De lente is het wildseizoen bij uitstek voor vegetariërs, zo stond op onze affiche te lezen. Ons dat is EVA Oosterzele, een vrij onlangs opgerichte lokale afdeling van EVA, dat vooral bekend is van de donderdag veggiedagcampagne. De affiche kondigde onze eerste activiteit aan, een kookworkshop met brandnetels en andere wilde planten uit de tuin, in samenwerking met Natuurpunt Oosterzele. Tot onze grote verbazing haalden we Het Nieuwsblad, dus de verwachtingen waren hooggespannen zaterdag. Maar een goede organisatie is het halve werk en dus verliep alles op wieltjes, al was het even spannend toen onze chef van dienst onverwachts nog een doktersafspraak had op het aanvangsuur. Net op tijd kwam ze terug binnenwaaien en kon het kokkerelen van start gaan.

Na twee workshops weten alle deelnemers het onkruid in hun tuin voortaan naar waarde te schatten. En wij? Wij hebben veel leuke mensen ontmoet, enthousiaste reacties gekregen, ideetjes voor nieuwe activiteiten gesprokkeld en vooral héél lekker gegeten. Chef G. heeft aan enkele eenvoudige recepten een persoonlijke touch gegeven die bij iedereen in de smaak viel. We konden genieten van een wilde soep, kruidenpannenkoekjes, een brandnetelsmoothie en brandnetelspinazietaart met kruiden. De tempura van brandnetel was voor mij de grootste verrassing en dus wil ik jullie het recept hiervan niet onthouden.

tempura van brandnetel

ingrediënten

• een 30-tal brandnetelbladeren
• 125 g bloem
• 1/4 l blond bier
• 1 eigeel
• snuifje zout
• snuifje nootmuskaat
• mespuntje sambal
• 1 theelepel olie
• 1 opgeklopt eiwit
• arachideolie  om in te bakken in een diepe wok

zo maak je het

Meng het bier met eigeel, bloem, zout en nootmuskaat in een kom. Maak er een dik deeg van en voeg nadien de olie toe. Schep er dan voorzichtig het eiwit onder. Sleep de bladeren één voor één door het deeg (zorg dat er maar een dun laagje deeg op de bladeren zit) en bak ze in hete olie (of frituurvet).

Lekker als borrelhapje of als versiering bij de soep.

Nee, niet omdat het vandaag toevallig donderdag is, want hier is nagenoeg elke dag veggiedag, maar omdat de boerenbond het nieuws, de kranten en Terzake wist te halen met een belachelijk ouderwetse en wereldvreemde reactie op het donderdag veggiedaginitiatief van EVA. Aanleiding was de beslissing van de provincie Oost-Vlaanderen om in hun scholen op donderdag een veggiemaaltijd aan te bieden. In de Gentse stadsscholen wordt deze actie al zo’n twee jaar ondersteund. Goed voor het milieu, goed voor je gezondheid én voor de dieren. En de groenteboer mag de provincie natuurlijk ook dankbaar zijn.

Maar nee, Piet en zijn kompanen willen niet dat vlees in een slecht daglicht gesteld wordt. En of het veggie alternatief duurzamer is durven ze te betwijfelen, want voor de productie van soja worden in Brazilië oerwouden platgebrand. Ze vergeten er wel bij te vertellen dat 80 à 90 procent van die soja uit Brazilië dient als veevoer voor hun geliefkoosde biefstuk. Klein detail.

Enfin, eigenlijk hoeven we er niet veel woorden meer aan vuil te maken, in Terzake zag ik dat Piet Vanthemsche met alle macht probeerde de plooien glad te strijken en de ‘ongelukkige communicatie’ minzaam wou vergoelijken. Dat zegt volgens mij genoeg. Hij opperde zelfs om samen met EVA een campagne te lanceren. Als dat maar goed komt…

Dus om donderdag veggiedag vandaag in stijl te vieren maakte ik een gerecht uit het EVA-magazine dat vorige week in de bus viel. De bordjes werden volgeschept en waren in een mum van tijd leeg. Ja, de pompoenlasagne is zeker een blijver. En omdat ik er niet van uitga dat jullie allemaal EVA-lid zijn, geef ik hier het recept prijs. Natuurlijk heb ik een en ander aangepast, ik gebruikte melk i.p.v. sojamelk want de ongezoete versie had ik niet in huis, de gistvlokken liet ik vallen [kan iemand mij vertellen wat dat is en waar je het koopt?] en ik deed er ook meer paprika’s in omdat er in ons groentepakket zaten deze week.

wat heeft u nodig?

• olijfolie
• 1 grote ui, fijngesnipperd
• 2 teentjes knoflook
• 1/2 el paprikapoeder
• 1 el provençaalse kruiden
• 1 tl rozemarijn
• 1 rode paprika
• 1 el sojasaus
• 250 g champignons
• 500 g pompoen
• 100 g rode linzen
• 800 g tomatenstukjes met sap
• 75 g margarine
• 75 g tarwebloem
• 250 ml groentebouillon
• 500 ml ongezoete sojamelk
• 3 el gistvlokken
• een mespunt nootmuskaat
• lasagneblaadjes
• 50 g paneermeel
• 25 g geroosterde pompoenpitten
• 25 g gehakte en geroosterde hazelnoten
• 25 g geroosterde amandelnoten

Hoe maak je het?

Warm de oven voor op 180°C.
Maak een groentesaus: stoof de ui en de knoflook in olijfolie, voeg paprikapoeder, Provençaalse kruiden en rozemarijn toe en laat even meebakken. Voeg vervolgens de verse paprika toe en laat enkele minuten stoven. Blus met de sojasaus. Roer de champignons erbij en bak tot ze gaar zijn. Voeg de pompoen en de linzen toe en roer alles goed om. Giet de tomatenstukjes bij de groenten en laat alles een half uurtje rustig gaar sudderen. Voeg wat water of groentebouillon toe als het dreigt aan te bakken.

Maak een bechamelsaus en breng op smaak met nootmuskaat, peper en zout. Rooster de noten.

Leg afwisselend een laag groentesaus, een laag lasagnevellen, een laag bechamelsaus en een laag lasagnevellen in een ovenschotel. Eindig met een laag bechamelsaus en bestrooi met de geroosterde noten en het paneermeel. Verwarm de lasagne 30 à 40 minuten in de oven.

Sorry Piet, maar hier kan geen lap vlees tegenop!

Sinds ik de lekkere [en betaalbare!] seitan van Vers en Veggie ontdekt heb, probeer ik hier weer allerlei receptjes uit. Seitan op de pan kan alleen de gemakkelijke eters ten huize [Cas en ik dus] bekoren, net als seitanstoverij, waarvoor je een heel lekker recept vindt bij EVA. Maar met mijn seitangoulash kreeg ik vandaag ook Marthe over de streep. En laat zij nu net onze ‘moeilijkste’ eter zijn.

U wordt nieuwsgierig? Ziehier mijn recept, gebaseerd op twee versies die ik vond op ’tinternet’:

• 2 uien
• 2 teentjes look
• 2 rode paprika’s
• 1 gele paprika
• 1 wortel
• het wit van 1 prei
• 1 klein doosje champignons
• 2 tomaten
• 1 blik tomaten
• 1 blik Italiaanse garnituur (Colruyt)
• 2 dl rode wijn
• 70 g groene olijven, in schijfjes gesneden
• 350 à 400 g seitan

Stoof alle groenten, voeg de tomaten en olijven eraan toe, blus met rode wijn en eventueel nog wat groentenbouillon en kruid met tijm, oregano, komijn en paprikapoeder. Snij de seitan in blokjes en bak ze op een pan. Vermeng alles en laat nu rustig pruttelen zonder deksel tot je de gewenste dikte krijgt (zo’n half uurtje). Kruid af met peper en sojasaus. Lekker met rijst, couscous, gebakken patatjes, ja zelfs met frietjes. Smakelijk!

En nee, geen foto’s deze keer, een lekker gerecht moet warm gegeten worden, dus voor een fotoreportage van manlief was geen tijd. Maar probeer het zelf uit en je zal zien hoe smakelijk het wordt.

Marthe is de enige van de kinderen die soms eens zin heeft in vlees. Om haar tegemoet te komen wordt hier heel af en toe wat biovlees gekocht [lees: gemiddeld één keer om de twee maanden]. Eten we buitenshuis, dan mag ze uiteraard zelf kiezen. Want hoe overtuigd ikzelf ook ben, ik wil natuurlijk niet dat ze later zegt dat ze nooit vlees kreeg thuis en dan van de weersomstuit een grote carnivoor wordt. Ze mogen dus af en toe hun stem laten horen bij het bepalen van het menu.

Gisteren vroeg ik dan ook terloops aan Cas of tofuworstjes goed waren voor bij de appelmoes [overdag mee op uitstap met de klas van Lena, ’s avonds oudervereniging, tussendoor colruyt, een dagje met weinig tijd om te koken dus]. “Of heb je liever eens een echte worst?” opperde ik.
Cas: “Nee, hoor, mama, vegetarisch is zeer goed voor mij. Jij zegt altijd dat ik geen vlees nodig heb om groot te worden als ik mijn hele bord leegeet en ik doe dat, want ik vertrouw u.”

Een medaille voor mijn voorbeeldige zoon graag, hij verdient het!

Sinds augustus hebben we opnieuw een groentepakket. Wekelijks levert de Gastvrije Aarde, een boerderij uit Horebeke, ons een mooi assortiment biogroenten.  Enkele jaren geleden hadden we ook al eens zo’n abonnement, maar door de verhuis van het depot vlakbij werd dat opgezegd. Bovendien kwam de snijbiet ons wat ‘de oren uit’. Niet dat snijbiet niet lekker is, maar om de twee weken in de winter is toch van het goede teveel. Daarom besloten we deze keer bij een andere groenteleverancier aan te kloppen.

Nu, drie maanden later, zijn we nog steeds zeer enthousiast over de Gastvrije Aarde. Kraakverse seizoensgroenten, prima kwaliteit en een grote variatie. Echt niet de verlepte groenten waar sommige mensen biogroenten mee associëren. Op enkele dagen is ons klein pakket op. Niet zo moeilijk natuurlijk, een vegetarische maaltijd bevat al snel een vijftal groeten en waar de kinderen niet zo dol op zijn belandt in de soep. Maar het leukste eraan is de grote variatie. Iedere week een verrassingspakket met bekende en minder bekende groenten, een verademing als je het anders moet doen met het aanbod in de plaatselijke GB. Gisteren kregen we bijvoorbeeld heel lekkere winterpostelein, waar vandaag een slaatje met peer, feta en amandelnoten van gemaakt werd. En de meeste andere groeten zullen morgen omgetoverd worden tot een heerlijke hutsepot. Als dat niet winters is, zo midden in de herfst.

Wat een boek allemaal kan teweegbrengen. Na het lezen van ‘dieren eten’ van Jonathan Safran Foer zette ik de stap naar het vegetarisme. De kok kiest wat het volk eet, dus ook het gezin doet – in eerste instantie misschien wat schoorvoetend, maar na verloop van tijd met alsmaar meer enthousiasme – mee. Wie mij goed kent, weet dat dit voor mij niet zo’n grote stap was. Ik heb altijd al veel sympathie gehad voor vegetariërs, maar vond vlees en vis toch iets te lekker om links te laten liggen. Intussen gaat het niet meer alleen om die zielige diertjes die versneden worden tot lapjes biefstuk of kippenbout. De impact van de vleesindustrie en de visserij blijkt fenomenaal groot voor onze planeet. Zelfs wie het geen moer kan schelen wat die dieren te lijden krijgen voor ze op ons bord belanden, kan uit ecologische of economische overwegingen toch besluiten geen vis of vlees meer te eten. Dat het voor je gezondheid ook goed blijkt te zijn, is natuurlijk mooi meegenomen. Vind ik vlees of vis dan plots niet meer lekker? Natuurlijk wel. Mis ik het? Nee, helemaal niet!

Soms krijgen we de vraag wat we dan wèl nog eten. Ergens las ik een ad rem antwoord op deze vraag: gras, zowel gestoomd, gebakken als rauw. Gelukkig is Cas mijn grootste verdediger en treedt hij me bij zulke gesprekken al snel bij door de vraagstellers te verzekeren dat vegetarisch eten heel lekker is. Maar bij de grootouders en bij vriendjes eet hij wel soms vis of vlees, dus strikt genomen is hij flexitariër, net als Marthe, Lena en Geert. Voor mijzelf en Finn [die in deze nog niet echt een stem heeft en voorlopig alles lekker vindt] probeer ik dit te vermijden, al zijn er situaties waarin ook ik een stukje vis moet eten, al was het maar omdat ik niet ‘die moeilijke’ wil zijn.

Maar waarom ook geen vis, vragen sommigen mij? Alsof vissen minder dier zijn dan kippen en koeien. Akkoord, ze hebben geen hoge aaibaarheidsfactor, ze stoten geen massa’s methaan uit en ze verbruiken geen grote hoeveelheden water en graan. Maar de invloed van al dat gevis voor het leven onder water is catastrofaal en de invloed van al het gif dat via de vis uw en mijn lichaam bereikt is ook niet mis. Wie echt wil weten hoe het zit [en daarna wellicht geen vis meer zal eten, u weze gewaarschuwd], moet maar eens ‘Wat is er mis met vis?’ van Dos Winkel lezen. Je valt gewoon achterover. En dan te bedenken dat men nog steeds aangeraden wordt 1 à 2 keer per week vis te eten omdat het gezond is! Net zo min als vlees heeft een mens vis ‘nodig’. Gelukkig maar, denk ik dan.

Maar ik ga misschien te veel de belerende toer op. Genoeg daarover. Wat primeert en mij blijvend motiveert, is dat er zoveel lekkere, creatieve en verrassende vegetarisch recepten bestaan. Al drie maanden probeer ik verschillende keren per week nieuwe gerechten uit en ik heb het gevoel dat we nog nooit zo smaakvol gegeten hebben als de laatste maanden. Lekker, gevarieerd en daarbovenop nog eens gezond. Een win-win situatie dus.

Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat ik graag kook. En dan bedoel ik niet gewoon iets klaarmaken. Ik vind het leuk om nieuwe dingen uit te proberen, soms met kookboek, maar vaak ook zonder. Ik hou ervan de koelkast open te trekken en iets lekkers in elkaar te flansen met de dingen die ik aantref. Veel leuke slaatjes ontstaan op die manier. Zo belandde deze week het volgende lekkere slaatje op tafel: ijsbergsla, fijngesneden venkel, rode paprikareepjes, rozijntjes en zonnepitten met zelfgemaakte honingvinaigrette.

Soms willen de kinderen proeven, soms ook niet. Maar over het algemeen merk ik al een verschil bij onze kroost. Doordat ik de laatste weken altijd nieuwe dingen op tafel zet, kijken ze al niet meer op van iets dat ze niet kennen en willen ze – tot mijn grote vreugde – veel sneller proeven. En de laatste tijd lusten ze het vaker wel dan niet. Zo mag er vanaf nu, met goedkeuring van de kinderen, af en toe op het menu staan: gierst, bulgur, zeewier, polentakroketjes, rode linzen en sojaballetjes. En dan heb ik het alleen nog maar over de laatste week. Ja, ook ‘raar’ eten went.

De Marokkaanse tajine voor morgen staat al klaar, zodat de smaken zich goed kunnen vermengen. Het recept komt uit het Donderdag veggiedag kookboek, maar natuurlijk kon ik het niet laten om er mijn eigen draai aan te geven. Volgens het boek had ik ajuin, look, aubergine, zoete aardappel, tomaat, kikkererwten, cashewnoten en gedroogde abrikozen nodig. Ik deed er ook nog twee wortels, een beetje venkel, een courgette, een gele en een rode paprika en tempeh in. Het geheel wordt gekruid met komijn, kaneel, saffraan, peper, zout, wat honing en de schil van een onbehandelde citroen. Die geur als je het deksel optilt!

Maar ook Geert laat zich niet onbetuigd in de keuken. Zo probeerde hij vandaag de kruidige courgettesoep uit ‘Vegetarisch genieten’, een soepje dat toch net anders smaakt door kokosmelk, komijn, curry, kurkuma en sesamzaad toe te voegen. Zeker met wat blaadjes koriander een geslaagd recept. Benieuwd naar de mening van de kinderen morgen…