in verweven, naast milieuthema’s als de afvalberg, het opwarmen van de aarde en dies meer. Maar dat merk je pas als je er echt op let. Het is in de eerste plaats een Afrikaans verhaal vol grappige en soms wel griezelige vertelseltjes over jagers, koningen, toekomstvoorspellers, schele tovervrouwen en andere rare kwieten.

De dubbel-cd wordt hier thuis vaak opgelegd tijdens knutselnamiddagen, en ondertussen kennen de 3 oudsten hem omzeggens van buiten. Ik wist dat ze van het verhaal bij het paleis een voorstelling hadden gemaakt, maar tot voor kort was die enkel bij hen in Antwerpen te zien. Tot ik een paar weken terug de vliegbrief in onze digitale ‘baat’ kreeg en ik zowaar zag dat de voorstelling bezig is met een tournee, met halte in het NTGent.

Lang moest ik dus niet twijfelen om kaarten te reserveren. Bleek dat de matineevoorstelling al uitverkocht was, maar voor de zeven uur shift zag ik nog enkele interessante plaatsen op de eerste rij van het eerste balkon blinken. Ik reserveerde 2 plaatsen meer dan strikt noodzakelijk (ervanuitgaand dat mijn ‘huisvouw’ en onze jongste spruit de thuiswacht voor zich zouden nemen) zodat Cas en Marthe nog een vriendje konden meevragen. Dit liep echter niet van een leien dakje. Hun eerste keuze, twee zusjes uit de klas van Cas en Marthe en hun tweede keuze, een broer en zus uit hun klas haakten af … omdat ze zelf ook al gingen. R. en A. wilden wel graag mee. Zo vertrok ik met een auto vol uitgelaten kinderen naar Gent. Om het geheel een mystiek tintje te geven reden we door de erwtensoep-dikke-mist en wandelden we langs het Geeraard de Duivelsteen naar het NTGent. We nestelden ons in onze zetels en tuurden nog wat over het balkon naar de binnenstromende mensen. Lena was behoorlijk onder de indruk van het gebouw dat ze chique vond, met al het rood en de zachte zetels. De andere kinderen amuseerden zich met het herken-een-vriendje-in-het-publiek-spelletje.

Met het sluiten van de deuren, het dimmen van het licht en de opgang van het doek ging de wondere wereld van de Afrikaanse savanne open. Zo leuk als de cd al is, zo veel leuker is de voorstelling. Het decor, de kostuums, de belichting, stuk voor stuk straffe vondsten. De muziek werd live gebracht en droeg bij tot de zwoele sfeer. Lena was in het begin wel wat ongerust toen ze de jagers met hun vlammende buksen zag opkomen. Maar eens gerustgesteld dat het maar toneeltje was en niet echt, genoot ook zij ten volle van de muziek, dans en grappige dialogen. Moe, maar voldaan en na een staande ovatie verlieten we twee uur later de schouwburg. Op de terugweg werd nog duchtig nagepalaverd over wie welke rol speelde en wie nu wel de grappigste tovervrouw was.

Voor herhaling vatbaar en u daar, ziet u ze ergens in de geburen op de affiche staan, ga erop af. Zeg dat ik het u gezegd heb.

Bij wijze van afsluiter nog een auditief en visueel [jammergenoeg is het videofragment verwijderd van youtube] fragmentje.

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/sunjata.mp3|titles=sunjata _ de jagers|artists=pieter embrechts]

 

Eén van de meest gehoorde vragen aan ons adres is: “En? ’t Is wel druk zeker met vier kinderen?” Tegen alle verwachtingen in antwoord ik dan dat het zeer goed meevalt. Eerlijkheidshalve voeg ik er onmiddellijk aan toe dat ik nog niet buitenshuis werk. Niet dat dat betekent dat ik niet werk, integendeel soms. Het werk is eigenlijk nooit ‘af’. Er ligt altijd wel een strijk op je te wachten of een pluisje dat je verwijtend aankijkt. Daartegenover staan de glijdende uren, het wisselende takenpakket en de vrije invulling van de werkdag. En eindelijk ook tijd om brood of ander lekkers te bakken, te breien, een nieuw recept uit te proberen, … Nee, er bestaan slechtere jobs, denk ik dan zo.

Sommige mama’s hebben na drie maanden moederschapsrust het gevoel dat de muren op hen afkomen, een gevoel dat mij totaal vreemd is. Maar ik ben dan ook de dochter van een huismus en appel- en boomsgewijs is het dus niet verwonderlijk dat ik al graag eens ‘van huisvrouwke speel’. Door de negatieve bijklank heeft men het tegenwoordig over thuisblijfmoeders of thuiswerkmama’s. Het laatste klinkt wat defensief, alsof je moet bewijzen dat je thuis ook werkt. Een evidentie, lijkt me. Alleen iemand die nog nooit het huishouden en enkele kinderen voor zijn rekening genomen heeft, kan zoiets bedenken, toch? Maar ik moet toegeven dat mijn stekels ook omhoog komen als de kinderen vragen wat ik dan zoal doe als zij op school zitten. Dan antwoord ik dat de kabouterkes mij niet komen helpen om te poetsen, strijken, koken en zoveel meer.

Ik probeer het meeste te doen terwijl zij op school zitten, zodat er wat tijd is voor hun verhalen als ze moe thuiskomen. Zelf vond ik dat als kind één van de leukste momenten van de dag. Na school en na een vieruurtje gezellig aan de keukentafel, terwijl mijn mama het eten klaarmaakte. De geur en het vooruitzicht van lekker eten, terwijl ik huiswerk maakte en het buiten langzaam donker werd. Die warmte, die rust en stabiliteit wil ik onze kinderen ook meegeven.

Wat doet dat met je carrière, zo’n loopbaanonderbreking? Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet bijster ambitieus of competitief aangelegd ben. Ik lig niet wakker van mijn carrière. We zullen wel zien daarna, laat mij eerst maar even genieten van mijn tijd als ‘happy housewife’. Bovendien vind ik 4 kinderen opvoeden, zien groeien en evolueren en ervoor zorgen dat ze een leuke kindertijd hebben ook een mooie carrière. Niet dat kinderen een loopbaan in de weg moeten staan, de tijd van de vrouw aan de haard is gedateerd. Maar in de praktijk is de combinatie kinderen-werk veelal een stresserende poging om alle ballen in de lucht te houden. Doordat ik nu thuis ben en alles wat betreft huis, kinderen en school regel, valt er heel wat stress weg. Geen gedoe als er iemand ziek is, geen kunst- en vliegwerk om iedereen op tijd op de juiste plaats te krijgen, geen kinderen in de opvang, … En ik geniet daar eerlijkgezegd enorm van, en ik denk de kinderen ook.

[edit] ik voeg hier een zeer kleine soundtrack aan toe

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/daan_housewife.mp3|titles=housewife|artists=daan] [audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/schedelgeboorten_dat_komt_goe.mp3|titles=dat komt goe|artists=de schedelgeboorten]

Pieter Embrechts kennen jullie misschien als kakkewiet, kompaan van Dimitri Leue bij W@=D@, broer van Tine [die je misschien kent van Los Zand, of als Kelly uit het Peulengaleis, …] en Bert [de bassist van De Laatste Showband], of andere fratsen.

Maar Pieter heeft echter ook een zachtere, minder spring-in-het-veld-kant. Misschien een overblijfsel van zijn opleiding in de richting Kleinkunst aan de Studio Herman Teirlinck. Die Pieter kan  je zeker terugvinden op de cd “Maanzin” die hij in 2004 onder de vleugels van Radio1 mocht uitbrengen. Niet heel erg bekend, maar zeker het ontdekken waard. Bij ons een vaste waarde bij autoritten. Iedereen heeft zo wel z’n lievelingsnummer, maar één nummer zit zeker in de doorsnede van ons aller Venn-diagrammekes en dat is IJsbloemen.

Leun achterover en geniet even mee.

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/ijsbloemen.mp3|titles=ijsbloemen|artists=pieter embrechts]

Het stond al een paar jaar op m’n verlanglijstje, het muziekfestival voor een ‘jong en avontuurlijk publiek’, zoals de mensen van oorsmeer het zelf zeggen. Dit jaar paste het in de agenda en konden de drie oudsten mee, want er wordt gemikt op kinderen vanaf 4 jaar. Gelukkig trok de gutsende regen net voor de middag over en konden we, na een prik voor Marijke en mij, onder een stralend zonnetje de trein nemen naar Gent.

Op het programma stonden een kleine voorstelling ‘Slaap maar’ van ‘De Dagen‘ en de langere ‘Feedback’ van ‘Muziektheater Transparant‘. Over ‘Slaap maar’ kunnen we kort zijn. Ondanks de mooie setting, ergens op de vijfde verdieping van het immense gebouw, bleef het, door het gemis aan interactie tussen muzikante en het jonge publiek, een aaneenrijging van kinderliedjes gespeeld op viool, zonder onderliggend verhaaltje. Jammer, want er zat meer in.

Tussen de twee voorstellingen door hadden we voldoende tijd om de wedstrijd op te lossen. Daarvoor moesten we op zoek naar gekleurde silhouetjes die her en der hingen. Dit waren hints naar bekende kinderliedjes en met de eerste letter van alle liedjes kon je een woord vormen. Door de bereidwillige medewerking van een aantal ouders in de kinderopvang, waar ik trouwens verwelkomd werd door collega L., leidde dit al snel naar de – ietwat voor de hand liggende – oplossing: oorsmeer. Er werden tekeningen gemaakt [deel van de opdracht bij de wedstrijd], de meisjes werden geschminkt [wat bij Lena deze nacht – waarschijnlijk wegens een allergische reactie – voor gloeiende kaken zorgde] en gekeuveld.

Tot ik plots merkte dat luttele minuten later onze tweede voorstelling zou starten. We haastten ons naar de achterkant van het podium van de grote zaal waar we ons posteerden op de aangeboden kussentjes aan de onderzijde van de tribune. Hier wèl en zelfs zeer veel inbreng van het jeugdige publiek, met in één van de solo-hoofdrollen niemand minder dan Cas. Fier als geeneen was hij toen hij na een puike prestatie als coureur van dienst terug zijn kussen opzocht. Er werd genoten en gelachen en het uur was voorbij nog voor we er erg in hadden.

Er was nog net genoeg tijd voor een babbeltje met enkele oud-collega’s en het inruilen van onze wedstrijdformulieren voor een ballon. Om de hoek namen we de tram en tegen het avondeten waren we terug thuis.

Hieronder laat ik jullie even meegenieten van een zeker voor herhaling vatbare namiddag.

De foto hiernaast is een unicum. Het feit dat ik erop sta is al iets, normaal sta ik aan de andere kant van het fototoestel. Het feit dat we er beiden opstaan maakt hem al een stuk specialer. Ik behoor niet tot het soort mensen dat zijn camera in andermans pollen duwt om dan samen met zijn geliefde te poseren voor een of ander wereldwonder. Maar het feit dat wij hier beiden opstaan en er een illusie van ‘dansen’ wordt gewekt, dat is nooit eerder (en later) gezien.

Marijke is niet zo’n danser moet je weten, en ikzelf ben meer een aanhanger van Arno’s “Dancing inside my head“. Maar op je eigen huwelijk moet je wel een uitzondering maken. We overwogen niet echt om een danscursus te volgen en er een spectaculaire ‘Dirty Dancing’-act van te maken. We gingen op zoek naar een nummer waarop je het dansen wat kan vermommen. En wat is er dan beter dan een “tegelplakker”, ofte slow.

Combineer “openingsdans” en “slow” en je komt gegarandeerd op een hoop oersaaie klassiekers uit. En daar wilden we ons van behoeden. Dus gingen we op zoek naar een origineel nummer. Al vrij snel kwamen we bij een nummer van Raymond van het Groenewoud dat gebruikt is in de soundtrack van “Blazen tot honderd“, een Vlaamse film die in 1998 geen potten brak en ondertussen al helemaal in de vergetelheid is geraakt.

Het nummer in kwestie, “Ik wil jouw man zijn”, was toen nog niet gereleased, dat gebeurde pas in 2004. Ik trok dan maar mijn stoute schoenen aan en stuurde een brief naar de manager van Raymond met een woordje uitleg. Een week later ontvingen we een vriendelijk briefje terug en een cassette met daarop het bewuste nummer.

Sindsdien werd er deftig geoefend in de keuken van ons appartementje in de Langemunt in Gent. Gelukkig is het nummer slechts 2″22 lang, wellicht het kortste openingsnummer sinds mensenheugenis. Desalniettemin verwoordt het precies dat wat we graag aan de wereld wilden laten zien.

We kregen er trouwens heel wat positieve reacties op. Daarom zetten we de tekst van het nummer ook op de bedankingskaartjes voor ons huwelijk. Omdat jullie dat kaartje ondertussen al lang ergens verloren gelegd hebben of het gebruikt hebben als bladwijzer in “Het verdriet van België”, op pagina 4, hier nogmaals de tekst en de muziek.

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/raymond.mp3|titles=Ik zal jou man zijn|artists=Raymond van het Groenewoud]

ik zal jouw man zijn

ik zal jouw man zijn
jij zal mijn vrouw zijn
en we reizen door de tijd
tot we wankel zijn en grijs
ik schrijf jouw naam in mijn ring
jij schrijft mijn naam in je ring
en de rest gaat aan ons voorbij

ik zal mijn weg gaan
jij zal jouw weg gaan
maar we worden toch altijd
naar elkander terug geleid
ik hou mijn hevigheid voor jou
jij voelt je man en ik voel me vrouw
en de rest gaat aan ons voorbij

ik houd jouw hand vast
jij houdt mijn hand vast
en we lopen zij aan zij
tot we wankel zijn en grijs
al mijn verhalen zijn voor jou
ik ben jouw man jij bent mijn vrouw
en de rest gaat aan ons voorbij

Nog een kleine uitsmijter op het voorproefje van daarnet. Om de teksten van ‘Het zesde metaal’ helemaal te doorgronden neem je er best het tekstboekje eens bij. Toch wil ik jullie prikkelen met volgende stukjes

Gie è gekookt, ik vin’ het lekker en gie staa’ vroeg ip, ik zette de wekker.
De taken zijn eerlijk verdeeld.

of ook nog

Meester Bob in ’t eerste studiejaar vroeg ’t verschil van tien en zevene.
-“Da ‘kan toch nie’ vree moeilijk zin, want tien es tien en zevene es zevene…?”
Maar ’t wa’ da’ niet dat ie moeste weten, ’t wa’ ton al duidelijk da’ ‘kik d’n domsten ginge zijn.

Na een dikke week zonder nieuws gaan we weer van start. De stilte had alles te maken met onze vakantie op ‘t donderswal in Lo en het ontbreken van een internetverbinding . Over de vakantie vertel ik later nog wel meer, als de foto’s ‘ontwikkeld’ zijn. Maar om jullie niet helemaal te doen afhaken toch alvast een voorproefje in de vorm ‘de soundtrack van de week’.

Toen we vrijdagmiddag aankwamen en ik na het uitpakken, dat is: Marijke pakt uit terwijl ik de Colruyt van Diksmuide een bezoekje breng, het krantje van het lokale vvv-kantoor doornam, viel m’n oog op de “zomerse muziekavonden’. Op het programma die avond stond ‘het zesde metaal‘, de groep rond Wannes Cappelle, een groep met West-Vlaamse roots en dito teksten. Samen met Cas toog ik dus kerkwaarts, want de avonden worden georganiseerd in de kerk, en sinds dit jaar zelfs op een podium (al is het slechts 35 cm hoog). Enige consternatie aan de ‘kassa’, want het bleek dat wij de eersten waren die AAD (aan de deur) tickets wilden en dat was de voorbije seizoenen nog niet voorgevallen. Ik wees hen in hun eigen foldertje op de juiste prijs [een euro meer dan de VVK], maar ze waren zo gecharmeerd door m’n eerlijkheid dat ik alsnog het voordeeltarief genoot. Dat het merendeel van de aanwezigen een abonnement had bleek al snel. ‘Het zesde metaal’ was overduidelijk het buitenbeentje in de programmatie van dit jaar. De kerk was gevuld met een bonte mengeling ‘locals’ die na het Franse chanson van de week ervoor wat werden afgeschrikt door een podium met daarop naast een contrabas ook enkele elektrische instrumenten. Het concept PA was wellicht ook nieuw en trok voor aanvang heel wat belangstellenden.

Aangezien ik mijn basis ‘schietgerief’ had meegezeuld informeerde ik naar de mogelijkheden bij de manager, die te herkennen was aan de stapel leaflets die hij gretig uitdeelde. ‘Geirne’ was zijn antwoord. ‘He moet ze ton moar ne kier deure sturen mè je noame up, veur de saait’ was zijn antwoord. Maar zoals gezegd, de beeldekens zijn voor later deze week.
Zo gebeurde het dat ik me tijdens het concert door de kerk bewoog en achteraan flarden opving van gesprekken tussen de ‘locals’ en de organisatoren:

• ‘nie vrie akoestisch wel nie hé’
• ‘hieel wat anders dan veurige weke’
• ‘kverstoa em nie altied hoe’

Persoonlijk vond ik het een erg leuk concert waarbij je zag dat de bandleden zich amuseerden op het ‘verhoog’. Een band die trouwens bestond uit een paar invallers, waaronder Tom Pintens. De nummers werden aaneengeregen door anekdotische verhaaltjes over het kopen van een mercedes, zijn bioboer-periode, het concept ‘appartement’ voor ‘Lonaars’, het in zonde leven van zijn zuster. Dat niet iedereen in de zaal de groep kende vond Wannes niet zo erg: “da heef nie, ek kost ulder ook nie allemoale”.

Nu is het aan jullie om de groep te ontdekken. Hieronder enkele nummers uit hun eerste album ‘akattemets’:

Hun eerste singel ‘est miskien’

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/01_est_miskien.mp3]

Een tweede nummer dat op radio 1 toch wat airplay kreeg: ‘keuning van de jacht’

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/04_keuning_van_de_jacht.mp3]

En als derde, het iets minder zoete ‘ik haat u nie’

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/10_ik_haat_u_nie.mp3]