Ik luister zelden naar de radio op het werk. Heel af en toe, als ik repetitieve taken uitvoer in photoshop zet ik de ‘webradio’ eens op. Zo hoorde ik vorige week dat ze bij radio 1 vrijkaarten wegschonken voor een exclusieve Radio1 sessie van Eva De Roovere die haar nieuwste telg, ‘Mijn huis’, kwam voorstellen. Dus maar gauw mijn kans gewaagd en een mailtje gestuurd. Eva hebben we leren kennen toen ze Kadril kwam vervoegen, ergens op de rand van het vorig millenium. Een frisse verschijning die de groep een nieuwe boost gaf. Nadien volgden we haar nog bij haar doortocht langs Oblomov en haar duetten met Gerry De Mol. Je kent wellicht wel het aanstekelijke ‘Op een hoopje’.

Nadien ging ze ‘solo’ zoals dat heet, en ondertussen leverde ze al haar derde cd af. Uit de vorige onthouden we leuke liedjes als ‘De Jager’, ‘Slenterblues’ en ‘Orpheus’. Platen die ik eigenlijk nooit bij hun release zou kopen, maar bij een passage aan de MediaMarkt voor een habbekrats wel eens meepluk uit de rekken.

Terug naar vrijdagavond nu. Aangezien het ging om 2 vrijkaarten boden zich een aantal mogelijkheden aan: Marijke meevragen, maar dan moesten we opnieuw op zoek naar een babysit in deze al vrij drukke periode, of Cas meevragen. In zijn map met akkoordenschema’s zit ook ‘Fantastig Toch’, een van zijn favorieten trouwens. Veel overtuigingskracht had ik niet nodig, de ingredienten: Eva De Roovere, op stap, optreden, Brussel, laat opblijven,… deden het meteen. Zo zaten we rond 19u ergens op de E40 terwijl we, ter voorbereiding, het repertoire van mevrouw De Roovere nog eens door de boxen lieten schallen. Daarbij merkte hij op dat er wel heel veel instrumenten in de nummers ronddwaalden. Naast de gebruikelijke drum, gitaar en bas ontwaarden we vaak een pompende bassax, een hammond-orgel, een handxylofoontje en een tamboerijn. Dit brengt een interessante gelaagdheid in de nummers die de sfeer snel bepalen.

Na de toegangscontrole werden we begeleid naar de Marconi-studio, waar plaats is voor zo’n 200 genodigden. Ik deponeerde Cas ergens voor het podium en ging, met fototoestel in de hand, even op verkenning in de zaal. Bij aanvang van het concert merkte ik dat Cas zich voor de gitarist had gevleid. Net op het podium, zonder te storen of in de weg te zitten van cameraman en huisfotograaf. Zo had hij een prima zicht op zijn lievelingsinstrument en kon hij af en toe ook wel eens meepiepen naar diens akkoordenschema’s. Na een aantal nummers begon het concert een beetje te kabbelen. Wellicht heeft het te maken met het feit dat Eva’s zang vaak hetzelfde klinkt. Een kort duetje met een lauwe Thé Lau bracht daar niet zoveel verandering in. Jammer genoeg kwam Piet ‘Ozark Henry’ Goddaer, die ‘Antwerpen’ schreef en voor het eerst in het Nederlands te horen is op de cd, niet langs.  Wel ging de begeleidingsband zich meer en meer in z’n sas voelen. Zij droegen vaak het nummer en je merkte dat Marc De Maeseneer met zijn sax alles in een vettige, maar zeer verteerbare saus, goot. Het spelplezier steeg naarmate de avond vorderde met als apotheose de bisnummers waarbij het publiek maar al te graag meezong met ‘Orpheus’.

Na het concert kwamen Eva en de muzikanten een babbeltje slaan in de al vrij snel leeglopende zaal (er was nochtans gratis drank naar believen). Zo kregen wij ook even de tijd om te zeggen dat we wel genoten hadden van het optreden en dat Cas zeer blij was dat ‘Fantastig Toch’ ook op de setlist stond. Toen ze hoorde dat hij dit oefende voor z’n gitaarles kreeg hij  een persoonlijke noot bij haar handtekening die we met een geleende pen op ons uitnodigingsbrief lieten noteren.

speel veel
speel goed
eva

Dartel als een jong veulen verlieten we daarna de zaal. Op weg naar de parking hielden we nog even halt om een jong vosje, dat ons pad kruiste op het voetpad, te groeten. Hij monsterde ons om even later het naburige struikgewas in te duiken.

Ik lastte een korte ‘détour’ in op de terugweg om Cas even te laten genieten van de avondverlichting van het Atomium, terwijl Eva ons bleef vergezellen vanuit de cd-speler.

Jullie vertellen dat Gent zijn eerste lichtfestival achter de rug heeft is wellicht een open deur intrappen. Daar waar er vooraf niet zoveel animo rond was, veranderde alles na de eerste doortocht in het journaal. Donderdagavond ben ik, samen met een aantal collega’s, de stad rondgetrokken om de verschillende kunstwerken te ontdekken. Er hing een leuke drukte in het centrum, een beetje als de avond voor de Gentse feesten. Maar koppenlopen was er niet echt bij. Leuk meegenomen, zo konden we makkelijk de verschillende attracties ontdekken en blijven hangen daar waar we wilden. Omdat het concept en de ‘kunstwerken’ kindvriendelijk waren wou ik graag terugkomen met de drie oudsten.

Aangezien vrijdagavond toch al wat drukker is dan de andere avonden door de circusles van Marthe en Cas werd de trip verdaagd naar zaterdagavond. Dit met het risico dat er meer volk zou zijn, maar door vroeg te starten zou dat nog wel allemaal meevallen, zo dacht ik althans. Die hoop werd snel de kop ingedrukt toen we al bij het binnenrijden van Gent moesten aanschuiven. Dan maar een alternatieve route berekend en via een paar sluipwegjes de auto geparkeerd aan het rectoraat van de UGent. Hier ook al: veel volk, aanrijdende auto’s, fietsers, drommen mensen te voet. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en gepakt met een picknick (lees: boterhamdoos volgestouwd met sandwiches met kaas en choco [voor de gelegenheid] en een veldfles water) trokken we naar het centrum. Na onze eerste tussenstop, aan de leuk gevonden projectieplaats voor Jonas Geirnaerts Flatlife, moesten we even wachten om de Fatback Brass Band aan het werk te zien. Een ideaal moment voor een geïmproviseerd aperitiefje op de trappen van de kiosk van de Kouter.

Daarna ging het richting Aula waar reeds een ellenlange file stond. Dan maar snel naar de binnentuin van D’haene-steenhuyze voor de feeërieke en poëtische bloemlampjes van Sophie Guyot. Maar ook hier stond reeds een massa mensen aan te schuiven voor wat wellicht een ‘passage’ zou zijn aan het ‘elentrieken’ bloemenperk. Dan maar spoorslags [voor zover dat gaat door een door een mensentsunamie overspoelde Veldstraat]  naar de Korenmarkt voor wat wellicht het meest verbluffende stukje van de avond was. Spectaculaires toverde er op het postgebouw een hightech sprookje waarbij je niet wist waar eerst te kijken. Verbluffend staaltje van techniek, ook al liet die het eerst afweten waardoor het gebouw, bij de heropstart van de 6 [zes!] pc’s die het ding aanstuurden, ongewild sponsor werd van Microsoft Windows xp.

Zodra alle pc’s en projectoren terug ‘on speaking terms’ waren genoot iedereen, met veel ‘oohs’ en ‘aahs’. We vervolgden onze weg via het in ‘lichterlaaie’ staande Belfort, langs de nachtlampjesbijeenkomst aan het NTGent naar de Achtersikkel voor het intrigerende en volgens de meisjes af en toe akelige werk van Mr. Beam. Duck Soap van Het Pakt was de laatste stop van onze nachtelijke tocht. Moe, koud (ondanks het wollen ondergoed en het extra laagje), maar zeer tevreden keerden we terug naar de auto.

Als het van de kinderen afhangt gaan we volgende keer opnieuw naar het ‘lichtjesfestival’, maar dan misschien wel op de eerste avond.

Enkele jaren geleden ontleenden we eens uit de plaatselijke bib ‘Tomte Tummetot’, een hartverwarmend winters boek van Astrid Lindgren over een  huiskabouter die ’s nachts over de bewoners op een boerenerf waakt. Ik herinner me vooral de feeërieke sfeer en de mooie tekeningen. Besneeuwde, weidse landschappen, bossen, enkele boerderijen en een heldere maan, ja, zo stel ik me Zweden in de winter voor. Ik geef toe, bij momenten ben ik een nostalgische ziel.

Groot was mijn verbazing toen bleek dat ze dat boek nu helemaal niet meer hebben in de bib. Weg uit de catalogus! Misschien in de kelder gezet of voor een appel en een ei verkocht? Het mag dan ook niet verwonderen dat Lena onder de kerstboom ‘Tomte en de vos’ vond, een tweede boek over diezelfde huiskabouter. Daarin wandelt Mikkel de vos verlekkerd naar het kippenhok, maar dan heeft hij buiten Tomte gerekend. Door zijn granenpap met de vos te delen, redt hij de kippen van een gewisse dood. Een heel eenvoudig en lief verhaal, dat nog steeds aanspreekt, ook al dateert de eerste uitgave van 1967. Sommige kinderboeken zijn gewoon tijdloos of ben ik nu ouderwets?

Een ander mooi winterboek dat onlangs meekwam uit de bib is ‘Meneer eekhoorn en de eerste sneeuw’ van een Sebastian Meschenmoser. Daarin wil de eekhoorn niet beginnen aan zijn winterslaap vooraleer hij de eerste sneeuw gezien heeft. Samen met de beer en de egel wacht hij ongeduldig op die eerste vlok, ook al weet hij van anderen alleen dat die nat, koud en wit zal zijn. Maar de winter laat op zich wachten… Vrij natuurgetrouwe tekeningen, weinig tekst en veel ruimte voor fantasie maken hiervan een origineel winters boek. Om knus bij een warm vuur voor te lezen.

Vrijdag ben ik met Cas de meisjes gaan ophalen bij Opa en Oma aan zee. Frank had niet veel goeds in petto die ochtend, toch zeker niet voor het binnenland. Toen we van de E40 de N31 opdraaiden dachten we even dat we het mooie weer voor die dag al hadden opgebruikt, maar de bui bleek van vrij korte duur en toen we aan zee aankwamen straalde de zon alweer.

Warm was het wel niet, maar dan trek je gewoon een gilet aan. Alleen een plons in zee zat er niet in. Om te vermijden dat we nog eens vier propvolle ‘plantadozen’ ergens in een zolderkast moesten proppen suggereerde ik een nieuwe vorm van schelpjes zoeken: de minischelpjes. Een schot in de roos, zo bleek, want tussen al het kleine grut op het strand zitten echte pareltjes: minischelpjes, mosseltjes, krulletjes, slakjes en zee-egeltjes, prachtig om te zien hoe de natuur dit voor elkaar krijgt.

Gisteren, toen Finn sliep, snel de macrolens gemonteerd en één en ander vastgelegd op de ‘gevoelige plaat’. Hieronder alvast een voorsmaakje, meer in deze flickr-set.

Aan de vooravond van een heus feestweekend, terwijl Finn sliep en de oudste drie op school zaten, werden er hier nog maar eens koekjes gebakken. Ik wist dat Geert er wou maken, maar eigenlijk geen tijd had. Dus bond ik de schort maar voor en grasduinde in zijn favoriete boekje van het moment: ‘500 koekjes’. Mijn oog viel op de witte chocoladekoekjes. De kinderen mochten proeven na schooltijd en aan de reacties te merken was de keuze geslaagd.

dit heb je nodig

• 115 g boter
• 200 g fijne kristalsuiker
• 1 ei
• een ‘schudding’ uit de vanillesuikerpot
• 240 g patisseriebloem
• 1/2 theelepel bicarbonaat [zuiveringszout]
• 1/2 theelepel bakpoeder
• een mespunt zout
• 225 g fijngehakte witte chocolade

zo draai je het in elkaar

Omdat ook dit snel-snel koekjes zijn begin je met het voorverwarmen van de oven op 190°C. Daarna mix je de boter, suiker, vanillesuiker en ei luchtig. Voeg de gezeefde bloem samen met de andere droge ingrediënten toe aan de romige botermassa.

Draai van de vrij vaste deeg balletjes en druk ze zachtjes plat. Verdeel ze over een met bakpapier bekleedde plaat en laat zo’n 5 cm tussenruimte. Bak ze voor 8 à 10 minuten en laat ze nadien afkoelen op een paar roosters. Onze koekjes waren niet al te groot en het lukte ons er een 60 tal te maken, goed voor een koekenpot vol.

[ smaak: **** | presentatie: *** | bakgemak: **** ]

Vandaag nog eens koekjes gebakken. Eenvoudige koekjes voor een simpele “dankuwel”. De afgelopen weken hebben we Marijke, ons begeleidster van de natuuroudercursus, leren kennen  als een gedreven en gepassioneerde natuurliefhebster die ons keer op keer wist te enthousiasmeren. Ze zette de cursus naar haar hand met als grootste leidraad: geniet en bekijk alles met de ogen van je doelgroep, soms confronterend, maar minstens even vaak verrassend.

Ik ging op zoek naar een koekje dat bij haar zou passen. Ik kwam uit op de karwijkrullen omdat het een kinderlijk eenvoudig koekje is dat toch net die andere twist heeft. Door de toevoeging van een paar schepjes karwijzaad krijgt het de pit die we ook vonden bij Marijke.

Wat zit er in

• 150 g bloem
• 150 g poedersuiker
• 3 eiwitten
• 150 g gesmolten boter
• 2 eetlepels karwijzaad [onder andere te vinden bij Vits-Staelens, Bij Sint-Jacobs 14 in Gent]

Zo bereid

Zeef de bloem en de suiker in een royale beslagkom. Doe er de eiwitten bij en start zachtjes te roeren. Naarmate de bloem en suiker gebonden worden kan je sneller gaan kloppen tot je een glad mengsel hebt.

Roer er nu de gesmolten boter door en kieper er de zaadjes bij. Haal de klopper, ofte garde voor de taalpuristen, er nog eens flink door en laat het deeg een half uur afkoelen in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 180°C en voorzie een aantal bakplaten van bakpapier.

In het origineel recept ‘strijk je het deeg op de bakplaten tot dunne rondjes’. Dat vond ik niet zo makkelijk werken, dus kiepte ik het deeg in een diepvrieszakje waar ik een puntje afknipte zodat ik een wegwerpspuitzak-met-makkelijk-aanpasbare-spuitmond bekwam. Nu draai je mooie rondjes op het bakpapier tot je koekjes krijgt van de door jou gewenste grootte [ik varieerde tussen de 4 en 7 cm denk ik]. Spatieer de koekjes wel een beetje want ze lopen toch wat open in de oven.

Bak ze zo’n 5 à 6 minuten tot de randjes mooi bruin worden. Haal bakplaat per bakplaat uit de oven, haal de koekjes er stuk voor stuk af en krul ze over een koud voorwerp. Ik gebruikte een klein vaasje, maar merkte dat gewoon rond je vinger draaien ook lukt [het feit dat het hier ‘vlezige’ vingers betreft zal wel wat helpen]. Laat ze afkoelen op roosters en klaar is kees.

Ik dacht eerst dat het karwijsmaakje, wat een beetje een lichte versie van anijs zou kunnen zijn, de kinderen zou afschrikken, maar dat had ik goed fout. Dus snel Marijkes doosje gevuld en de rest in de koekentrommel gedropt, voor morgen na school.

[ smaak: *** | presentatie: *** | bakgemak: *** ]

Wij houden van mooie dingen. Gisteren viel het nieuwe tijdschrift van NTGent in de bus, en ik was meteen verkocht. Ik kan nog altijd genieten van een verzorgd drukwerk. De uitstraling, de geur, het tactiele van het ongestreken papier, de sobere vormgeving, de mooie fotografie, de leuke illustraties, het plaatje klopt.

Het zou je ook niet mogen verwonderen, de vormgeving werd verzorgd door Gert Dooreman, de illustraties zijn van de hand van de nieuwe leider Wim Opbrouck, de foto’s van de hand van Dimitri Van Zeebrouck. Jammergenoeg vind ik geen details terug over de gebruikte lettertypes en het papier, maar het zou met niet verbazen dat er gewerkt werd met m’n lievelingspapier Munken Print.

Op zo’n moment denk ik nog wel eens met heimwee terug naar de tijd dat ik nog met m’n voeten in de grafische wereld stond. Maar dan kijk ik op vanuit het tijdschrift en zie onze pagadders rondcrossen en dan weet ik dat de tijd die je met je gezin kan doorbrengen door niets te vervangen is.

En dan heb ik het nog niet eens over de veelbelovende inhoud gehad. Het is eigenlijk zonde, maar het boekje zit al vol met ezelsoortjes. Straks moet ik er eens onze agenda bijnemen om toch al één en ander vast te leggen. Mocht je het nummer in handen krijgen, trek dan een paar minuutjes uit voor het voorwoord, het is een leuk staaltje Opbrouck.

Vandaag mocht Cas opnieuw een boekenexpo houden. Wonder boven wonder, hij heeft een Fantasia-boek gekozen, nummer IV dit keer. Zijn eerste plan was terug een poster, zoals vorig jaar, maar dat heb ik hem afgeraden. Toen kwam het idee van een maquette van de verschillende rijken waar Geronimo doorheen moet in zijn nieuwe queeste. Daarom trokken we een paar weken geleden nog eens het bos in om materiaal te verzamelen. Van dat mos, die twijgjes en de lappen schors maakten we al boompjes en andere rekwisieten. Uiteindelijk bleek een maquette een beetje te hoog gegrepen, of had hij er in ieder geval niet genoeg tijd voor [ik wil wel wat meehelpen samenstellen, maar het grootste deel moet hij toch zelf doen]. Dus schakelde hij over op plan … euh C ? Of ik de verschillende rijken niet kon fotograferen zodat hij dan met die prenten zijn verhaal kon doen. Alzo stonden wij woensdagavond rond de keukentafel met zijn kartonnen ventjes, de bomen en struiken, een ei, een hamer en wat nagels.

Voor een van zijn scènes moest hij de aanwezigheid van draken suggereren. Hij dacht aan een verbrande struik, dus werd een van de bomen met een lucifer vakkundig verschroeid. De voetafdrukken kwamen gewoon uit een alcoholstift, maar die drakendrollen leken hem niet zo eenvoudig na te maken. Gelukkig is zijn vader in een ver verleden ksa-lid geweest en wist die er wel raad op. Ooit hebben wij, ik meen ergens op kamp in Mol, ons met een groepje aan de plaatselijk Unic geposteerd om daar doodleuk een verse hondendrol te verorberen. Wist de verbouwereerde plaatselijk bevolking veel dat wij die met peperkoek en water zelf gefabriceerde drol er luttele ogenblikken voordien hadden neergepoot. Geniaal, vond Cas, hij lijkt net echt. Voor die drakendrolletjes hadden we maar een klein beetje nodig van het sneetje ‘peterpoep’, zoals Cas het op 2-jarige leeftijd benoemde. Wat we dan wel met de rest gingen doen, wou hij weten. Die werd, net als dertig jaar geleden, vakkundig omgetoverd in een prachtig drolletje. Met het ding gewikkeld in een cleanex trok hij naar de living waar Marijke voor de meisjes aan het voorlezen was. [Hem gewoon oppakken, neen, dat vond hij toch wel een beetje te vies].

‘Kijk eens wat ik vond naast het toilet’ zei hij en hij openbaarde zijn schat.

Heel even zag ik een blik van vertwijfeling bij Marijke. Je moet weten dat Finn zijn producties nog steeds doet in de katoenen luiers. Die worden ‘geledigd’ in het toilet. En even zag ik haar denken: Heb ik hem er dan echt naast gekeild?

Toen ze mij zag binnenkomen en zag proeven van de drol wist ze wel beter. Cas heeft uiteindelijk ook geproefd, nadat zijn zussen al de helft van het ding naar binnen hadden gewerkt.

Oh ja, met zijn boekenexpo is het nog goed gekomen. Deze morgen trok hij met Marijkes laptop naar de klas om zijn eerste powerpointpresentatie te geven. Hoe het klonk kan ik je niet laten horen, wel hoe het er uitzag.