Het eind van de vakantie was in zicht. Eentje met, voor de kinderen, toch wat lichtpuntjes: feest, cadeautjes en nieuwjaarsbrieven. Voor de rest zat het niet echt mee. Toch zeker het weer niet. Geen sneeuw, iets waar vooral Lena op hoopte, wel miezerig herfstweer.

Zaterdag: Marthe keek enorm uit naar maandag, dan zag ze haar beste vriendinnetje van school terug, Cas mocht uitslapen en hield zich ‘in stilte bezig’ op zijn kamer, maar Lena verveelde zich wat. Of ze niet naar de bakker mocht? En zie, ons dagelijks brood bleek niet afdoende om de dag rond te komen dus mocht ze de straat oversteken. Eureka, ze kwam met een plannetje thuis. Ze wou graag met haar oudste broer en zus gaan sterrezingen.

We hadden het nu niet onmiddellijk van ons Lena verwacht, maar ze klonk zeer overtuigd. Marthe zag het vrij snel zitten om mee op pad te trekken. Bij Cas was iets meer overtuigingskracht nodig om hem vanuit zijn comfortabele cocon te halen. Marijke ging op zoek naar ‘goudkarton’ om een paar kronen te knutselen en ik trok de tuin in om de hazelaar een paar jonge scheuten afhandig te maken. Deze boog ik om tot lantaarnhoudertje en sterrehanger. De verkleedkoffer werd overhoop gehaald en al gauw stonden er 3 koningen die naam waardig klaar om hun tocht aan te vatten.

Na een laatste repetitie van hun lied trokken ze, zonder wierook, mirre of goud, maar met een brandend lichtje, een bengelende ster en een leeg geldkoffertje de baan op.

Een paar uur later arriveerden drie dolenthousiaste straatvanen terug aan de voordeur. Een kistje vol centjes en een zak vol snoepgoed. Ze hadden het blijkbaar een beetje tactisch gespeeld. Op zaterdag is “het zoeteke”, de lokale doopsuiker – annex spekkenwinkel open en dat was hun eerste doel. En daar was het blijkbaar al goed prijs. Maar ook  bij de rest van de bezongen huizen bleken ze behoorlijk in de smaak te vallen.

Cas had al snel dollartekentjes in z’n ogen en die moesten rollen. Het duurde niet lang of hij had een snood plan. De kinderen krijgen elk jaar een bepaald bedrag dat ze zelf mogen besteden aan één of ander. Als hij dat bedrag nam en z’n dagopbrengst erbij optelde kwam hij jammergenoeg nog net tekort om z’n jongste droom, een Penny Board (of een goedkopere variant daarvan) te kunnen kopen.

Hij was het dus die de ander twee een dag later, op de echte driekoningendag, terug op sleeptouw nam. Ondanks het feit dat heel wat mensen blijkbaar naar de nieuwjaarsdrink van de gemeente waren afgezakt bleek ook deze tocht redelijk succesvol. Afdoende alleszins om z’n jaren tachtig-achtig skateboard online te kunnen bestellen.

En zie, deze namiddag stond zijn stevig in het karton gewikkeld board te wachten op een nieuwe eigenaar. Instant gratification als het ware, dat in schril contrast met de meisjes die al lang blij waren met hun snoepje.

Afscheid

is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen en verpakken in
goede gedachten der herinnering

is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten

is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag der belevenissen
loskomen en achterlaten
en niet kunnen vergeten.

W. Bruyninckx

Geen nood, zelfs na – dag op dag – 16 jaar samen met Marijke voel ik geen nood om naast de pot te pissen. En toch is er een nieuwe liefde in m’n leven. Ik verklaar me even nader.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Cas startte met z’n lessen bij de Circusplaneet. Hij vroeg er in der tijd zelf naar en het was makkelijk in te passen in het schoolschema: op vrijdag na de les op wandelafstand van de school. Mijn taak bestond er toen uit hem af en toe op te pikken aan het eind van de les en vrolijk foto’s te maken van hun eind-showke. Die zomer liep Cas ook voor het eerst mee met de circusplaneet in de openingsstoet van de Gentse Feesten.

Het jaar erop waren er al twee circus-tisten in de familie. Omdat de circusplaneet toen 15 jaar bestond werd er een groots opgezet spektakel bedacht met een optreden in de grote zaal van het NTGent. Hiervoor zochten ze wat bereidwillige ouders om logistiek een en ander in vlotte banen te leiden. Ik gaf me op als “loopjongen” en toen werd al duidelijk dat de groep vrijwilligers wel een toffe bende was. Bij de circusplaneet gaat het immers niet om ‘de beste’ willen zijn, of om de meeste trucjes kunnen. Hier vind je geen competitiedrang of strevertjesgedrag. Alles verloopt er in een zeer gemoedelijke sfeer waardoor ruimte gecreëerd wordt om zelf je weg te zoeken in het aanbod, maar dan wel onder begeleiding van een superteam.

Vorig jaar zat de helft van ons gezin van tijd tot tijd in een les van de circusplaneet. Weliswaar verspreid over 2 dagen en 2 locaties. Marthe en Lena volgden les in Merelbeke op dinsdag en Cas ging op maandagavond naar Gent. Ik combineerde zijn les met ‘commiskes’ in de Colruyt en Bioplanet en, als er nog wat tijd over was, met wat kletsen met de andere ophaalouders.

Ondertussen had ik me ook wat verdiept in wat het ‘circus’ te bieden had. Ik gruwel eigenlijk van ‘circus’ zoals ik dat kende van in m’n kindertijd. De geur van zoogdierderivaten in vochtige tochtige tenten, flauwe clowns en saaie dieren. Gelukkig heb ik het hier over een heel ander soort circus. De leeuwen en lama’s zijn vervangen door diabolo’s, flowersticks, tonnen, kegels en eenwielers en de verlepte circusdirecteur door jonge enthousiaste gasten. We gingen naar voorstellingen van het jeugdcircusfestival tijdens de Gentse feesten, zagen leuke acts op Brouwsels op Straat in Eke en ontdekten ook CirkAalst. Groepen als Zinzi en Evertjan, Katleen Ravoet, Cie Ea Eo, Compagnie Azeïn, Cie circ’ombelico leerden ons hoe schoon het hedendaagse circus wel kan zijn. Ik hoop jullie in de toekomst dan af toe ook te kunnen laten meegenieten van die schoonheid door jullie een verslagje voor te schotelen van zaken die we zagen. Ik heb alvast een nieuwe rubriek aangemaakt: circzaken.

Toen de circusplaneet op zoek was naar ‘leerlingen’ èn ouders voor hun act tijdens de openingsstoet van de Gentse feesten dit jaar aarzelde ik niet en we hebben ons met z’n vieren aangemeld voor de eerste repetitie. Onder deskundige leiding van Vicki leerden we onze eerste knepen van het piramidebouwen. Na een maand van intensieve training zagen we ons niveau zienderogen stijgen. Versta hieronder dat we gezwind met iemand in onze nek wandelden en we simpele piramides in een vlot tempo konden opbouwen en veilig weer afbreken.

De openingsstoet werd een succes en al gauw begon het te kriebelen om daar toch nog iets verder mee te doen. Blij als een jong hondje was ik dan ook toen eind deze zomer een mailtje in m’n inbox zat waarin gepolst werd naar een verderzetting van de repetities tijdens de rest van het jaar. Zo zullen we dus vanaf nu elke laatste zondagochtend van de maand te vinden zijn in het oude turnzaaltje van de circusplaneet om zo volgend jaar nog spectaculairder uit de hoek te kunnen komen tijdens de stoet.

Toevallig zag ik via de redactie ‘Het nieuwe zoet‘, een Panorama-reportage die onlangs de persprijs voor duurzame ontwikkeling toegekend kreeg. Het gaat niet alleen over Stevia, maar ook over wat suiker met een mens doet en waarom het in zoveel producten zit. Nepsuiker is omstreden en vaak nog slechter voor de gezondheid, dus dat kan bezwaarlijk een goed alternatief genoemd worden. Er werd dan ook geopperd dat we misschien moeten proberen gewoon veel minder suiker te eten. Als je hoort dat we gemiddeld 40 kilo per jaar per persoon eten, dat zijn toch hallucinante cijfers!

Een doorsnee Vlaams gezin en Koen Fillet mochten proefkonijn spelen en drie weken zonder suiker door het leven te stappen. Moeilijk, uiteraard, maar blijkbaar vooral in het begin. Koen vertelde dat hij na afloop een stukje marsepein at en het eigenlijk ondraaglijk zoet vond. Om maar te zeggen dat je smaakpatroon snel kan veranderen.

Naar analogie met ‘dagen zonder vlees’ zijn Steven Vromman, de lowimpactman, en enkele anderen gestart met ‘dagen zonder suiker‘. Ze nemen zich voor de hele vastenperiode [nee, van die katholieke opvoeding geraak je nooit meer af] geen suiker te eten en dus ook geen producten waar suiker in verwerkt zit. Bewonderenswaardig vind ik dit en ik vroeg me af of ik het ook zou kunnen, zo een tijdje zonder suiker. Ik nam me dan ook voor te starten met een ‘week zonder suiker’, als proef, om te zien of ik het kan.

Toen ik bij het avondeten mijn plannen op tafel gooide was ik verrast door de reacties. Ik had rollende ogen verwacht bij Geert en commentaar in de zin van ‘welk boek heb je nu weer gelezen?’, maar tot mijn verbazing zei hij dat hij meedeed. En ook de kinderen wilden het wel eens proberen, al vinden we een suikerarme week voor hen al een mooie prestatie. Lena is zeer plichtsbewust, dus moeten we er wat op toezien dat ze het niet al te serieus neemt, we willen immers niet dat ze zich schuldig voelt als ze een koek eet.

En nu zijn we ruim een week verder en vullen we ons bij ‘goestingskes’ nog steeds met fruit, rijstwafels, volkoren crackers, noten en rozijnen. Vaak eet je iets zoets op automatische piloot en het vraagt even tijd om daarvan af te geraken. De eerste dagen waren de moeilijkste: lichte hoofdpijn, honger en een beetje flauwtjes, maar na drie dagen was ook dat voorbij en voelt het gewoon goed. Het gewichtsverlies is mooi meegenomen, de diepere nachtrust ook,  maar wat me het meest opvalt en verwondert is dat ik rustiger en geduldiger ben. Meer motivatie om het nog wat langer vol te houden heeft een mens niet nodig, toch?

Het is vandaag een week geleden. Al verschillende keren vroeg Geert mij er een stukje over te schrijven, maar wat schrijf je als je lievelingspoes aangereden is? Dat je hem mist en iedere dag aan hem denkt als je het kussen ziet waar hij het liefste op lag? Dat de avonden iets minder gezellig zijn? Dat je de twee andere poezen zou inruilen als je daarmee hem terugkreeg? Dat het niet went, een poes verliezen, ook al ben je groot en weet je dat het maar een dier is. Allemaal waar, maar het verandert niets aan de feiten.

Normaal staat Geert om kwart na zes op en geeft hij onze poezen eten vooraleer de trein te nemen. Vorige week woensdag kon hij dankzij de krokusvakantie met de auto naar het werk. Een beetje langer slapen dus. Toen hij iets na zeven naar de wagen stapte zag hij hem onmiddellijk liggen, aan de zijkant van de weg. Nog slap en warm, met wat bloed uit zijn neus.

De rest van de dag lag hij in een dekentje gewikkeld in de garage. Vooral Finn en ik zijn verschillende keren gaan kijken. Finn uit nieuwsgierigheid [‘Thor leeft niet meer!’, ‘Thor heeft beetje bloed aan mond en neus’, ‘Thor nog aaike geven’], ik omdat ik het moeilijk kon geloven.

Hij is geboren op de dag dat Finn één werd en was onmiddellijk mijn lieveling. Hij had er ook het karakter voor. Niets eigenzinnig of wispelturig poezengedrag, Thor was een poes met een hondenkarakter: aanhankelijk, trouw en meegaand. Overdag het liefst in de keuken op het grijze kussen, ’s nachts op pad om muisjes te vangen, voor hen was hij onverbiddellijk. Bovendien was hij veruit de mooiste poes die we al gehad hebben: zilvergrijs, slank gebouwd, spitse kop en een lange staart, als je hem zag kon je een beetje begrijpen waarom Egyptenaren hun katten verafgoodden.

Het heeft blijkbaar niet mogen zijn. Rust zacht in uw putteke tussen de planten, Thor.

Zorgzaamheid mag dan misschien niet hip of trendy klinken, het is een waarde [nog zo’n ‘ouderwets’ woord] waar wij veel belang aan hechten. Een gesprek met een collega-mama zette mij hierover aan het denken en deed me inzien hoe diep het verankerd zit in onze opvoeding en in alles waar we voor staan. Dat gaat van zorgzaam omspringen met de spullen die je hebt [een evidentie lijkt me als je kiest voor mooie, kwaliteitsvolle producten], zorg dragen voor natuur en milieu, zorg dragen voor anderen en voor jezelf. Wellicht ligt onze perfectionistische aard en onze opvoeding [beiden product van de jaren ’70 en grootgebracht door een huismoeder die noodgedwongen zorgzaam moest omgaan met alles] aan de basis hiervan en geert en ik zitten daarin gelukkig op dezelfde golflengte. Let op, het is een groeiproces geweest. Geert heeft de door zijn broer gekoesterde matchbox auto’s ontdaan van alles wat los of vast zat en had altijd ‘malchance’ met zijn fietsen. Het zit dus niet in de genen. Ook bij onze jongste brokkenpiloot is nog werk aan de winkel op dat vlak.

Ik las onlangs dat de financiële crisis en de onheilspellende klimaatberichten de mensen nostalgisch doen teruggrijpen naar wat ze kenden uit hun kindertijd. Naaien en breien blijken toch hip, ambachten zijn ‘in’,  jonge mensen leren weer hoe ze kledij verstellen, zelf brood bakken en vergeten groenten worden in ere hersteld. Een positieve evolutie als je het mij vraagt. Maar als ik rondom mij kijk en mijn roze bril afzet, zie ik toch dat dit iets voor enkelingen is en zeker geen gemeengoed. Al staat er vandaag een artikel in de krant waarin het zelfvoorzienend leven één van de trends van het ogenblik genoemd wordt. Maar onmiddellijk wordt daar de kanttekening bij gemaakt dat het vooral bij jonggepensioneerden een manier is om uit te pakken, een statussymbool als het ware. Jonge gezinnen doen het vaak vanuit een sterk milieubewustzijn en vanuit het idee dat het goedkoper is, al kunnen ze zich daar natuurlijk in vergissen.

In tijden van crisis wordt sowieso al meer op de portemonnee gelet en is het prijskaartje in veel gevallen bepalend voor de keuze. Daarbij vergeet men gemakshalve dat goedkope spullen meestal ook minderwaardig en dus sneller kapot zijn en je ‘in the long run’ beter af zou zijn met iets kwalitatiefs. Minder, maar beter, en daar dan zorg voor dragen natuurlijk, da’s zo’n beetje ons devies.

Enkele frappante voorvallen op school bevestigen mijn aanvoelen dat zorg allerminst de norm is. Meer een werkpunt voor als er eens tijd over is. Niet dus. We prijzen ons gelukkig met een aantal gelijkgestemde vrienden, maar het is confronterend om vast te stellen dat buiten ons eigen kleine wereldje die zorgzame houding vaak de duimen moet leggen voor onachtzaamheid en nonchalantie. Een mens vertrekt [naiëf, ik weet het] toch teveel vanuit zijn eigen waarden en normen. In ieder geval zijn we enkele illusies armer en – hopelijk – een les wijzer.

Gisterenavond laat lag ik in bed nog wat te mijmeren. Ik bedenk dat ik graag eens ‘zokken’ wil leren breien, net zoals mijn grootmoeder vroeger voor ons deed. Warm, de ideale manier om restjes wol op te gebruiken en als kind vonden we het ook bijzonder leuk om ermee te glijden op tegels [wel niet zonder risico’s]. Als wij het in de familie over ‘zokken’ hebben weet iedereen dus wat je bedoelt, maar daarbuiten? Ik heb het niet over sokken, maar over dikgebreide, aansluitende pantoffels die tot  aan de enkel komen en die je over je kousen trekt. Meme Martha breide voor iedereen die dat wou ‘zokken’, aan de lopende band, zo leek het wel. Het is dan ook met de nodige nostalgie dat ik er een paar aantrek.

Bij de gedachte aan meme voel ik plots de tranen in mijn ogen prikken. Vreemd, want ook al blijf ik haar missen en denk ik regelmatig dat ik het jammer vind dat ze enkel Cas gekend heeft, het grote verdriet is toch wat gesleten. Ik denk terug aan de koude wintermorgen waarop mijn moeder ons wakker belde om te vertellen dat meme gestorven was en met een schok realiseer ik me dat het dag op dag 9 jaar geleden is. Een week later, op de dag van haar begrafenis, was de wereld koud, wit en stil. Zoals het hoorde.

Zelfs voor de komst van de sint doken bomen, sterren en kerstmannen op in het straatbeeld, iets wat vooral bij Lena op grote verontwaardiging kon rekenen. Maar nu sinterklaas en zijn trouwe helper veilig en wel op weg zijn naar Spanje, mag de kerstversiering van de zolder gehaald worden. Al blijft Lena ook dan heel eerlijk in haar reacties.

Bij het optuigen van de boom gisterenavond lieten Marthe en ik ons wat meeslepen door ons enthousiasme. Tot Lena kwam kijken en zei: “Maar mama, stop, hij hangt te vol!” Toen ik vroeg wat ze niet mooi vond, was haar doordachte antwoord: “Ik vind alles wel mooi, maar ’t is gewoon teveel.” Ik heb haar laten beslissen wat er terug uit moest en, toegegeven, hij is nog mooier nu dan eerst. Weglaten is de kunst, een hele wijsheid voor een zesjarige.

Net voor het donker werd zijn we die boom traditiegetrouw met de kruiwagen gaan halen. Het was dit jaar evenwel niet evident. Toen ik de eerste keer ‘op prospectie’ ging bij ‘het boerke’ naast de markt vond ik niet de juiste boom. Niet dat ik bomen met een apart model of twee toppen wil discrimineren, maar je moet er toch vier weken op kijken. Er werd dus even overwogen af te stappen van ons vaste adres, maar na het zien van bomen zonder kluit [zielig!] en peperdure in pot gekweekte bomen keerde ik op mijn stappen terug. Toen we van school kwamen zagen we net een tractor met een nieuwe lading kerstbomen de vierhoekshoeve oprijden en daaruit kozen we een mooi exemplaar. Vanaf nu tot zes januari bij ons te bezichtigen en met dank aan Lena sober versierd.

Ik zou het er niet over hebben, maar het moet er toch eens uit, op gevaar af vanaf nu voor ‘geitenwollensok’ versleten te worden. Aanleiding is een kort bezoekje aan de Aldi. We reden er voorbij en Geert vertelde al lachend dat er wollen ondergoed in de aanbieding stond. Ik kon het nauwelijks geloven en moest het met eigen ogen zien.

Maar wat ik zag en voelde was helemaal iets anders dan al het wollen ondergoed dat wij in huis hebben, en dat is ondertussen toch al een behoorlijke collectie. Nochtans was op de verpakking te lezen waarom merinowol zo aangenaam is en wat de voordelen ervan zijn. Alleen stond er ook in kleine letters onder: 100 % cotton. En toch durfden ze er 19, 99 euro voor vragen! Mijn haar kwam recht. Dit leek mij iets voor de Keurinsdienst van Waarde, maar tot op vandaag blijft het wachten op een Vlaams equivalent. Jammer, want het levert fijne televisie op en het maakt je wijzer en kritischer als consument.

En ja, ook wol namen ze al eens onder de loupe. Want de ene wol is de andere niet en het meeste van wat op de markt te koop is, is jammergenoeg dieronvriendelijk ‘geoogst’ en wordt zwaar chemisch behandeld. Gelukkig is het wol-zijden ondergoed van de bekendste merken [mijn favorieten blijven Living crafts, Cosilana en Engel] geproduceerd met aandacht voor dier en milieu. Het kan duidelijk ook anders. Is het toeval dat de meeste merken Duits zijn? Ik ben allesbehalve Duitsgezind, maar hier moet ik hen toch nageven dat ze mooie dingen maken [maar Aldi is ook Duits dus gelieve niet te veralgemenen]. Niet alleen ondergoed natuurlijk, wat dacht je van de kledij in gekookte wol van Disana? Onze Finn is in ieder geval al verknocht aan zijn salopette. “Lekker warme broek”, zegt hij zelf. Wat was dat ook alweer over de waarheid en de kindermond?