Cas wordt tiener en daar hoort natuurlijk de nodige ‘rebellie’ bij. Sinds kort hebben Cas en ik dan ook af en toe discussie over zijn kamer. Ik heb het graag proper en opgeruimd, Cas vindt rondslingerende rommel gezellig en absoluut niet storend. We maakten de afspraak dat ik mijn ogen wat meer dicht zal doen bij het binnenkomen, maar dat hij ook, als ik het echt niet meer kan aanzien, zal opruimen.

Dit weekend slingerden er wat kousen rond, maar ik deed wijselijk of mijn neus bloedde. Vandaag, ruim een halve week later, liggen ze er nog steeds, onaangeroerd.
ik: ‘Cas, er zijn wat kousen op uw kamer die een handje geholpen moeten worden. Ze geraken niet tot bij de wasmand!’
Cas: ‘oke mama.’

Deze namiddag liggen de kousen er nog steeds, maar met papiertjes onder waar voetjes op getekend staan.

ik: ‘Cas, het lukt ze nog steeds niet!’
Cas, tot de kousen: ‘Blijven oefenen!!’

zucht. Benieuwd of ze het morgen onder de knie zullen hebben.

Vandaag werd Cas 11 en morgen komen de opa’s en oma’s op de koffie. Tijd dus om nog eens de oven aan te zetten. Maar wat draaien we er ditmaal in?

Wellicht worden er al soezekes en taart meegebracht door de grootouders en ik heb nog een amandel-variant van de linzer koekjes die ik morgen kan afwerken. Op zoek dus naar een leuke aanvuller. Na wat analoog en digitaal geblader uitgekomen op de ‘pastel del nata’ van Wim Ballieu. Deze nieuwe kook-god lijkt wel alomtegenwoordig. Hij stootte Sofie Dumont van haar Goe-Gebakken-troon, heeft met z’n balls & glory winkels een heuse gehaktballenhype doen ontstaan. Tijd dus om eens te zien of zijn recepten wel het publiceren waard zijn.

Veel valt er nog niet te zien, op de Goe Gebakken pagina om de site van vier, zeven recepten ten tijde van deze post. Nieuwe heren nieuwe wetten, zo lijkt het wel, want van het vorige seizoen valt niks meer te bespeuren.  Maar zie, die Pastel del nata, dat zegt me wel iets.

Nodig [voor 12 gebakjes]

• 2dl melk
• 2dl room
• 5 eierdooiers
• 150 g suiker
• 40 g maïszetmeel
• 2 vellen bladerdeeg (samen ca. 500 g)
• citroenzeste naar believen
• beetje poedersuiker voor de afwerking

 

Hoe

Giet de melk en de room in een steelpannetje en breng ze naar het kookpunt. Scheid de eieren en laat de eierdooiers met de suiker opkloppen tot een luchtige, crèmekleurige massa. Doe het maïszetmeel er onder en laat nog even draaien. Giet de hete melk en room op het eiermengsel. Roer alles om en giet in de steelpan. Breng de crème al roerend aan de kook. Zodra ze begint in te dikken, is ze klaar en kan je ze in een kom overgieten om te laten afkoelen. Leg wel een stukje huishoudfolie op de crème om velvorming te voorkomen.

Verwarm de oven voor tot 220 °C.

Rol het bladerdeeg uit zodat je 2 vellen krijgt van om en bij de 50 bij 20 cm. Leg deze op elkaar en rol ze losjes op. Snijd van die rol schijven van ongeveer 2 centimeter dik. Druk elke schijf plat tot een taartbodempje. Vet het muffinbakblik in en leg er de taartbodempjes in. Prik in elk bodempje een paar keer met een vork.

Haal de crème uit de koelkast, rasp er de citroenzeste in en klop het geheel nog eens goed door voordat je het in een spuitzak met gladde spuitmond schept. Verdeel de banketbakkersroom over de taartbodempjes.

Bak de taartjes in ongeveer 20 minuten goudgeel. Laat ze daarna afkoelen op een rekje.

Voor je ze op tafel zet strooi je er nog wat poedersuiker overheen en voilà, het gebakje is klaar.

 
 
 
[ smaak: ***** | presentatie: *** | bakgemak: *** ]

Niet alleen het bloggen lag een tijdje stil, ook het broodbakken schoot er vaak bij in, zeker in de vakantie. De drukte van vier kinderen, allerlei leuke activiteiten en een andere ritme zorgden ervoor dat het brood op tafel gewoon van de bakker kwam. Bovendien wordt er in de vakantie minder brood gegeten. Zelf ben ik geen grote ‘broterameter’, zoals Finn zo mooi zegt, nooit geweest. Ik was het kind dat zeurde om de restjes van het middageten om op die manier de gewone boterham te kunnen overslaan. En er zijn er hier ten huize die dat overgeërfd hebben.

Maar nu ze allemaal terug op de schoolbanken zitten en ik hen de verschrikking van de schoolmaaltijden wil besparen, heb ik zo ongeveer een brood per dag nodig. Op 3 september startte ik dus met goede voornemens en werd er brood gebakken. Volkorenbrood natuurlijk, maar ik was niet honderd procent tevreden met het resultaat. Het was nogal stevig, nogal compact en dus ook moeilijk fijn te snijden . En ik was niet de enige met bedenkingen: zelfgebakken brood, tot daar aan toe vindt Marthe, maar dikgesneden zelfgebakken brood, terwijl ze naast haar in de refter dun wit brood met choco eten, da’s erover. Dus doe ik mijn best om dat probleem op te lossen, zonder evenwel toe te geven aan wit brood [een lege doos, koolhydraten zonder enige voedingswaarde] of choco [voor in het weekend of af en toe in de vakantie].

Toen ik gisteren meel haalde bij de molen in Schelderode legde ik mijn probleem voor aan de molenaar/bakker, een ietwat norse man die, zo blijkt,  openbloeit als je interesse toont en de juiste vragen stelt. Om hem wat beter te typeren kan ik misschien vertellen wat hij op een A4’tje onder zijn prijslijst gehangen had.

Er stond: tips voor een gezonde voeding:
– zo weinig mogelijk dierlijke eiwitten
– zo veel mogelijk onverzadigde vetten
– zo weinig mogelijk suiker
– zo veel mogelijk VOLKOREN producten gebruiken

Een man naar mijn hart dus. En ook voor mijn broodprobleem had hij de oplossing. Volkorenbrood maken is helemaal niet moeilijk, zo stelde hij, en hij begon omstandig de Poolish-methode uit te leggen. Heel gemakkelijk, maar niet de meest courante manier van broodbakken.

Natuurlijk ging ik ’s avonds al aan de slag om het uit te proberen en maakte ik een voordeeg. 1 kg volkorenmeel, 1 liter water en 3 (tot maximum 5) gram verse gist, meer heb je niet nodig voor dat voordeeg. Alles goed mengen in een kom en die in een plastic zak 3 tot 16 uur laten rusten op kamertemperatuur. De volgende dag verdeel je dat voordeeg in 3, je voegt zout en bloem toe tot je een consistent, maar nog enigszins plakkerig deeg krijgt, je bolt het op, doet het in de vorm en opnieuw in de plastic zak tot het in volume verdubbeld is. Nooit in de buurt van een warmtebron laten rijzen, kwaliteit vraagt tijd, aldus de molenaar. Een andere verrassende uitspraak was dat je niet lang mag kneden, maximum vijf minuten, door te lang te kneden krijg je taai brood. Ja, het was een leerzame uitstap naar de molen. Wanneer het brood genoeg gerezen is bak je het drie kwartier in een oven van 220°C.

Dat was dus de theorie. De praktijk draaide enigszins anders uit: het brood bleef kleverig en rees niet omhoog, maar vloeide uit, een platte koek dus. Ook een tweede en derde poging resulteerde niet in aanvaardbaar brood. De volgende keer toch eens vragen aan de molenaar wat er fout kan gelopen zijn.

Maar ik bleef uiteraard niet bij de pakken zitten en las ergens op een blog over een fantastisch recept voor speltbrood.  klikkerdeklik en daar stond het recept dat ik de volgende dag zou uitproberen. En inderdaad, deze keer kreeg ik mooie, grote, smaakvolle broden. Voor de nieuwsgierigen en de hobbybakkers onder julllie, het recept:

Maak een voordeeg van 50 g speltbloem, 50 g lauw water en 6 g droge gist (of 15 g verse). Laat dit drie kwartier rusten.

Meng 10 g zout, 250 g speltbloem, 200 g speltmeel, 1 lepel honing en 250 g lauw water met dit voordeeg en kneed tot je een elastisch deeg krijgt. Voeg naar believen noten toe en laat rijzen tot het in volume verdubbeld is. Sla het brood plat, bol het opnieuw op en leg op een bakplaat. Laat opnieuw rusten en rijzen. Na 45 minuten op 200°C krijg je heerlijk brood, dat gemakkelijk fijn te snijden is.

Misschien nog ter verduidelijking: bloem is gezeefd meel en is dus wit, meel is volkoren. Eigenwijs als ik soms ben verwisselde ik de hoeveelheid en aangezien ze heel makkelijk rezen zal ik de volgende keren de hoeveelheid meel verhogen.

Smakelijk!

Onze kinderen zijn allemaal grote appeleters. Er gaan er mee naar school, er worden er gegeten om vier uur en vaak wordt er ’s avonds in de zetel ook nog eens om ‘een appelchipke’ gevraagd [appeltjes in fijne partjes gesneden]. Als er voor een prijsje lekkere appels te rapen zijn, dan zijn wij er dus als de kippen bij. Al was het niet rapen deze keer, maar plukken.

Bij fruithoeve Picard in Horebeke kon je vanaf dit weekend zelf je appels plukken in de boomgaard. Het was mooi weer zaterdagvoormiddag, dus het was een plezier om langs Zwalmse wegen richting Horebeke te rijden. Ik hou van het glooiende landschap van de Vlaamse Ardennen en kan enorm genieten van de vergezichten, de pittoreske huisjes hier en daar en de kronkelende groene wegen. We maakten eerst een kleine tussenstop in het charmante Sint-Cornelis-Horebeke, waar we wat boodschappen deden bij De Gastvrije Aarde. Een wat rommelige natuurwinkel met een heel ruim aabod, maar de groenten en fruit bevestigen soms het cliché dat bij veel mensen leeft over biogroenten en -fruit. Bovendien mogen we dan nog groengezind zijn, 4 euro/kilo voor wat trieste appels, daar doen we niet aan mee. Het was dan ook een aangename verrassing toen de zelfgeplukte appels bij Picard maar 0,70 euro/kilo kostten. Een buitenkans dus, want het bedrijf gebruikt al bijna tien jaar een milieubewuste teeltwijze.

De meegebrachte dozen, bakken of manden worden eerst gewogen en dan mag je met een kruiwagen naar de boomgaard. Dit weekend kon je elstar, gala en cox plukken. Onze voorkeur ging uit naar de friszure elstar en we legden er zo’n kilo of twintig in onze bakjes. Daarbij kwam Lena’s  lenigheid goed van pas, staande op Geerts schouders plukte ze moeiteloos de mooiste en roodste appeltjes hoog uit de boom.

We kochten nog wat peren en honing van de bijtjes uit de boomgaard en reden blij huiswaarts. Thuis werd op de kalender ‘jonagold en greenstar’ genoteerd, want die kunnen over twee weken geoogst worden. Iemand nog een appelke?

Geen nood, zelfs na – dag op dag – 16 jaar samen met Marijke voel ik geen nood om naast de pot te pissen. En toch is er een nieuwe liefde in m’n leven. Ik verklaar me even nader.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Cas startte met z’n lessen bij de Circusplaneet. Hij vroeg er in der tijd zelf naar en het was makkelijk in te passen in het schoolschema: op vrijdag na de les op wandelafstand van de school. Mijn taak bestond er toen uit hem af en toe op te pikken aan het eind van de les en vrolijk foto’s te maken van hun eind-showke. Die zomer liep Cas ook voor het eerst mee met de circusplaneet in de openingsstoet van de Gentse Feesten.

Het jaar erop waren er al twee circus-tisten in de familie. Omdat de circusplaneet toen 15 jaar bestond werd er een groots opgezet spektakel bedacht met een optreden in de grote zaal van het NTGent. Hiervoor zochten ze wat bereidwillige ouders om logistiek een en ander in vlotte banen te leiden. Ik gaf me op als “loopjongen” en toen werd al duidelijk dat de groep vrijwilligers wel een toffe bende was. Bij de circusplaneet gaat het immers niet om ‘de beste’ willen zijn, of om de meeste trucjes kunnen. Hier vind je geen competitiedrang of strevertjesgedrag. Alles verloopt er in een zeer gemoedelijke sfeer waardoor ruimte gecreëerd wordt om zelf je weg te zoeken in het aanbod, maar dan wel onder begeleiding van een superteam.

Vorig jaar zat de helft van ons gezin van tijd tot tijd in een les van de circusplaneet. Weliswaar verspreid over 2 dagen en 2 locaties. Marthe en Lena volgden les in Merelbeke op dinsdag en Cas ging op maandagavond naar Gent. Ik combineerde zijn les met ‘commiskes’ in de Colruyt en Bioplanet en, als er nog wat tijd over was, met wat kletsen met de andere ophaalouders.

Ondertussen had ik me ook wat verdiept in wat het ‘circus’ te bieden had. Ik gruwel eigenlijk van ‘circus’ zoals ik dat kende van in m’n kindertijd. De geur van zoogdierderivaten in vochtige tochtige tenten, flauwe clowns en saaie dieren. Gelukkig heb ik het hier over een heel ander soort circus. De leeuwen en lama’s zijn vervangen door diabolo’s, flowersticks, tonnen, kegels en eenwielers en de verlepte circusdirecteur door jonge enthousiaste gasten. We gingen naar voorstellingen van het jeugdcircusfestival tijdens de Gentse feesten, zagen leuke acts op Brouwsels op Straat in Eke en ontdekten ook CirkAalst. Groepen als Zinzi en Evertjan, Katleen Ravoet, Cie Ea Eo, Compagnie Azeïn, Cie circ’ombelico leerden ons hoe schoon het hedendaagse circus wel kan zijn. Ik hoop jullie in de toekomst dan af toe ook te kunnen laten meegenieten van die schoonheid door jullie een verslagje voor te schotelen van zaken die we zagen. Ik heb alvast een nieuwe rubriek aangemaakt: circzaken.

Toen de circusplaneet op zoek was naar ‘leerlingen’ èn ouders voor hun act tijdens de openingsstoet van de Gentse feesten dit jaar aarzelde ik niet en we hebben ons met z’n vieren aangemeld voor de eerste repetitie. Onder deskundige leiding van Vicki leerden we onze eerste knepen van het piramidebouwen. Na een maand van intensieve training zagen we ons niveau zienderogen stijgen. Versta hieronder dat we gezwind met iemand in onze nek wandelden en we simpele piramides in een vlot tempo konden opbouwen en veilig weer afbreken.

De openingsstoet werd een succes en al gauw begon het te kriebelen om daar toch nog iets verder mee te doen. Blij als een jong hondje was ik dan ook toen eind deze zomer een mailtje in m’n inbox zat waarin gepolst werd naar een verderzetting van de repetities tijdens de rest van het jaar. Zo zullen we dus vanaf nu elke laatste zondagochtend van de maand te vinden zijn in het oude turnzaaltje van de circusplaneet om zo volgend jaar nog spectaculairder uit de hoek te kunnen komen tijdens de stoet.

We kijken samen naar een programma over dieren op Ketnet. Finn kijkt geboeid mee.

Finn: ‘Ken jij al die dieren, mama?

ik: ‘Niet allemaal, maar de meeste wel. Kijk, Finn, dat is een waterschildpad.’

Finn: ‘Die mag niet in het water. Anders zal die roesten.’

Mja.

Voor het eerst een fotoshoot aan de voordeur met vier schoolgaande  kinderen.

Finn stapte welgemutst de eerste kleuterklas binnen en Cas start zijn laatste jaar op de Leefschool. Aan de verhalen te horen bij het vieruurtje had iedereen het vandaag naar zijn zin. Na een deugddoende en gezellige vakantie werd het tijd voor iets nieuws. En ook ik geniet van wat rust overdag nu ik me nog een jaartje thuis mag uitleven.

We vliegen er weer in!

De breinaalden mogen dan al eventjes in de kast liggen, het kwakkelende lenteweer vraagt nog steeds om wol. Finn weigert zijn wollen winterjas in te ruilen voor een fleece, we dragen nog wol-zijden pyjama’s en natuurlijk wordt er nog verder gevilt. Maar vilten is dan ook niet seizoensgebonden [de zin om te breien daarentegen hangt bij mij samen met koude en donkere avonden]; vilten is zo veelzijdig dat er altijd wel een ideetje in mijn hoofd zit. Ik wou Lena op haar lentefeest verrassen met iets speciaals voor op tafel, feestelijk, maar toch eenvoudig.  Het resultaat is een soort rond potje – eigenlijk een opengeknipte bal – waar plantjes of bloempjes in gezet kunnen worden. Het was vooral mooi met de witte saxifraga op het witte tafellaken. En nu, drie weken later genieten we er nog steeds van.

Vilten bij Nicole  is een maandelijks uitje, maar de naaimachine staat thuis en verleidt mij tot het ene na het andere naaiproject. De beginnerslessen waarin we cirkelrokjes en een tricot broekje uitprobeerden liggen al ruim een maand achter ons. De naaimachine stond echter niet stil, zeker niet nu ik met zo’n fantastische Bernina mag werken. Een Jacobbroek en twee boleotassen – met dank aan Van Katoen – een A-lijn rok voor mezelf, een toiletzakje, een smockjurk voor Marthe, een legging, enkele boodschappentassen, … Al probeer ik het naaiwerk ’s avonds te beperken, want hier ten huize wordt het algauw ‘asociaal’ gevonden als ik boven op mijn geïmproviseerde naaikamer zit. Dus is het meer iets voor in de gestolen uurtjes overdag, als al het huishouden aan de kant is en de kinderen nog op school zitten. Nu Finn sinds kort volle dagen naar school mag [want een middagslaapje is blijkbaar voor kleintjes], komt dat er wel af en toe van. Zeker nu het weer niet veel tuinwerk toelaat. En dus wordt het uitkijken naar de tweede reeks ‘naaien voor beginners’.

De lente is het wildseizoen bij uitstek voor vegetariërs, zo stond op onze affiche te lezen. Ons dat is EVA Oosterzele, een vrij onlangs opgerichte lokale afdeling van EVA, dat vooral bekend is van de donderdag veggiedagcampagne. De affiche kondigde onze eerste activiteit aan, een kookworkshop met brandnetels en andere wilde planten uit de tuin, in samenwerking met Natuurpunt Oosterzele. Tot onze grote verbazing haalden we Het Nieuwsblad, dus de verwachtingen waren hooggespannen zaterdag. Maar een goede organisatie is het halve werk en dus verliep alles op wieltjes, al was het even spannend toen onze chef van dienst onverwachts nog een doktersafspraak had op het aanvangsuur. Net op tijd kwam ze terug binnenwaaien en kon het kokkerelen van start gaan.

Na twee workshops weten alle deelnemers het onkruid in hun tuin voortaan naar waarde te schatten. En wij? Wij hebben veel leuke mensen ontmoet, enthousiaste reacties gekregen, ideetjes voor nieuwe activiteiten gesprokkeld en vooral héél lekker gegeten. Chef G. heeft aan enkele eenvoudige recepten een persoonlijke touch gegeven die bij iedereen in de smaak viel. We konden genieten van een wilde soep, kruidenpannenkoekjes, een brandnetelsmoothie en brandnetelspinazietaart met kruiden. De tempura van brandnetel was voor mij de grootste verrassing en dus wil ik jullie het recept hiervan niet onthouden.

tempura van brandnetel

ingrediënten

• een 30-tal brandnetelbladeren
• 125 g bloem
• 1/4 l blond bier
• 1 eigeel
• snuifje zout
• snuifje nootmuskaat
• mespuntje sambal
• 1 theelepel olie
• 1 opgeklopt eiwit
• arachideolie  om in te bakken in een diepe wok

zo maak je het

Meng het bier met eigeel, bloem, zout en nootmuskaat in een kom. Maak er een dik deeg van en voeg nadien de olie toe. Schep er dan voorzichtig het eiwit onder. Sleep de bladeren één voor één door het deeg (zorg dat er maar een dun laagje deeg op de bladeren zit) en bak ze in hete olie (of frituurvet).

Lekker als borrelhapje of als versiering bij de soep.

We spelen buiten en zien een bij. Ik leg Finn uit dat bijen niets doen als je ze gerust laat en dat het interessant is om ze gade te slaan. Hij luistert, kijkt en gaat dan verder met zijn spel.

Plots ziet hij een mier en voor ik iets kan zeggen neemt hij de mier tussen duim en wijsvinger vast, met alle gevolgen vandien.

Finn: ‘oei, waar is die mier nu?’
ik: ‘Je hebt ze een beetje geplet, kijk daar ligt ze, ze heeft nu pijn.’
Finn: ‘mama zoentje op geven?’