Marthe is net terug van drie dagen boerderijklassen. Daar waar Cas nog naar bachten de kuppe trok voor zijn bosklas was het bij Marthe wat bescheidener. Zij trokken te voet naar de vierhoekhoeve in Gijzenzele, een volle 3,4 km van de leefschool. Ik wandelde mee als begeleider en om daar ter plekke de bedjes op te maken.

Aangezien Marijke ons had gedropt op school en daarna met Finn terug naar Scheldewindeke was gereden was ik aangewezen op mijn onderste ledematen om terug thuis te geraken. Een tochtje van een kleine 7 km langs stoffige landwegen, een spoorwegbedding en een overstromingsgebied. Het was toen ik m’n dagelijkse spoorlijn volgde dat ik plots tussen de 2 sporen een gepiep hoorde. Ik merkte een klein pluizig wezentje op dat struikelde over z’n veel te grote zwemvliespoten en dito keien tussen de dwarsliggers. Zonder zich te verzetten liet hij zich door mij optillen. Ik spitste de oren om de moeder te kunnen lokaliseren, maar hoe ik ook luisterde, er was nergens een mama te bespeuren. Er was daar in de directe omgeving ook geen poel of gracht, dus besloot ik m’n metgezel dan maar mee te nemen naar huis. Ik sloot het beestje in m’n handen die ik tot een nestje had gevouwen. Dat was precies wel naar de zin van Alfred, want algauw zat hij te knikkebollen en vielen z’n oogjes dicht. Nog even werd hij opgeschrikt toen een fazantenmama zich, met veel gevoel voor dramatiek, als een gewond dier voor m’n voeten wierp om zo de aandacht van haar jong, dat snel het hazenpad koos in het dichte struikgewas, af te wenden.

Toen ik de serre binnenkwam zat Finn een van z’n tractors te demonteren. ‘Papa’ klonk het, onmiddellijk gevolgd door een opgewonden ‘eenje‘. Het eendje, of correcter, het gansje, liet zich gewillig inspecteren door onze avonturier terwijl Marijke alvast een kartonnen doos ging halen. Het diertje werd op de kast gezet, kreeg een bakje water en een bewaker, want Finn kon niet snel genoeg de trip trap tegen de kast schuiven om zo een goed zicht te hebben over het diertje. ‘Kaka’ klonk het plots en daarna ‘nog kaka’.

Er moest natuurlijk wel een oplossing gevonden worden voor het diertje. Naar Marijkes thuis, bij de kippen, of aan de beekkant. Naar school bij de kippen. In de tuin, maar met onze poezen in de buurt was dat geen goed idee. Dan toch maar de telefoongids erbij gehaald en het nummer van het Vogelopvangcentrum in Merelbeke opgezocht. ‘Ah, bij ons binnenbrengen, hé’ was het ietwat laconieke antwoord op de vraag wat de beste oplossing zou zijn voor het diertje.

Alfred verhuisde van een open naar een, tijdelijke, gesloten instelling [van de doos op de kast naar een met flapjes afgesloten kartonnen doos voor in de auto] maar werd korte tijd later ‘vrij’ gelaten bij een hoop van zijn soortgenoten die hetzelfde lot beschoren waren. Wanneer hij een fiere gans zal zijn wordt hij vrijgelaten en daar worden wij dan per mail van op de hoogte gebracht. Het Belgisch gerecht kan hier nog wat van leren zou je zo denken.

 

Neen, ik ga hier geen politiek discours afsteken over de gebeurtenissen van de laatste weken in Egypte. Ik heb het over de cinema aan de Korenmarkt in Gent. Ooit, toen ik nog jong was en de bezitter van een weelderige haardos, was dat zowat mijn vaste cinema. Niet alleen de programmatie  was dik in orde: gericht op een cinefieler publiek en met een voorkeur voor Franse films [daar waar de Studioskoop eerder Brits gericht was], ook het café, toen nog op de eerste verdieping, werd zeer vaak gefrequenteerd. Na de film, maar vaak ook op zondagnamiddagen, waar je toen op je dooie gemak met een koffie of een thee en een lekker stuk taart kon genieten van het uitzicht en een goed boek [ja, zelfs ik heb ooit boeken gelezen, zij het vaak filmscripts of boeken over regisseurs]. Ik spaarde toen ook al mijn filmticketjes, voorzien van datum, titel en een quotering, in een weckpotje. Jammergenoeg is het potje niet meer.

Wel, dit weekend is het er eindelijk nog eens van gekomen. De oudste twee waren op weekend met de JNM naar De Populier in Velzeke en de jongste twee logeerden een nachtje bij Opa en Oma Asper. Van die kinderloze dag maakten we gebruik om in de laatste soldenbakken te graaien en een aantal zaken te halen die we alleen in de ‘stad’ vinden. Tussendoor nog eens door de gangen van de Ikea gewandeld [met in het achterhoofd de herinrichting van de erkerkamer tot de ‘meisjeskamer’, ergens deze zomer] en toen terug naar het centrum. Druk, wat zeg ik, megadruk. De Sint-Michielsparking zat ‘vol’ en zelfs in Ramen was er niet bijster veel plaats meer. Vanop de Sint-Michielsbrug zagen we toen al de staart van de rij aanschuivenden aan de kassa van de Sphinx. Even overwogen we nog om ons thuis in de zetel te nestelen met één van de dvd’s die dringend moeten bekeken worden, maar omdat de kans dat we snel nog eens naar de cinema zouden geraken even groot is als deze waarbij we de Lotto winnen [voor alle duidelijkheid, we spelen niet op de Lotto] schoven we toch maar netjes aan achteraan de “queue’.

En of het de moeite waard was? Op voorhand had ik bewust nog niks over Rundskop gelezen, al had ik – hoe kan het ook anders in deze gemediatiseerde wereld – wel al eens de trailer gezien. We zaten op een van de voorste rijen, in een houding die veel weg had van een boeing 737 bij take-off. Maar het wende wel en zo hadden we geen last van de chipsverorberende medemensen achteraan in de zaal.

De film wordt voorgesteld als een film over het hormonenmilieu, vetmesters en malafide vleesboeren. Persoonlijk vind ik de film veel meer dan dat. De omgeving waarin de film zich afspeelt is inderdaad zeer louche, maar au fond is dit een zeer persoonlijke film over een man die duidelijk niet goed in zijn vel zit. De films start dan ook zeer sterk met een poëtisch vergezicht en de off-screen stem van Matthias Schoenaerts die in een voor ons exotisch aandoend Truiens dialect een proloog brengt. Daarmee is de toon gezet. Vaak staan de geromantiseerde beelden van de boerenstiel, de mooie landschappen en de close-up shots van het imposante lichaam van de hoofdrolspeler in schril contrast met de rauwheid van zijn bestaan. Die balans blijft de film aanhouden tot het eind. Zelfs op momenten dat het er gewelddadig aan toe gaat spat het bloed niet van het scherm. De score van Raf Keunen, die hier zijn langspeeldebut maakt, is bij wijlen gezwollen, maar vervalt zeker niet in meligheid of overdramatisering. Vaak is de muziek niet prominent aanwezig, wat volgens mij een meerwaarde is voor een soundtrack, maar bij enkele scenes is het zeker een meerwaarde.

Ik overwoog nog even een nieuw weckpotje boven te halen, maar ik vrees dat het ticket er heel lang alleen in zou zitten. Er zou alvast wel met pen op de achterkant geschreven staan: Rundskop | 12 februari 2011 | *****.

Onder het mom ‘als het goed is mag het ook eens gezegd worden’, een uitspraak van Cas’ eerste leerjaarjuf Annie ter beschrijving van de fijne vleeswaren van de plaatselijke slager, alhier een verslagje van Sunjata.

Een korte inleiding noopt zich. Hier ten huize zijn we al geruime tijd volgers van het werk van Pieter Embrechts en bij uitbreiding van Dimitri Leue. Ze zijn ondermeer bekend van dingen op tv zoals w@=d@, maar de ‘ouderen’ onder ons herinneren zich misschien nog de kakkewieten, het stelletje ongeregeld dat menig tv-show met Bart Peeters onveilig kwam maken. Een hele tijd geleden lag Pieters nieuwste project “Sunjata” hier in de keuken. Marijke had die meegegraaid uit de bib.We waren er onmiddellijk weg van.

Sunjata is geen ‘klassiek’ luisterspel zoals  we ze al een tijdje kennen van het geluidshuis, al sluit het er wel nauw bij aan. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat het minder vrijblijvend is, er worden actuele thema’s als migratie, asiel, spanning tussen autochtonen en allochtonen in verweven, naast milieuthema’s als de afvalberg, het opwarmen van de aarde en dies meer. Maar dat merk je pas als je er echt op let. Het is in de eerste plaats een Afrikaans verhaal vol grappige en soms wel griezelige vertelseltjes over jagers, koningen, toekomstvoorspellers, schele tovervrouwen en andere rare kwieten.

De dubbel-cd wordt hier thuis vaak opgelegd tijdens knutselnamiddagen, en ondertussen kennen de 3 oudsten hem omzeggens van buiten. Ik wist dat ze van het verhaal bij het paleis een voorstelling hadden gemaakt, maar tot voor kort was die enkel bij hen in Antwerpen te zien. Tot ik een paar weken terug de vliegbrief in onze digitale ‘baat’ kreeg en ik zowaar zag dat de voorstelling bezig is met een tournee, met halte in het NTGent.

Lang moest ik dus niet twijfelen om kaarten te reserveren. Bleek dat de matineevoorstelling al uitverkocht was, maar voor de zeven uur shift zag ik nog enkele interessante plaatsen op de eerste rij van het eerste balkon blinken. Ik reserveerde 2 plaatsen meer dan strikt noodzakelijk (ervanuitgaand dat mijn ‘huisvouw’ en onze jongste spruit de thuiswacht voor zich zouden nemen) zodat Cas en Marthe nog een vriendje konden meevragen. Dit liep echter niet van een leien dakje. Hun eerste keuze, twee zusjes uit de klas van Cas en Marthe en hun tweede keuze, een broer en zus uit hun klas haakten af … omdat ze zelf ook al gingen. R. en A. wilden wel graag mee. Zo vertrok ik met een auto vol uitgelaten kinderen naar Gent. Om het geheel een mystiek tintje te geven reden we door de erwtensoep-dikke-mist en wandelden we langs het Geeraard de Duivelsteen naar het NTGent. We nestelden ons in onze zetels en tuurden nog wat over het balkon naar de binnenstromende mensen. Lena was behoorlijk onder de indruk van het gebouw dat ze chique vond, met al het rood en de zachte zetels. De andere kinderen amuseerden zich met het herken-een-vriendje-in-het-publiek-spelletje.

Met het sluiten van de deuren, het dimmen van het licht en de opgang van het doek ging de wondere wereld van de Afrikaanse savanne open. Zo leuk als de cd al is, zo veel leuker is de voorstelling. Het decor, de kostuums, de belichting, stuk voor stuk straffe vondsten. De muziek werd live gebracht en droeg bij tot de zwoele sfeer. Lena was in het begin wel wat ongerust toen ze de jagers met hun vlammende buksen zag opkomen. Maar eens gerustgesteld dat het maar toneeltje was en niet echt, genoot ook zij ten volle van de muziek, dans en grappige dialogen. Moe, maar voldaan en na een staande ovatie verlieten we twee uur later de schouwburg. Op de terugweg werd nog duchtig nagepalaverd over wie welke rol speelde en wie nu wel de grappigste tovervrouw was.

Voor herhaling vatbaar en u daar, ziet u ze ergens in de geburen op de affiche staan, ga erop af. Zeg dat ik het u gezegd heb.

Bij wijze van afsluiter nog een auditief en visueel [jammergenoeg is het videofragment verwijderd van youtube] fragmentje.

[audio:http://www.roelskens.be/finn/audio/sunjata.mp3|titles=sunjata _ de jagers|artists=pieter embrechts]

 

Vijf weken lang stond hij gezond en wel in onze huiskamer te schitteren. Maar nu driekoningen voorbij is, lijkt zo’n boom in huis plots kitscherig en wat misplaatst. Dus vlogen de ballen in de doos, de boom op de stoep en ’s avonds laat op de brandstapel. Tijd voor ruimte en licht, tijd voor een nieuw en boeiend jaar!

Hoe komt het toch dat je andermans baby wel snoezig vindt, maar onmiddellijk ook denkt aan het werk, de slapeloze nachten, het gehuil, … Terwijl je bij je eigen baby vooral de leuke kanten ziet, zoals:

het geschater als je op zijn blote buik blaast
een warm, zacht hoofdje tegen je wang
de geur van weleda billenbalsem
kleine kleertjes strijken
mooi houten speelgoed
de luiers aan de wasdraad
het gerinkel van de speelboog als hij er met zijn voetjes tegen trapt
het vrolijke gewip in de relax

Kijk zelf maar: