Toevallig zag ik via de redactie ‘Het nieuwe zoet‘, een Panorama-reportage die onlangs de persprijs voor duurzame ontwikkeling toegekend kreeg. Het gaat niet alleen over Stevia, maar ook over wat suiker met een mens doet en waarom het in zoveel producten zit. Nepsuiker is omstreden en vaak nog slechter voor de gezondheid, dus dat kan bezwaarlijk een goed alternatief genoemd worden. Er werd dan ook geopperd dat we misschien moeten proberen gewoon veel minder suiker te eten. Als je hoort dat we gemiddeld 40 kilo per jaar per persoon eten, dat zijn toch hallucinante cijfers!

Een doorsnee Vlaams gezin en Koen Fillet mochten proefkonijn spelen en drie weken zonder suiker door het leven te stappen. Moeilijk, uiteraard, maar blijkbaar vooral in het begin. Koen vertelde dat hij na afloop een stukje marsepein at en het eigenlijk ondraaglijk zoet vond. Om maar te zeggen dat je smaakpatroon snel kan veranderen.

Naar analogie met ‘dagen zonder vlees’ zijn Steven Vromman, de lowimpactman, en enkele anderen gestart met ‘dagen zonder suiker‘. Ze nemen zich voor de hele vastenperiode [nee, van die katholieke opvoeding geraak je nooit meer af] geen suiker te eten en dus ook geen producten waar suiker in verwerkt zit. Bewonderenswaardig vind ik dit en ik vroeg me af of ik het ook zou kunnen, zo een tijdje zonder suiker. Ik nam me dan ook voor te starten met een ‘week zonder suiker’, als proef, om te zien of ik het kan.

Toen ik bij het avondeten mijn plannen op tafel gooide was ik verrast door de reacties. Ik had rollende ogen verwacht bij Geert en commentaar in de zin van ‘welk boek heb je nu weer gelezen?’, maar tot mijn verbazing zei hij dat hij meedeed. En ook de kinderen wilden het wel eens proberen, al vinden we een suikerarme week voor hen al een mooie prestatie. Lena is zeer plichtsbewust, dus moeten we er wat op toezien dat ze het niet al te serieus neemt, we willen immers niet dat ze zich schuldig voelt als ze een koek eet.

En nu zijn we ruim een week verder en vullen we ons bij ‘goestingskes’ nog steeds met fruit, rijstwafels, volkoren crackers, noten en rozijnen. Vaak eet je iets zoets op automatische piloot en het vraagt even tijd om daarvan af te geraken. De eerste dagen waren de moeilijkste: lichte hoofdpijn, honger en een beetje flauwtjes, maar na drie dagen was ook dat voorbij en voelt het gewoon goed. Het gewichtsverlies is mooi meegenomen, de diepere nachtrust ook,  maar wat me het meest opvalt en verwondert is dat ik rustiger en geduldiger ben. Meer motivatie om het nog wat langer vol te houden heeft een mens niet nodig, toch?

Het was een heerlijk lentedag vandaag, zo een waaraan een buitenkind als Finn zijn hart kan ophalen. Hij struinde welgezind door de tuin, at nootjes met zijn broer, reed op de driewieler en schoof met R. en Cas van de glijbaan. Toen hij in de garage begon te rommelen, gaf ik hem zijn kleine kruiwagen, vulde die met wat poezenbrokjes en stuurde hem met de boodschap “geef de poes maar eten” op pad.

Vorige zomer heeft hij [zoals de meeste kinderen, vermoed ik] wel eens geproefd van die brokjes en in al mijn naïeviteit dacht ik dat dat volstond als ervaringsgerichte les. Niet dus.

Ik vond hem vandaag terug achter het tuinhuis terwijl hij met veel smaak een handvol poezenbrokjes naar binnen werkte. Wanneer ik hem erop wees dat hij toch geen poes is, kreeg ik alleen ‘miauw, miauw’ als antwoord, waarop hij vrolijk wegliep en nog snel een extra brokje in zijn mond stak. Een gat in de markt?

Vrouwen hebben het met schoenen, naar het schijnt. Ze zien ze en ze moeten ze hebben, kost wat kost, sorry voor de portemonee en sorry voor de zere voeten, want die hakken doen echt geen deugd. Over mijn madam hoor je me niet klagen hoor, hoger dan een paar centimeter komen haar hielen niet van de grond en we moeten gelukkig ook geen extra uitbreiding aan het huis bouwen om haar ‘collectie’ in onder te brengen.

Maar dat gevoel van ‘dat is nu iets wat ik echt wel wil’, dat had ik donderdag toen we R.’s nieuwe winkel gingen bezoeken. Ik ben al een tijdje op zoek naar een hoofddeksel. Een muts draag ik nooit, een hoed, daar heb ik de ‘kop’ niet voor en voor een baseballpet ben ik net te oud, vrees ik. Maar toen ik deze zag, voelde en paste wist ik het wel. Dit wordt mijn nieuwe ‘compagnon de route’ voor de wat frissere dagen.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens ‘gerommelmarkt’ had, maar vandaag is het nog eens gelukt. Op het programma stond het zichzelf tot grootste rommelmarkt van België uitgeroepen Welle. Wellicht is het het Aalsterse voorstedelijke dorp na de winst in ‘Mijn restaurant’ een beetje naar het hoofd gestegen. Of ze zijn nog nooit naar de rommelmarkt tijdens Kaaikes kermis in Eeklo geweest.

Als ze dan toch de grootste willen zijn enkele tips:

• als je de bezoekers verplicht gebruik te maken van aan de rand gelegen parkings, zorg er dan voor dat
  • ze gratis zijn (neem eens een voorbeeld aan bijvoorbeeld Grammene waar er zelfs gratis pendelbusjes worden ingelegd)
  • er een duidelijk doorstroming kan zijn voor op- en afrijdende voertuigen
  • je bezoekers en deelnemers niet samen in dezelfde stroom steekt waardoor een ritje van amper 1km meer dan een half uur duurt
• als je inwoners laat deelnemen, waar ik overigens niks op tegen heb, zorg er dan wel voor dat je er meer dan 2 in een hele straat vindt (zo is het niet moeilijk om tot een parcours te komen van meer dan 10km)
• verbied in ’s hemelsnaam die fietsen, zo’n trapper tegen je schenen van tijd tot tijd doet echt geen deugd
• nog specifieker: verbied wielertoeristen, ik zweer het je, 3 groepen vonden het nodig de grootste rommelmarkt van Europa met hun bezoek te vereren
• sta elektrische rollators enkel toe mits geldig medisch attest
• voorzie meer dan  2 openbare toiletten, zo voorkom je rijen nog langer dan bij de start van de solden
• verplicht iedere handelaar die voeding verkoopt om op zijn stand een vuilnisbak te plaatsen, dan is de kans dat je in een achteloos weggeworpen pak friet met stoverijsaus en mayonaise trapt (was gelukkig niet zelf het slachtoffer)

Voor de rest:

• het was heet, maar dat straalt positief af op de mensen (toch zeker in de voormiddag)
• het was een zeer rare markt, een soort samenraapsel van verschillende types:
  • in de straten in en vlak rond het centrum een mix van bewoners en ‘professionals’ , met de daarbij horende ‘marchandise’
  • in de straten daaromheen nog vaak bewoners, maar ook mensen uit de naburige dorpen met als hoofdproduct zolder, kelder en tuinhuisopkuisdingen, mijn lievelingssnuisterijen
  • verspreid over deze delen van het parcours vond je ook een paar ‘mijn nonkel is net gestopt met zijn atelier en ik mocht alles aan de man brengen’ en ‘mijn boekhouder verplicht me m’n overstocks nu toch eens ten gelde te maken’; soms tegen woekerprijzen, soms waren er slagen te doen
  • in de nieuwe straten en wijken: om de vijf huizen een biertent op een oprit en in de voortuin plastieken prullen: te mijden dus, tenzij je een doctoraat schrijft over lokale radio’s, want die schallen daar oorverdovend door de boxen (in elke straat zit wel een feesten-dj die zijn diensten aanbood)
  • de lokale zwarte bevolking was zeer kooplustig en ze lijken zeer goed ingeburgerd
  • die aalstenaars verstaan die ollanders echt niet, een tolk voor simultaanvertaling die je kan oproepen zoals de belbus zou een optie kunnen zijn

En de buit?

• kladschriftjes en kladblokken (van dienen overstock)
• lichte transparante en zware auberginekleurige glazen kerstbollen
• een groene fez (zoals Tommy Cooper of Gunter Lamoot tijdens zijn Veronique sketches)
• en klos ruw touw
• een hoop houten ringen met belletjes aan
• 2 puzzels van 36 stukken van djeco, bijna niet mee gespeeld, aan een tiende van de nieuwprijs
• 6 oude St. Sixtus glazen, inclusief jaren oud stof
• een aantal lederen veters waarvan er een samen met een koperen klokje werd omgetoverd tot roomservice-voor-ziek-kindje-belletje
• nog wat ander klein grut

Nog ter verdediging: ik mag eigenlijk niks meer meebrengen wegens overvolle kasten en zolders, maar ja, met lege handen thuiskomen is natuurlijk ook een beetje onnozel.

En u, waar komt u mee thuis na een rommelrooftocht?

Toch ongelofelijk hoe zo’n jong diertje zich zo snel thuisvoelt in haar ‘moederrol’. Daar waar Joske tot voor kort een puberende poes was die niets liever deed dan achter alles dat bewoog aanzitten wijdt ze zich nu zeer toegewijd aan haar nieuwe taken. Als een volleerde moeder voedt ze haar kroost en zorgt ze ervoor dat hen niks tekort komt.

Grappig is wel dat, als Finn om een of andere reden huilt, ze nu binnen de drie tellen uit haar doos/mand springt om te zien wat er aan de hand is.

Sinds onze melkboer elke zaterdag voor de deur staat huizen er inex yoghurtjes in onze koelkast. En telkens als ze me aankijken, met hun blauwe letterkes, moet ik denken aan een voorval dat een ex-collega me ooit vertelde. Haar vriendin is suikerziek en moet daarom letten op wat ze eet. In een evenwichtige voeding hoort zuivel te zitten, dus ging M. naar de winkel en vulde daar haar winkelmandje met allerlei gezonds. Wekenlang heeft ze zo R. inex yoghurtjes voorgeschoteld. Niet van die gesuikerde vruchtenyoghurt, neen, zo van die gezonde. ‘Natuur gesuikerd’ stond er op de verpakking.

Het heeft weken geduurd voor M. door had dat die ‘natuur’ stond voor ‘geen besjes, enkel yoghurt’ en die ‘gesuikerd’ voor ‘met toegevoegde suikers’ en inex dus geen yoghurt verkocht met ‘natuurlijke suikers’.

Gisteren was het ‘lentewerkdag’ op de leefschool. Er werd afgesproken ‘vanaf’ 13.30u. zoals dat heet bij leefschoolmensen, behalve voor 4 tuinkabouters. De kleine piramide op de speelplaats van de kleuters was dringend aan vervanging toe dus was het voor hen verzamelen geblazen om 8.30u. Gelukkig was er een stralend zonnetje van de partij en waren de andere drie pinnemutsen ook goed geluimd en vrij van ochtendhumeur. Er werd stevig doorgeklust en tegen de middag was de oude piramide al lang geschiedenis en stond de ‘ruwbouw’ van de nieuwe te pronken op zijn plaats. Toch duurde het nog tot ’s avonds voor alles bijna klaar was [kabouter klus had zich even misrekend bij de bestelling van het hout zodat we net één lat tekort kwamen].

Tijdens de koffiepauze merkte E. op dat ik al lichtjes rood aanliep. Ze probeerde me nog te verleiden met een ‘smeerselken’, maar daar heb ik het niet zo voor. Wist ik veel dat ze me daar ook een ontspannende massage bij wou verkopen [en ik die dacht dat koppelverkoop nog steeds niet mocht in België]. Dus deden we nog maar een paar uur lustig ‘onbeschermd’ verder.

’s Avonds, bij de welverdiende douche, piekte het toch een beetje, vooral in de nek. Marijke heeft er dan maar een halve bus aftersun over uitgekiept. Ik denk er nu ernstig over na om na het baardexperiment te starten met een nektapijt.

Iemand bezwaar?